Από τις εκδόσεις ΑΩ
Ο Τάφος του Διαόλου είναι η πρώτη νουβέλα που έγραψε ο Ζαχαρίας Στουφής. Ακολούθησαν Η Θεούσα και ο Τραγικός Δείπνος. Οι συγκυρίες ήρθαν έτσι , ώστε εγώ να το διαβάσω τώρα , έχοντας ήδη απολαύσει τα δύο άλλα του έργα πρώτα.
Μιλάμε για ένα βιβλίο μόλις 60 σελίδων. 60 σελίδες καθαρής και γνήσιας λογοτεχνίας από έναν ταλαντούχο συγγραφέα που έχω λατρέψει και πλέον ακολουθώ πιστά. Μέσα σε 60 σελίδες τα είπε όλα και αποδεικνύει περίτρανα πως δεν χρειάζεται ένα βιβλίο να έχει πολλές και αναλυτικές λεπτομέρειες, ατέλειωτους κι αχρείαστους διαλόγους , μακροσκελείς περιγραφές και ψυχαναλύσεις για να καταφέρει να μιλήσει στην καρδιά του αναγνώστη και να τον μεταφέρει σε άλλες κοινωνίες και άλλες εποχές.
Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος, δύο αγόρια , αδέρφια , προσπαθούν να ανακαλύψουν τον κόσμο. Αγνοούν τους κινδύνους που κρύβουν οι περιπέτειές τους. Η μάνα τους,δεν έχει άλλο τρόπο να τους προστατέψει παρά μόνο φοβίζοντάς τους με ιστορίες γεμάτες δεισιδαιμονίες , για θρύλους και μύθους που αποτρέπουν τους νεαρούς εξερευνητές να πάνε σε μέρη που δεν τους επιτρέπεται.Το ανήσυχο μυαλό τους θα βρει τρόπους να ανακαλύψει τι είναι αλήθεια και τί όχι.
Το βιβλίο κατάφερε να με συγκινήσει , παρόλο που δεν θεωρώ πως είναι ένα συγκινητικό βιβλίο , ή τουλάχιστον δεν μου φάνηκε πως είχε αυτόν το σκοπό ο συγγραφέας. Μου θύμισε τόσο πολύ τη δική μου μητέρα, τις δικές μου περιπέτειες και με ταξίδεψε στην δική μου παιδική ηλικία.
Στο δεύτερο μέρος, ο θρύλος ζωντανεύει. Το σκηνικό μεταφέρεται πολλά χρόνια πίσω όπου τα πρόσωπα που μετέχουν στο θρύλο παίρνουν σάρκα και οστά.Το δεύτερο μέρος με σόκαρε. Έχω διαβάσει βιβλία όπου συχνά νιώθω τον συγγραφέα να σιγοψυθιρίζει: Τώρα θα γράψω αυτήν τη σκηνή για να σε σοκάρω, τώρα για να σε συγκινήσω. Εδώ, ο Ζαχαρίας Στουφής το κάνει με εναν τρόπο που δεν είναι επιτηδευμένος. Που προκαλεί τα συναισθήματα, μεταφέρει την ατμόσφαιρα και τις εικόνες δίνοντας την εντύπωση πως ούτε καν προσπαθεί. Κι αυτό κατά τη γνώμη μου είναι ταλέντο. Είναι συγγραφική δεξιοτεχνία και λογοτεχνική μαγεία.
Ο Ζαχαρίας Στουφής είναι ποιητής.Άρτιος χειριστής της γλώσσας, λέει λίγα και εννοεί πολλά. Ο ποιητικός του λόγος υπάρχει μέσα και στο πεζό του έργο. Γράφει βιβλία που ισορροπούν ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Εξιστορεί γεγονότα που μας έλεγαν οι πρόγονοί μας. Ιστορίες που, όλοι της γενιάς μου,έχουμε ακούσει από τους παπούδες μας. Τις καταγράφει για να υπάρχουν κάπου να τις διαβάσουν και τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας. Διατηρεί τους θρύλους ζωντανούς και μέσα από αυτούς καταφέρνει να σοκάρει, να συγκινήσει, να διδάξει, να ψυχαγωγήσει.
" Φανταζόμουν ότι κάπως έτσι θα είναι στον Άδη, σκοτάδι και υγρασία, χωρίς σκοινί ή σκάλα για να βγεις, και ο ουρανός του Πάνω Κόσμου ,ένα
άπιαστο μικρό κομμάτι ,ίσα ίσα να βλέπεις τις σκιές των ψυχών."
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
Δύο μικρά αδέλφια επηρεασμένα από τους θρύλους του χωριού τους, αποφασίζουν να κάνουν την πιο παράτολμη μυθολογική ανασκαφή. Το καλοκαίρι του 1982 κρυφά από όλους, σκάβουν για να ανακαλύψουν τον τάφο του διαβόλου! Εκεί θα γνωρίσουν το απόλυτο κακό και η παιδική τους αθωότητα θα χαθεί οριστικά. Ωστόσο, δεν πρόκειται για μία ακόμα ιστορία ενηλικίωσης αλλά για την τραγωδία της ύπαρξης, αφού οι ήρωες αυτού του βιβλίου στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν τα δύο πιο χαοτικά φαινόμενα, τον έρωτα και τον θάνατο -που είναι και η συνθήκη της ζωής τους- με όχημα το κακό, διαμορφώνουν την τραγωδία του πολιτισμού τους.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα από ολόκληρο τον κόσμο, μόνο συμπτωματική δεν είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου