Το Μονόγραμμα του ίσκιου

 Το Μονόγραμμα του ίσκιου / Βαγγέλης Κατσούπης

Από τις Εκδόσεις Ελκυστής

Το Μονόγραμμα του ίσκιου είναι ένα ιδιαίτερο μυθιστόρημα, με ενδιαφέρουσα υπόθεση και γραμμένο σε σωστά ελληνικά. Δύσκολο να προσδιορίσεις το είδος του. Εγώ θα έλεγα πως πρόκειται για ένα κοινωνικό βιβλίο, με επίκεντρο τον άνθρωπο και το ταξίδι του προς την αυτογνωσία.  Εμπεριέχει  δόσεις φιλοσοφίας και ψήγματα φαντασίας και μεταφυσικού.

Ο αινιγματικός τίτλος του κι ένας λαβύρινθος στο εξώφυλλο δημιουργεί μια μυστηριώδη ατμόσφαιρα και δεν προδιαθέτει τον αναγνώστη για το περιεχόμενο του βιβλίου.

Τρεις άνθρωποι , ξένοι μεταξύ τους, που ζούνε εντελώς διαφορετικές ζωές, θα λάβουν μια επιστολή που θα τους ζητάει, σχεδόν τους το επιβάλλει, να πάνε σε ένα συγκεκριμένο μέρος, μια συγκεκριμένη ώρα , με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Διστακτικοί στην αρχή, πιο αποφασισμένοι στην συνέχεια, θα συνδεθούν με έναν τρόπο που θα αλλάξει τις ζωές τους και θα τις καθορίσει.

" Η αγάπη, η ευτυχία , η εκπλήρωση τέλος πάντων . Τα πάντα είναι κάλπικα. Πραγματώσαμε τους όρους που τα συνθέτουν αλλά χάσαμε το περιεχόμενο . Τώρα παίζουμε σαν αυτόματα τους ρόλους μας γιατί δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε. Εκείνος μπορεί να μην νοιάζεται , να είναι εντάξει με αυτό, εγώ όμως ψάχνω για ένα νόημα στη θέση του νοήματος που δεν κατάφερα να έχω."

Η ροή του βιβλίου δεν είναι συνηθισμένη. Κάθε κεφάλαιο περιγράφει στιγμές από τη ζωή του κάθε ήρωα. Νέα πρόσωπα που παίζουν δεύτερους αλλά εξίσου σημαντικούς ρόλους  μπαίνουν στην υπόθεση και  το παρελθόν με το παρόν εναλλάσσονται , ολοκληρώνοντας την ιστορία του κάθε πρωταγωνιστή ξεχωριστά, μέχρι αυτά τα κομμάτια του παζλ να ενωθούν.

Οι ήρωες του βιβλίου προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους, να ξεπεράσουν τους φόβους τους, να ζήσουν όπως επιθυμούν και να εκπληρώσουν τα όνειρά τους. Κάτι που λίγο ή πολύ αναζητούμε όλοι μας σε τούτη τη ζωή. 

Μέσω της σπονδυλωτής αφήγησης , φανερώνονται οι χαρακτήρες του βιβλίου στον αναγνώστη , ο οποίος εύκολα θα νιώσει οικειότητα με έναν ή και περισσότερους. ήρωες, στο τώρα ή έστω σε κάποια στιγμή του παρελθόντος. Η ταύτιση είναι αναπόφευκτη και γεννάται ο προβληματισμός για το πώς θα φαιρόμασταν εμείς ή έχουμε φερθεί σε αντίστοιχες καταστάσεις.

" Ευτυχώς κατάλαβα γρήγορα πως είναι ανέφικτο να σκοτώσεις τον παλιό σου εαυτό για να μη σε σκοτώσει πρώτος εκείνος.Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να συμφιλιωθείς μαζί του και να τον πείσεις να σε ακολουθήσει άοπλος και ειρηνικός."

Βρήκα εξαιρετική την γραφή του Βαγγέλη Κατσούπη , του οποίου βιβλίο δεν είχα την τύχη να διαβάσω στο παρελθόν. Όμορφες παρομοιώσεις , κοινωνικά μηνύματα και παναθρώπινοι προβληματισμοί συνθέτουν μια αφήγηση που μοιάζει κέντημα , με προσεγμένο και ξεχωριστό λεξιλόγιο.

Ρ.Σ. 

Ακολουθήσε μας στο facebook και στο instagram

Οπισθόφυλλο 

Στην πόλη που αγνοεί τη μακρινή της ιστορία και κρύβει τις ντροπές της κάτω από τη μάσκα της ομοιομορφίας, ένας φαντομάς απευθύνει επιλεκτικά το μυστικό του κάλεσμα.

Ο Φάνης είναι αυτάρκης και ικανοποιημένος με τον εαυτό του, η ιδιορρυθμία του τον εκπληρώνει, δε θέλει τίποτα περισσότερο απ’ ό,τι ήδη έχει. Παρ’ όλα αυτά μια αόριστη αμφιβολία γλιστράει μέσα του και τον διαβρώνει.

Η Στέφη βρίσκεται με τον σύντροφό της, τον Παύλο, πολύ κοντά στην αρχαιολογική ανακάλυψη που θα δικαιώσει τις επιλογές και τον προσωπικό της αγώνα, όταν ένας παράλογος φόβος τη σταματά και απειλεί να ακυρώσει τα πάντα.

Ο Ορέστης πάλεψε για χρόνια με τον δαίμονα που αντιστρατεύεται τις επιθυμίες του και νίκησε. Η ευτυχία του όμως αιμορραγεί, το παρελθόν απωθήθηκε αλλά δεν έχασε την ισχύ του, υποβόσκει στα πράγματα που τον περιβάλλουν σαν στοιχειό που σφετερίζεται τα έργα και τις μέρες του.

Και οι τρεις λαμβάνουν την ίδια αινιγματική επιστολή. Το μήνυμα δε φαίνεται να έχει κάποιο νόημα, μοιάζει με διαταγή και εκπέμπει μια υπόγεια δύναμη που καταρρίπτει τις αντιστάσεις. Τα γεγονότα της ζωής σωρεύονται σταδιακά στο αυλάκι της υπαρξιακής κρίσης που προηγείται της γνώσης. Ο σκιώδης αποστολέας ξέρει πολλά και μόνο η επαφή μαζί του μπορεί να λύσει τον γρίφο.

Δίχως Αύριο

 Δίχως Αύριο -Γιάννης Χόλης

Από τις εκδόσεις Κάκτος

Το "Δίχως αύριο" είναι ένα πολυπρόσωπο αστυνομικό μυθιστόρημα που προσφέρει αγωνία για την τύχη των ηρώων του, μέχρι το τέλος. Έχει πολλά και μικρά κεφάλαια που εξυπηρετούν στην πλοκή και διευκολύνουν την ανάγνωση.

Η βραδιά διασκέδασης στην πολυτελή βίλα του ζεύγους Διονυσίου, μετατρέπεται σε εφιάλτη, όταν ο πρόεδρος της μεγάλης και πολλά υποσχώμενης ελληνικής εταιρίας πέφτει νεκρός. Θα μπορούσαν να είναι παθολογικά τα αίτια που προκάλεσαν τον θάνατό του, όμως όλα δείχνουν πως πρόκειται για δολοφονία. Οι ύποπτοι είναι πολλοί καθώς πολλοί και οι διεκδικητές της θέσης του θανόντα. 

Το έργο του αστυνόμου Μιχελάκη δεν θα είναι εύκολο για τη διελεύκανση της υπόθεσης αν και η λύση του γρίφου δίνεται από τους ίδιους τους χαρακτήρες του μυθιστορήματος και λιγότερο από την έρευνα της αστυνομίας.

 Όσο προχωράει η πλοκή, ο αναγνώστης οδηγείται σε μονοπάτια τα οποία δεν τα περιμένει όταν ξεκινάει να διαβάζει το βιβλίο. Από τη βίλα των Διονυσίου , θα μεταφερθεί στην νότια Αμερική κι εντέλει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη , όπου θα γραφτεί και ο επίλογος. 

Ο συγγραφέας πλέκει μια υπόθεση διαπλοκής, προσωπικών συμφερόντων κι εκδίκησης και τοποθετεί τον αναγνώστη στη θέση του θεατή των γεγονότων χωρίς να του επιτρέπει να συνδεθεί περισσότερο από το απαραίτητο, με κανέναν από τους ήρωες. Προσωπικά μου δημιούργησε την ανάγκη να αναζητήσω την αλήθεια , παρέα με τους πρωταγωνιστές , η οποία όμως δεν φανερώνεται, παρά μόνο στα τελευταία κεφάλαια , με ένα φινάλε άκρως απροσδόκητο και συναρπαστικό.

Ως που είναι ικανός να φτάσει ένας άνθρωπος για να ικανοποιήσει τους στόχους του, τις φιλοδοξίες του και την επαγγελματική του ανέλιξη? 

Οι ρευστές ανθρώπινες σχέσεις , μετατρέπουν τους ήρωες του βιβλίου σε μοναχικές προσωπικότητες με δυσκολία στις κοινωνικές συναναστροφές και αδυναμία να εμπιστευτούν τον πλησίον τους.

Το δυνατό σημείο του βιβλίου είναι η σταθερή και στρωτή γραφή του συγγραφέα.Χωρίς περιττές σάλτσες που δεν αποσκοπούν πουθενά και χωρίς εξάρσεις, σκληρές περιγραφές και μελό καταστάσεις που να εκβιάζουν συναισθήματα.

Το συγκεκριμένο βιβλίο μου πρόσφερε ένα όμορφο κι ενδιαφέρον αναγνωστικό ταξίδι.

Ρ.Σ.

Ακολουθήστε μας στο Facebook  και στο Instagram

Οπισθόφυλλο

Τη στιγμή που ο αδιαφιλονίκητος πρόεδρος ανερχόμενης εταιρείας πέφτει ξαφνικά νεκρός, ανοίγει ο ασκός του Αιόλου που θα συμπαρασύρει όλους όσοι βρίσκονται γύρω του. Έχει δολοφονηθεί; Κι αν ναι, γιατί; Και από ποιον; Το κουβάρι που σιγά-σιγά ξετυλίγεται θα φέρει στην επιφάνεια ανομολόγητες φιλοδοξίες και αδίστακτους χειρισμούς από μνηστήρες που τώρα ξεπροβάλλουν, αλλά και από μεγάλα συμφέροντα. Η Ελλάδα δεν είναι αρκετά μεγάλη για να χωρέσει τόση αλαζονεία. Ολόκληρη η αμερικανική ήπειρος θα γίνει πεδίο δράσης. Από τους πρωταγωνιστές, αυτός που θα θελήσει να φτάσει στα άκρα παίζει με τη φωτιά, όμως αγνοεί τα μηνύματα που δέχεται. Αισθάνεται πως είναι πολύ δυνατός για να φοβάται. Δείχνει να μη συνειδητοποιεί πως η ζωή του, και όχι μόνο η δική του, είναι δίχως αύριο. Έχει δίκιο; Στην ξεχασμένη ελληνική επαρχία θα παιχθεί ο επίλογος. Αντάξιος της πλοκής άραγε; Ή μήπως κιόλας την ξεπερνάει;

Ο Τυφώνας & Φαλκ

 Ο Τυφώνας & Φαλκ -Τζόζεφ Κόνραντ 

Από τις εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος

Μετάφραση :Άγγελος Τερζάκης

Η ναυτική λογοτεχνία είναι ένα ξεχωριστό είδος λογοτεχνίας. Έχει το δικό της λεξιλόγιο , τη δική της ατμόσφαιρα ,τα δικά της χρώματα και μυρωδιές. Δεν νομίζω πως είναι εύκολο για κάποιον που δεν έχει ζήσει παρόμοιες εμπειρίες να μεταφέρει με ακρίβεια τις εικόνες και τις συνθήκες διαβίωσης σε ένα πλοίο.

Στη συγκεκριμένη έκδοση , συνυπάρχουν δύο κλασικές  ναυτικές ιστορίες από τον βρετανό Τζόζεφ Κόνραντ. Η πρώτη είναι "ο Τυφώνας" και η δεύτερη ο "Φαλκ". Ο συγγραφέας υπηρέτησε 16 χρόνια τη ναυτική ζωή κι αυτό δίνει σε εμάς τη δυνατότητα να διαβάσουμε δύο ιστορίες από έναν έμπειρο συγγραφέα αλλά και ναυτικό.

" Η θάλασσα ποτέ δεν αλλάζει,και τα καμώματά της , παρ'όλες τις διηγήσεις των ανθρώπων γι'αυτή , παραμένουν τυλιγμένα στο μυστήριο. Μα συμφωνούσαμε πως οι καιροί είχαν αλλάξει."

Το " Ναν-Σαν" χτυπιέται από μια θύελλα στα ανοιχτά και όλα δείχνουν πως αυτό θα είναι το τελευταίο του ταξίδι. Ο καπετάνιος Μακ Χουίρ είναι ένας ήρεμος κι ευαίσθητος άνθρωπος και συνάμα ένας πολύ έμπειρος καπετάνιος. Δεν είναι όμως μόνος του, έχει στο πλάι του τον κύριο Τζουκς και τον αρχιμηχανικό κύριο Ράουτ , δύο εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες , όπου όλοι μαζί θα πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να σώσουν το σκάφος από την καταιγίδα. Στα αμπάρια του πλοίου υπάρχουν και περίπου 200 Κινέζοι που επιθυμούν να γυρίσουν στην πατρίδα τους.

" Ο Καπεταν -Μακ Χουίρ είχε ταξιδέψει στους ωκεανούς , όπως πολλοί άνθρωποι σεργιανίζουν μέσα στα χρόνια της ύπαρξής τους για να γείρουν στο τέλος ήσυχα - ήσυχα σε έναν ήρεμο τάφο , δίχως ποτέ να γνωρίσουν τη ζωή,δίχως να τους δοθεί η ευκαιρία να μάθουν πόσο ικανή είναι να κρύβει ατιμία, αγριότητα και φρίκη."

Οι ιστορία ακολουθεί αυτές τις διαφορετικές ηγετικές προσωπικότητες και παρουσιάζει τις έντονες διαφορές τους αλλά και την ανάγκη της συνεργασίας  σε αυτήν τη δοκιμασία.Ο Κόνραντ μας μεταφέρει πιστά στο κλίμα της εποχής μέσω των βασικών χαρακτήρων του έργου. Τονίζει την σημαντικότητα της ομαδικής δουλειάς ειδικά όταν πρόκειται για θέματα όπως η επιβίωση και πρωτοπορεί  αφήνοντας υπόνοιες για ρατσιστικές συμπεριφορές και μάλιστα σε ένα έργο που γράφτηκε έναν αιώνα πριν.

Οι σκηνές από την καταιγίδα και οι περιγραφές από τα μανιασμένα κύματα που χτυπούν το πλοίο , είναι ανατριχιαστικές και προκαλούν αγωνία στον αναγνώστη για την τύχη του πλοίου και του πληρώματός του.

Η δεύτερη ιστορία, ο Φαλκ ,είναι μια αφήγηση μέσα στην αφήγηση. Πρόκειται για μία από εκείνες τις ιστορίες που διηγούνται οι ναυτικοί μεταξύ τους , για τα ταξίδια τους, τη θαλασσα και τις εμπειρίες του. 

Μια ιστορία εκ πρώτης όψεως πιο ανάλαφρη από την πρώτη. Η τρικυμία σε αυτήν την περίπτωση δεν έρχεται απ'έξω, είναι εσωτερική.

Ένας αφηγητής και δύο καπετάνιοι. Ο Χέρμαν και ο Φαλκ. Ο πρώτος ζει με την οικογένειά του, τη γυναίκα του , τα παιδία του και την όμορφη ανιψιά του. Ο δεύτερος , ένας δύστροπος, μυστηριώδεις και κλειστός χαρακτήρας , γοητευμένος από την ομορφιά της ανιψιάς του πρώτου. Ο Φαλκ κρύβει ένα μεγάλο μυστικό που θα ανατρέψει όλα τα δεδομένα. 

" Το μούτρο του Φαλκ μου θύμιζε εκείνο τον Κένταυρο.Άλλωστε ήταν κι αυτός ένα πλάσμα σύνθετο.Όχι άνθρωπος - άλογο ,βέβαια, αλλά άνθρωπος -καράβι.Χωρισμένος από το καράβι του, θα μου φαινόταν ασυμπλήρωτος."

Οι ηθικοί φραγμοί και η εκ δια μέτρου αντίθεση των δύο βασικών χαρακτήρων είναι το θέμα της συγκεκριμένης ιστορίας σε μία εποχή πολύ διαφορετική από τη σημερινή. 

Ο Κόνραντ παραδίδει μαθήματα ήθους και συγγραφικής δεινότητας. Παραθέτει ένα ηθικό δίλημμα που αποκαλύπτει πολλά για τον ανθρώπινο χαρακτήρα και την ακατανίκητη θέληση για επιβίωση.Ενα δίλημμα που θα προβληματίσει και τον αναγνώστη του σήμερα και θα αφήσει ανάμεικτα συναισθήματα.

 Πρόκειται για έναν σπουδαίο συγγραφέα που πιάνει με ακρίβεια και ρεαλισμό τον παλμό των ναυτικών και της ναυτικής ζωής. Επιλέγει και στις δύο ιστορίες του να τοποθετήσει διαφορετικούς χαρακτήρες και μέσα από τις διαφωνίες τους και τη διαφορετική σκοπιά του καθενός να αναδείξει την διαφορετικότητα με ακρίβεια κάτι που αποτελεί ζητούμενο και στο σήμερα.

" Οι δυνάμεις της φύσης δεν τσακώνονται. Δεν μπορείς να τσακωθείς με τον άνεμο που σε ενοχλεί και σε ρεζιλεύει , όπως σου παίρνει το καπέλο σου σε έναν δρόμο γεμάτο κόσμο."

Ρ.Σ.

Ακολουθήστε μας στο Facebook και στο Instagram

Οπισθόφυλλο

Οι δυο θαλασσινές ιστορίες του Τζόζεφ Κόνραντ (1857-1924) μας ταξιδεύουν στον κόσμο των ναυτικών, που υπηρέτησε ο ίδιος για σχεδόν είκοσι χρόνια.

Πλέοντας στην απεραντοσύνη της θάλασσας και στην ελευθερία της, μακριά από τις οικογένειές τους, οι ναυτικοί καλούνται συχνά να ανταπεξέλθουν σε ακραίες συνθήκες, αναγκαζόμενοι να υπερβούν τα όρια της ανθρώπινης φύσης.

Κοινός παρονομαστής του "Τυφώνα" και του "Φαλκ" είναι ο αγώνας του ανθρώπου για την επιβίωση.

Στην πρώτη ιστορία, καπετάνιος και πλήρωμα δοκιμάζονται σωματικά και ψυχικά από το ανελέητο και μανιασμένο σφυροκόπημα που δέχεται το καράβι τους στη διάρκεια ενός τυφώνα. Μόνο αν λειτουργήσουν σαν ενιαίο σύνολο, ίσως μπορέσουν να σωθούν.

Στον "Φαλκ" η μάχη περνά στο επόμενο επίπεδο: αφορά τον άνθρωπο και τον ίδιο του τον εαυτό. Όταν η επιβίωση του ενός είναι ο θάνατος του άλλου, πόσο ισχυρός γίνεται μέσα μας ο πόθος για ζωή; Μέχρι ποιες ζωώδεις ακρότητες θα έφτανε κανείς, προκειμένου να επιβιώσει; Και όταν καταδοθεί σε τόσο σκοτεινά και απύθμενα νερά, τι μπορεί να τον τραβήξει πάλι στην επιφάνεια, στο φως;

Τα απόνερα της Σοφίας

Τα απόνερα της Σοφίας - Γιάννης Μακριδάκης

Από τις Εκδόσεις Εστία 

Άλλο ένα βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη που διάβασα και για άλλη μια φορά σιγουρεύομαι πως πρόκειται για έναν συγγραφέα με εξαιρετικό ταλέντο που δεν με έχει απογοητεύσει με κανένα έργο του έως τώρα.

Κάθε του μυθιστόρημα είναι γραμμένο με αυθεντικότητα και φυσικότητα και μέσα από την απλότητα, περιγράφει τις πιο σύνθετες και περίπλοκες καταστάσεις. Κάθε έργο του όμως είναι τόσο διαφορετικό το ένα  από το άλλο αν και σε όλα φαίνεται να τον απασχολούν οι ανθρώπινες σχέσεις και η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση.

Τα απόνερα της Σοφίας είναι εκ πρώτης όψεως μια ιστορία  για τα απωθημένα. Ένας ανεκλπήρωτος έρωτας , αυτός του κεντρικού ήρωα με την πρώτη του αγαπημένη , Σοφία, αλλά κυρίως το ανεκπλήρωτο όνειρο του πατέρα του να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες και το καταφέρνει μόνο του μέσω του γιού του. 

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Ο έφηβος Ζαχαρίας Μελιτάκης, κάτοικος ενός ορεινού νησιωτικού χωριού , παρακινείται από τον πατέρα του να γίνει συγγραφέας. Ακίνδυνο μέχρι εδώ, όλα καλά. Ο νεαρός Ζαχαρίας, πράγματι είναι ταλαντούχος και γράφει ιστορίες που εξιτάρουν το ενδιαφέρον των λιγοστών κατοίκων του χωριού αλλά και των ξένων επισκεπτών του νησιού κατά τη θερινή περίοδο. Ο ίδιος όμως , επιθυμεί κάτι άλλο. Να ασχοληθεί με τη φύση . Το όνειρό του γίνεται πραγματικότητα ειδικά αφού ενηλικιωθεί και σπουδάσει γεωπονία. Ο ενήλικας πλέον Ζαχαρίας , προσπαθεί να βάλει τη ζωή του σε μια τάξη με όλες τις δυσκολίες της νιότης αλλά και της οικονομικής κρίσης. 

Όμως ο φιλόδοξος πατέρας του έχει άλλα σχέδια γι'αυτόν. Χειραγωγεί τον γιό του , σε ακραίο βαθμό,  με το περιτύλιγμα του νοιαξίματος ,της βοήθειας και της στήριξης ενός γονιού προς το παιδί του.

Ήταν φορές που θύμωνα με τον Ζαχαρία για την παθητικότητά του και την αντιμετώπιση των καταστάσεων χωρίς σθένος και ψυχή. Άλλες φορές που τον συμπονούσα και τον καταλάβαινα κι άλλες πάλι που τον λυπόμουν. Τα ίδια όμως αισθανόταν κι ο ίδιος ο Ζαχαρίας για τον εαυτό του. 

Ο συγγραφέας , χτίζει λιθαράκι λιθαράκι τη πλοκή της ιστορίας για να καταλήξει στην κορύφωσή της με ένα εντελώς απρόβλεπτο και ανέλπιστο φινάλε που θα ζήλευαν και τα πιο ευφάνταστα αστυνομικά μυθιστορήματα. Ψυχογραφεί με τελειότητα τους ήρωές του και περιγράφει με θαυμασμό και ευλάβεια τις εικόνες από τη φύση . Κριτικάρει , όχι μόνο την ελληνική οικογένεια αλλά και τις κλειστές επαρχιακές κοινωνίες, τον κόσμο του βιβλίου και φτάνει μέχρι την εποχή του κόβιντ . Μέσα όμως απ'όλη τη μαυρίλα , ξεχωρίζει η αγάπη του για τα προϊόντα της γης και η ανάγκη του ανθρώπου να επιστρέφει πάντα στις ρίζες του.

Για ακόμα μία φορά, ένα άψογο μυθιστόρημα , που έχει τόσα πολλά να πει. Ένα βιβλίο γεμάτο όμορφες εικόνες και αληθινά ανάμεικτα συναισθήματα. Δεν του λείπει το χιούμορ και διαβάζεται ευχάριστα αλλά δεν το λες και τελείως ανάλαφρο , ειδικά όταν αντιληφθείς το βαθύτατο και σημαντικό θέμα του. Μια ιστορία με κατιτίς από το φαινόμενο της πεταλούδας. Ξέρεις, αυτό που αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα. Άλλωστε το πιστεύω κι εγώ πως μερικές συμπτώσεις, τα μικρά τυχαία γεγονότα, μια συνάντηση , μια κουβέντα, μια καθυστέρηση λίγων λεπτών, το σωστό μέρος στη σωστή στιγμή και το λάθος μέρος τη λάθος στιγμή,  μπορεί να σε οδηγήσουν σε μονοπάτια που θα σου αλλάξουν όλη τη ζωή. 

Τέλος , δεν μπορώ να μην σχολιάσω πόσο πολύ λάτρεψα αυτό που συμβολίζει ο τίτλος του βιβλίου και η θέση του μέσα στην εξέλιξη της ιστορίας , κάτι που έχει συμβεί σε όλα τα βιβλία του συγγραφέα που έχω διαβάσει μέχρι τώρα.

Ρ.Σ.

Ακολουθήστε μας στο facebook  και στο instagram

Οπισθόφυλλο

Πάντως τότε, μπορεί σε τίποτε άλλο να μην τον παίρναμε στα σοβαρά, αφού αυτό μας έβγαινε αυθορμήτως να πράττουμε ως άμυνα έναντι της γενικότερης πλοιαρχικής συμπεριφοράς του μέσα στο σπίτι, μπορεί επίσης με τις βιβλιοθήκες του, παρά τις εντολές και τις συνεχείς παραινέσεις του, να μην ασχολήθηκε ουσιαστικά ποτέ κανείς μας πλην της αδελφής μου, της Ιωάννας, η οποία τις είχε πάρει ράφι προς ράφι και διάβαζε τα πάντα, ένα προς ένα από μικρή· τις γνώσεις του όμως περί βιβλίων και συγγραφέων, αν και μας ήταν παντελώς άχρηστες και αδιάφορες αφού δεν μας ενδιέφερε διόλου το αντικείμενο, δεν είχαμε λόγο να τις αμφισβητήσουμε. Έτσι, εκείνο το απόγευμα δεν μπορούσε και δεν ήθελε φυσικά κανείς μας να αντιπαρατεθεί στα όσα υποστήριζε για την ποιότητα της γραφής μου. Ιδίως εγώ, που όσο τον άκουγα ένιωθα πως κρυφοφτερούγιζε μέσα μου, έτοιμη να απογειωθεί ξανά, η ισοπεδωμένη μου αυτοπεποίθηση, μετά το ερωτικό στραπάτσο που είχα βιώσει για πρώτη φορά στη ζωή μου λίγες ώρες πρωτύτερα και με είχε οδηγήσει σε μια πρωτόγνωρη αίσθηση πλήρους αυτοακύρωσης.

Τον Ζαχαρία Μελιτάκη τον έριξε στη συγγραφή ένας ύπουλος συνδυασμός πατρικής χειραγώγησης και ερωτικής απογοήτευσης. Τα απόνερα της Σοφίας τον πήραν και τον σήκωσαν. Βρήκε όμως σωσίβιο να πιαστεί στα δέντρα της Αθήνας. 

«Ο Γιάννης Μακριδάκης επαναφέρει το προσφιλές του θέμα, αυτό της διά της φυσιολατρίας απομάκρυνσης από τα δεσμά της κοινωνίας, όχι με τη διάλεκτο και την προβολή ενός απλού ανθρώπου της υπαίθρου, αλλά με τον άνθρωπο της πόλης και του πολιτισμού (γραμμάτων), ο οποίος αντιλαμβάνεται την ποδηγέτησή του και επιχειρεί μια ηρωική έξοδο». (Γιώργος Ν. Περαντωνάκης, bookpress.gr, 25/03/2022)

«Αν και πολυγραφότατος, ο Γιάννης Μακριδάκης καταφέρνει σε κάθε του βιβλίο να υπάρχει ένα εντελώς ξεχωριστό εύρημα κέντρο ανάπτυξης της ιστορίας του, ενώ παράλληλα έχει δημιουργήσει το δικό του συγγραφικό σύμπαν ένα νησί στο οποίο τα διάφορα εκεί τεκτενόμενα αντανακλούν καταστάσεις της ελληνικής πραγματικότητας. () Ενδιαφέρουσα γραφή λυρική άλλοτε, άλλοτε αυτοσαρκαστική, πολύ συχνά σκληρή. Πάντα χειμαρρώδης». (Μάνος Κοντολέων, bookpress.gr, 16/03/2022)

ας πούμε πως είμαι εγώ

ας πούμε πως είμαι εγώ - Βερόνικα Ράϊμο

Από τις εκδόσεις ΔΩΜΑ 

Μετάφραση: Δήμητρα Δότση 

Το "ας πούμε πως είμαι εγώ" είναι ένα βιβλίο όπου πρωταγωνιστεί η ίδια η συγγραφέας και καλύπτει ένα χρονικό φάσμα από τον καιρό που ήταν παιδί μέχρι την ενηλικίωσή της και την στιγμή που εκδόθηκε το συγκεκριμένο βιβλίο.

Ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο που αφηγείται μερικά γεγονότα από τη ζωή και την οικογένεια της συγγραφέως, κάποια από τα οποία θα μας φανούν αρκετά οικεία και καθημερινά . Κάποια άλλα πιο σκληρά , όμως όλα περιγράφονται με μια φυσικότητα και ένα χιούμορ που αφοπλίζει.

Παιδικά τραύματα, οικογενειακές σχέσεις και γονεϊκά σφάλματα που επηρεάζουν σοβαρά τον ψυχισμό ενός παιδιού από τη μία, η ενηλικίωση , οι ερωτικές σχέσεις και οι νεανικοί προβληματισμοί από την άλλη. 

"Η προσπάθεια να διαβάσω είναι πάντα αντιπαραγωγική.Αν το βιβλίο είναι καλό , σκέφτομαι ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να γράψω κάτι ανάλογο , οπότε ποιος ο λόγος  να παιδεύομαι με το γράψιμο;....Αν πάλι το βιβλίο είναι κακό , μ'ενοχλεί μέχρι και η υφή του χαρτιού, και ο εκνευρισμός μου μετουσιώνεται σε βαθύτερους συλλογισμούς. Θλίβομαι για το αθώο κλαδάκι που θυσιάστηκε γι'αυτήν την αηδία Υποφέρω στη σκέψη ότι τόσα άλλα αθώα κλαδάκια χαραμίζονται καθημερινά για τον ίδιο λόγο."

Η Βερόνικα Ράϊμο, το όνομα της οποίας είναι ένας αναγραμματισμός της φράσης " invocare amori" που σημαίνει " φέρνω στο νου τον έρωτα" κάνει την κριτική της για την οικγένειά της , τους ανθρώπους του περιβάλλοντός της αλλά και την αυτοκριτική της για τα δικά της λάθη και τις δικές της επιλογές. Εξοπλίζεται με θάρρος και περιγράφει τη ζωή της σαν εξωτερικός παρατηρητής κι όπως μαρτυράει κι από τον τίτλο μας αφήνει να πούμε πως είναι αυτή ή να πούμε πως είμαστε εμείς. Λάτρεψα τον τίτλο , όμως περισσότερο τη θέση και τον συμβολισμό που έχει μέσα στο κείμενο.

Στο βιβλίο βλέπουμε την ενηλικίωση της συγγραφέως και τη μετατροπή της από ένα αδέξιο κορίτσι με τις ανασφάλειες, τις απορίες,τις αστοχίες , τις ατυχίες και την αμφισβήτηση σε μία σκεπτόμενη και κατασταλαγμένη ενήλικα , φανερά επηρεασμένη από το παρελθόν της. Μέσα από την ιστορία της θα δούμε κάπου κι εμείς τον εαυτό μας, θα ταυτιστούμε και ίσως προσπαθήσουμε να αποφύγουμε  παρόμοια λάθη και συμπεριφορές. 

Τί κι αν η ιστορία διαδραματίζεται στη Ρώμη; Υπάρχουν τελικά πολλά περισσότερα απ'όσο νομίζουμε, κοινά στοιχεία σε μια ιταλική και μια ελληνική οικογένεια αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία. Γιατί μέσα από την δική της ιστορία σκιαγραφείται κι ένα ολόκληρο κοινωνικό πλαίσιο των τελευταίων σχεδόν 40 χρόνων.

Το δυνατό σημείο του βιβλίου , είναι η γραφή της Ράϊμο. Αν και , μάλλον, πρόκειται για το πρώτο της βιβλίο , έχει αυθεντικότητα,απλότητα και σοφία. Είναι ένα βιβλίο που θα σε κάνει να γελάσεις αλλά και να προβληματιστείς.

Τρυφερό, αληθινό και συγκινητικό που διαβάζεται εύκολα,ρέει σαν νεράκι και σίγουρα θα σε διασκεδάσει. Δεν πρόκειται όμως για ένα αμιγώς διασκεδαστικό κι αστείο βιβλίο. Αντιθέτως, λέει πολλές αλήθειες , όμως ο τρόπος με τον οποίο είναι γραμμένες, θα σε κάνουν να γελάσεις.Καλύπτει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και καταπιάνεται με αρκετά ζητήματα. Μερικά από αυτά είναι η ζωή , ο θάνατος, ο έρωτας, η συγγραφή , η οικογένεια.Λέει πολλά αλλά δεν γίνεται μελό , ούτε βαραίνει και σας το λέω εγώ που με κουράζουν αφάνταστα τα βιβλία που είναι γραμμένα σε α' πρόσωπο.

"Ο θάνατος είναι φρικτός , αλλά το να σου στερούν τη δυνατότητα του πένθους είναι απάνθρωπο."

Εν ολίγοις πρόκειται για ένα βιβλίο όπου ο αναγνώστης θα αναφωνήσει "ας πούμε πως είμαι εγώ" . 

Μου άρεσε πάρα πολύ και σας το προτείνω.

Ρ.Σ.

Ακολουθήστε μας στο facebook και στο instagram

Οπισθόφυλλο

Η Βερόνικα μεγαλώνει στη Ρώμη, στα τέλη του 20ού αιώνα και στις αρχές του 21ου. Ή μάλλον, προσπαθεί να μεγαλώσει, διότι δεν έχει ιδέα πώς γίνεται αυτή η δουλειά. Η οικογένειά της είναι μια συνηθισμένη ιταλική οικογένεια, δηλαδή ένα κουβάρι από νευρώσεις, μονο­μανίες και άγχη. Οι σχέσεις της με τους άντρες είναι άστατες και χαοτικές - κάπως σαν τη σχέση της με την ίδια την πραγματικότητα. Σήμερα, μεγάλη πια, η συγγραφέας Βερόνικα Ράιμο αναλογίζεται πώς έφτασε ως εδώ, και το κάνει με τον μόνο τρόπο που είναι στ' αλήθεια εφικτός: με μια διαβρωτική και ξεκαρδιστική, σαρκαστική αλλά και τρυφερή παλινδρόμηση ανάμεσα στις αμφίβολες αλήθειες και τα μισά ψέματα με τα οποία κατασκευάζουμε τον εαυτό μας. 

"Η Ράιμο μάς χαρίζει ένα ανίερο μα τρυφερό οικογενειακό πορτρέτο που μας παρασέρνει από τις πρώτες του κιόλας γραμμές". (Corriere della Sera)

"Τα προβλήματα της ζωής μετατρέπονται αυτομάτως σε κωμωδία χάρη στο καθαρό βλέμμα και την κοφτερή γραφή της Ράιμο". (La Repubblica)

"Για να ελευθερωθεί από μια οικογένεια στην οποία η αγάπη έχει μετατραπεί σε υπερβολή, η συγγραφέας επιλέγει το μπουρλέσκο". (Le Figaro)

"Πνευματώδης και πολυεπίπεδη προσωπογραφία μιας γυναίκας καθώς γίνεται ο εαυτός της". (The Times)

"Αστείο, ιδιόρρυθμο, υπέροχα μελαγχολικό". (Frankfurter Allgemeine Zeitung)