Τα απόνερα της Σοφίας - Γιάννης Μακριδάκης
Από τις Εκδόσεις Εστία
Άλλο ένα βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη που διάβασα και για άλλη μια φορά σιγουρεύομαι πως πρόκειται για έναν συγγραφέα με εξαιρετικό ταλέντο που δεν με έχει απογοητεύσει με κανένα έργο του έως τώρα.
Κάθε του μυθιστόρημα είναι γραμμένο με αυθεντικότητα και φυσικότητα και μέσα από την απλότητα, περιγράφει τις πιο σύνθετες και περίπλοκες καταστάσεις. Κάθε έργο του όμως είναι τόσο διαφορετικό το ένα από το άλλο αν και σε όλα φαίνεται να τον απασχολούν οι ανθρώπινες σχέσεις και η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση.
Τα απόνερα της Σοφίας είναι εκ πρώτης όψεως μια ιστορία για τα απωθημένα. Ένας ανεκλπήρωτος έρωτας , αυτός του κεντρικού ήρωα με την πρώτη του αγαπημένη , Σοφία, αλλά κυρίως το ανεκπλήρωτο όνειρο του πατέρα του να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες και το καταφέρνει μόνο του μέσω του γιού του.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Ο έφηβος Ζαχαρίας Μελιτάκης, κάτοικος ενός ορεινού νησιωτικού χωριού , παρακινείται από τον πατέρα του να γίνει συγγραφέας. Ακίνδυνο μέχρι εδώ, όλα καλά. Ο νεαρός Ζαχαρίας, πράγματι είναι ταλαντούχος και γράφει ιστορίες που εξιτάρουν το ενδιαφέρον των λιγοστών κατοίκων του χωριού αλλά και των ξένων επισκεπτών του νησιού κατά τη θερινή περίοδο. Ο ίδιος όμως , επιθυμεί κάτι άλλο. Να ασχοληθεί με τη φύση . Το όνειρό του γίνεται πραγματικότητα ειδικά αφού ενηλικιωθεί και σπουδάσει γεωπονία. Ο ενήλικας πλέον Ζαχαρίας , προσπαθεί να βάλει τη ζωή του σε μια τάξη με όλες τις δυσκολίες της νιότης αλλά και της οικονομικής κρίσης.
Όμως ο φιλόδοξος πατέρας του έχει άλλα σχέδια γι'αυτόν. Χειραγωγεί τον γιό του , σε ακραίο βαθμό, με το περιτύλιγμα του νοιαξίματος ,της βοήθειας και της στήριξης ενός γονιού προς το παιδί του.
Ήταν φορές που θύμωνα με τον Ζαχαρία για την παθητικότητά του και την αντιμετώπιση των καταστάσεων χωρίς σθένος και ψυχή. Άλλες φορές που τον συμπονούσα και τον καταλάβαινα κι άλλες πάλι που τον λυπόμουν. Τα ίδια όμως αισθανόταν κι ο ίδιος ο Ζαχαρίας για τον εαυτό του.
Ο συγγραφέας , χτίζει λιθαράκι λιθαράκι τη πλοκή της ιστορίας για να καταλήξει στην κορύφωσή της με ένα εντελώς απρόβλεπτο και ανέλπιστο φινάλε που θα ζήλευαν και τα πιο ευφάνταστα αστυνομικά μυθιστορήματα. Ψυχογραφεί με τελειότητα τους ήρωές του και περιγράφει με θαυμασμό και ευλάβεια τις εικόνες από τη φύση . Κριτικάρει , όχι μόνο την ελληνική οικογένεια αλλά και τις κλειστές επαρχιακές κοινωνίες, τον κόσμο του βιβλίου και φτάνει μέχρι την εποχή του κόβιντ . Μέσα όμως απ'όλη τη μαυρίλα , ξεχωρίζει η αγάπη του για τα προϊόντα της γης και η ανάγκη του ανθρώπου να επιστρέφει πάντα στις ρίζες του.
Για ακόμα μία φορά, ένα άψογο μυθιστόρημα , που έχει τόσα πολλά να πει. Ένα βιβλίο γεμάτο όμορφες εικόνες και αληθινά ανάμεικτα συναισθήματα. Δεν του λείπει το χιούμορ και διαβάζεται ευχάριστα αλλά δεν το λες και τελείως ανάλαφρο , ειδικά όταν αντιληφθείς το βαθύτατο και σημαντικό θέμα του. Μια ιστορία με κατιτίς από το φαινόμενο της πεταλούδας. Ξέρεις, αυτό που αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα. Άλλωστε το πιστεύω κι εγώ πως μερικές συμπτώσεις, τα μικρά τυχαία γεγονότα, μια συνάντηση , μια κουβέντα, μια καθυστέρηση λίγων λεπτών, το σωστό μέρος στη σωστή στιγμή και το λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, μπορεί να σε οδηγήσουν σε μονοπάτια που θα σου αλλάξουν όλη τη ζωή.
Τέλος , δεν μπορώ να μην σχολιάσω πόσο πολύ λάτρεψα αυτό που συμβολίζει ο τίτλος του βιβλίου και η θέση του μέσα στην εξέλιξη της ιστορίας , κάτι που έχει συμβεί σε όλα τα βιβλία του συγγραφέα που έχω διαβάσει μέχρι τώρα.
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
Πάντως τότε, μπορεί σε τίποτε άλλο να μην τον παίρναμε στα σοβαρά, αφού αυτό μας έβγαινε αυθορμήτως να πράττουμε ως άμυνα έναντι της γενικότερης πλοιαρχικής συμπεριφοράς του μέσα στο σπίτι, μπορεί επίσης με τις βιβλιοθήκες του, παρά τις εντολές και τις συνεχείς παραινέσεις του, να μην ασχολήθηκε ουσιαστικά ποτέ κανείς μας πλην της αδελφής μου, της Ιωάννας, η οποία τις είχε πάρει ράφι προς ράφι και διάβαζε τα πάντα, ένα προς ένα από μικρή· τις γνώσεις του όμως περί βιβλίων και συγγραφέων, αν και μας ήταν παντελώς άχρηστες και αδιάφορες αφού δεν μας ενδιέφερε διόλου το αντικείμενο, δεν είχαμε λόγο να τις αμφισβητήσουμε. Έτσι, εκείνο το απόγευμα δεν μπορούσε και δεν ήθελε φυσικά κανείς μας να αντιπαρατεθεί στα όσα υποστήριζε για την ποιότητα της γραφής μου. Ιδίως εγώ, που όσο τον άκουγα ένιωθα πως κρυφοφτερούγιζε μέσα μου, έτοιμη να απογειωθεί ξανά, η ισοπεδωμένη μου αυτοπεποίθηση, μετά το ερωτικό στραπάτσο που είχα βιώσει για πρώτη φορά στη ζωή μου λίγες ώρες πρωτύτερα και με είχε οδηγήσει σε μια πρωτόγνωρη αίσθηση πλήρους αυτοακύρωσης.
Τον Ζαχαρία Μελιτάκη τον έριξε στη συγγραφή ένας ύπουλος συνδυασμός πατρικής χειραγώγησης και ερωτικής απογοήτευσης. Τα απόνερα της Σοφίας τον πήραν και τον σήκωσαν. Βρήκε όμως σωσίβιο να πιαστεί στα δέντρα της Αθήνας.
«Ο Γιάννης Μακριδάκης επαναφέρει το προσφιλές του θέμα, αυτό της διά της φυσιολατρίας απομάκρυνσης από τα δεσμά της κοινωνίας, όχι με τη διάλεκτο και την προβολή ενός απλού ανθρώπου της υπαίθρου, αλλά με τον άνθρωπο της πόλης και του πολιτισμού (γραμμάτων), ο οποίος αντιλαμβάνεται την ποδηγέτησή του και επιχειρεί μια ηρωική έξοδο». (Γιώργος Ν. Περαντωνάκης, bookpress.gr, 25/03/2022)
«Αν και πολυγραφότατος, ο Γιάννης Μακριδάκης καταφέρνει σε κάθε του βιβλίο να υπάρχει ένα εντελώς ξεχωριστό εύρημα κέντρο ανάπτυξης της ιστορίας του, ενώ παράλληλα έχει δημιουργήσει το δικό του συγγραφικό σύμπαν ένα νησί στο οποίο τα διάφορα εκεί τεκτενόμενα αντανακλούν καταστάσεις της ελληνικής πραγματικότητας. () Ενδιαφέρουσα γραφή λυρική άλλοτε, άλλοτε αυτοσαρκαστική, πολύ συχνά σκληρή. Πάντα χειμαρρώδης». (Μάνος Κοντολέων, bookpress.gr, 16/03/2022)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου