Από τις ΑΩ εκδόσεις
Δύο ιστορίες σ'ένα ορεινό χωριό της Ζακύνθου , το 431 π.Χ. και το 1997 μ.Χ. Δύο ιστορίες εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους που συνδέονται με απροσδόκητο τρόπο μέσω μιας τρίτης, μικρότερης, το 2017 μ.Χ. στο ίδιο ακριβώς μερος. Όλες έχουν να κάνουν με το φαγητό. Όλες περιστρέφονται γύρω από ένα τραπέζι και σχετίζονται με ένα δείπνο που είχε απρόσμενη κατάληξη. Και τότε και τώρα , ένας είναι ο κοινός παρονομαστής της ανθρωπότητας. Οι χαρές κι οι λύπες να συνδέονται με το φαΐ και το αλκοόλ.
"Ο μόνος τρόπος για να απαλλαχτεί ο άνθρωπος από κάθε μορφή πείνας είναι η αυτοκτονία"
Ο Ζαχαρίας Στουφής, γράφει ιστορίες που δεν είναι αληθινές. Γράφει για πράγματα που συνέβησαν πολύ παλιά, κάπου πολύ μακρυά και ουδεμία σχέση έχουν με εμάς,σήμερα. Ή μήπως όχι;
Γιατί ποιος δεν έχει βρεθεί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του σ'ένα όμορφα στολισμένο οικογενειακό ή φιλικό τραπέζι, γεμάτο πλούσια αγαθά με αφορμή μια εορταστική περίσταση και να καταλήξει σε "τραγωδία"; Να φάει μέχρι σκασμού, να διαπληκτιστεί με τους υπόλοιπους συνδαιτυμόνες και εντέλει να παραδεχτεί πως θα ήταν προτιμότερο να μην είχε παρευρεθεί σε τούτη τη συγκέντρωση.
Πριν διαβάσει κανείς το βιβλίο , αξίζει να ρίξει μια ματιά στο οπισθόφυλλο όπου φανερώνεται μια όχι πολύ δημοφιλής τοποθέτηση , η οποία όμως εμένα με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη.
"Το φαγητό όπως η ερωτική πράξη και η αφόδευση, είναι ιερές στιγμές και απαιτούν την απόλυτη προσήλωσή μας. Το να τρώει ένας πολιτισμένος άνθρωπος σε δημόσια θέα, είναι καθαρή ανωμαλία και όταν αυτό αποτελεί κοινωνική συνθήκη, τότε ο άνθρωπος, μαθαίνει να σκέπτεται και να πράττει μη φυσιολογικά, δηλαδή αρρωστημένα και βλαβερά για τους συνανθρώπους του. Ίσως η πιο «διαταραγμένη» εφεύρεση του ανθρώπινου πολιτισμού, είναι το τραπέζι του φαγητού και η προϊστορική συνήθεια των ανθρώπων, να μαζεύονται σε οικογένειες, σε παρέες, σε συνεργάτες κ.α. και να τρώνε μαζί. Είμαι σίγουρος πως οι περισσότερες και οι μεγαλύτερες τραγωδίες της ανθρωπότητας, έχουν σχεδιαστεί γύρω από ένα τραπέζι φαγητού. Αν οι άνθρωποι δεν έτρωγαν μαζί και είχαν σαν ιερό κανόνα της ζωής τους, να τρώνε μόνοι τους, ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος, οι οικογένειες πολύ αγαπημένες και οι παρέες θα αποτελούταν από πραγματικούς φίλους. "
Προσωπικά , από το οπισθόφυλλο ακόμα , με έκανε να αναφωνήσω : Επιτέλους!
Επιτέλους που βρέθηκε κάποιος να πει και να γράψει για πράγματα που εδώ και καιρό υπαρχουν στο μυαλό μου. Κι αυτό πιστεύω είναι η μαγεία της λογοτεχνίας. Πως μπορεί ένας άνθρωπος , με τον οποίο δεν μας συνδέει τίποτα , να εκφράζει, με ταλέντο και συγγραφική δεινότητα, όλα αυτά που υπάρχουν ήδη στο μυαλό μας.
Ο συγγραφέας δεν χαρίζεται, δεν χαϊδεύει κανένα αυτί,δεν εξωραΐζει καταστάσεις. Αντιθέτως ο λόγος του είναι σκληρός,άμεσος,μερικές φορές ωμός κι ειρωνικός μα άκρως αληθινός. Άλλωστε δεν έχει ανάγκη από φιασιδώματα.Όπως η σκέψη, όπως η πρώτη ύλη,όπως τα ένστικτα, είναι αυθεντικός και πρωτόγονος.
Το βιβλίο είναι αλληγορικό. Μικρό σε έκταση, μα μεγάλο σε σημαντικότητα και πλούσιο σε συμβολισμούς και μηνύματα.
Γράφει για τις μεγάλες αλλαγές, την προσμονή αλλά και γι'αυτούς που δεν πρόλαβαν. Θα αφήσει υπονοούμενα για κοινωνικές διακρίσεις, για έμφυλα στερεότυπα και πολιτικές πεποιθήσεις που στιγμάτισαν και καθόρισαν γενιές και γενιές.Κι όλα αυτά μέσα σε λίγες μόνο σελίδες.
Οι ήρωές του είναι λαίμαργοι κι αχόρταγοι.Νηφάλιοι λένε πολλά μα μεθυσμένοι βγάζουν τον πραγματικό τους εαυτό και λένε τις πιο μεγάλες αλήθειες.
"Το ανθρώπινο στομάχι είναι αχόρταγο,έτσι είναι και το ανθρώπινο μυαλό.Και πως, από την αδιάκοπη πείνα στομάχου και εγκεφάλου ο άνθρωπος σύντομα θα καταστραφεί."
Θα το διαβάσετε μέσα σε ένα απόγευμα. Αλλά θα το σκέφτεστε και θα το συζητάτε για πολύ καιρό αφού το ολοκληρώσετε. Και σίγουρα δε θα το ξεχάσετε ποτέ.
Ρ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου