Οδήγησε το αλέτρι σου πάνω από τα οστά των νεκρών - Όλγκα Τοκάρτσουκ
Μετάφραση: Αναστασία Χατζηγιαννίδη
« Ο χειμώνας ξεκινά αμέσως μετά την γιορτή των Αγίων Πάντων . Έτσι είναι εδώ. Το φθινόπωρο μαζεύει όλα του τα Εργαλεία και τα παιχνίδια , τινάζει τα φύλλα -δε θα χρειαστούν άλλο- , τα σπρώχνει κάτω από αναμεσαριές , τραβάει τα χρώματα από το χορτάρι ώσπου να γίνει γκριζωπό και ουδέτερο .Στη συνέχεια , όλα βγαίνουν σε μαύρο επάνω σε λευκό : στα οργωμένα χωράφια πέφτει χιόνι . «Οδήγησε το αλέτρι σου πάνω στα οστά των νεκρών» είπα στον εαυτό μου τα λόγια του Μπλέικ . Αυτό συνέβαινε;»
Ο τίτλος του σε κάνει να πιστεύεις πως πρόκειται για ένα βαρύ βιβλίο. Το χιονισμένο τοπίο της έρημης κοιλάδας του Κλότζκο , ίσως να μην το κατατάσσει στα καλοκαιρινά αναγνώσματα. Όμως για εμένα ήταν το βιβλίο που με συνόδευσε στις καλοκαιρινές διακοπές μου.
Η βραβευμένη με Νόμπελ,Όλγκα Τοκάρτσουκ μας συστήνει μια ενδιαφέρουσα , αλλόκοτη και αμφιλεγόμενη ηρωίδα σε ένα μυθιστόρημα που θέλω να το χαρακτηρίσω αστυνομικό , μιας και πραγματεύεται την εξιχνίαση τριών δολοφονιών,όμως η αστυνομία δεν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό το βιβλίο κι επίσης η ροή του είναι λίγο πιο αργή από τα συνηθισμένα αστυνομικά.
Μοιάζει σκοτεινό και βαρύ όμως δεν είναι τόσο όσο νομίζει κανείς εκ πρώτης όψεως.Έχει χιούμορ , αγωνία και σημαντικούς προβληματισμούς.
« Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι ζούμε μέσα σε έναν τάφο , μεγάλο , ευρύχωρο , για πολλά άτομα. Κοιτούσα τον κόσμο τυλιγμένο στο γκρίζο μισοσκόταδο , κρύο και δυσάρεστο. Η φυλακή δεν βρίσκεται έξω από εμάς, αλλά βρίσκεται μέσα στον καθένα μας.Ίσως να μην μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν.»
Ανθρώπινες σχέσεις, μοναξιά,σχέσεις του ανθρώπου με τα ζώα και τη φύση,πολύ αστρολογία, ολίγον τι από πολιτική,θρησκεία και φαντασία το μετατρέπουν σε ένα πολυμορφικό μυθιστόρημα. Δεν παύει βέβαια να είναι ένα θρίλερ με απρόσμενο (ή και όχι) φινάλε.Ένα γλυκόπικρο μυθιστόρημα που η αργή εξέλιξη της υπόθεσης και τα ασύνδετα χωροχρονικά άλματα μπορεί να σε μπερδέψουν και να σε ωθήσουν να το αφήσεις , όμως η απίθανη γραφή της συγγραφέως θα σε μαγέψει και θα σε αποζημιώσει όταν φτάσεις στο τέλος. Σε καμία περίπτωση, δεν είναι ένα αδιάφορο βιβλίο.
“ Η μακροχρόνια δυστυχία είναι για τον άνθρωπο πιο εκφυλιστική κι από θανάσιμη ασθένεια.»
Κλείνοντας την τελευταία σελίδα , μου προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα και με έβαλε σε σκέψεις που φοβάμαι να αποκαλύψω για να μην προδώσω την πλοκή. Θα πω μόνο πως είναι ένα ενδιαφέρον και ιδιαίτερο μυθιστόρημα που διαφοροποιείται αρκετά από αυτά που έχω διαβάσει τελευταία.
« Ξέρετε, μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο που επινοούμε οι ίδιοι . Καθορίζουμε τι είναι καλό και τι όχι, χαράσσουμε τους χάρτες των εννοιών … κι έπειτα για όλη μας τη ζωή αναμετριόμαστε με το επινοήμά μας. Το πρόβλημα είναι πως ο καθένας έχει τη δίκη του εκδοχή , και γι’αυτό οι άνθρωποι δυσκολεύονται να συνεννοηθούν.»
Ίσως να μην τρελάθηκα, μπορεί σε κάποια σημεία να μπερδεύτηκα και να κουράστηκα . Ίσως να μην το θεωρήσω το αγαπημένο μου μυθιστόρημα για φέτος, όμως σίγουρα θα έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου , εξαιτίας της αλλοπρόσαλλης ηρωίδας του αλλά και για όλα αυτά που με έκανε να σκεφτώ.
Σίγουρα λάτρεψα τη γραφή της συγγραφέως και θα αναζητήσω κι άλλα βιβλία της. Είναι σχεδόν σίγουρη πως η Τοκάρτσουκ δεν αποσκοπούσε στο να μας αρέσει αυτό το βιβλίο ή η ηρωίδα του ή η υπόθεσή του. Γι’αυτό και πολλά πράγματα τα παρουσιάζει άλλες φορές ωμά κι άλλες τα γελοιοποιεί και σίγουρα δεν τα εξωραΐζει. Ένιωσα πως γράφοντας αυτό το βιβλίο δεν επιθυμεί να γίνει αρεστή αλλά οπωσδήποτε να μας δώσει τροφή για σκέψη.
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
Τον χειμώνα η όμορφη Κοιλάδα του Κλότζκο μετατρέπεται σε ένα μέρος αρκετά ερημικό και μάλλον αφιλόξενο. Μεταξύ των λιγοστών κατοίκων που παραμένουν εκεί είναι η Γιανίνα Ντουσέικο, λάτρης της αστρολογίας, η οποία στον ελεύθερο χρόνο της προσέχει τα σπίτια των απόντων γειτόνων και μεταφράζει ποιήματα του Μπλέικ. Κάπως έτσι γεμίζει τις μέρες της αυτή η ώριμη και μοναχική γυναίκα. Από τους άλλους, πάλι, η ίδια θεωρείται ιδιότροπη και εκκεντρική, αν όχι τρελή, επειδή ακριβώς προτιμά την παρέα των ζώων παρά των ανθρώπων. Ώσπου κάποια στιγμή η γαλήνη του τόπου διαταράσσεται, γίνεται ένας
φόνος. Δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Τα πτώματα αυξάνονται και τα θύματα είναι κυνηγοί. Τι συμβαίνει; Η Γιανίνα κάτι υποψιάζεται και αναλαμβάνει να διερευνήσει την υπόθεση. Ακολουθεί όμως τα σωστά ίχνη; Η βραβευμένη με το Νόμπελ Λογοτεχνίας Όλγκα Τοκάρτσουκ αφηγείται μια αντισυμβατική ιστορία μυστηρίου και αγωνίας με γρήγορο ρυθμό και παιγνιώδη διάθεση. Δημιουργεί ένα υπαρξιακό θρίλερ, με κοινωνικό και πολιτικό ορίζοντα, που προσλαμβάνει ωστόσο φιλοσοφικές και μεταφυσικές διαστάσεις. Ένα ακατάτακτο και απολαυστικό μυθιστόρημα για την αξία της ενσυναίσθησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου