"Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους"
Μιχάλης Αλμπάτης
Εκδόσεις νήσος
Στις αρχές της δεκαετίας του 50 στην Κρήτη, ο Φανούρης, ένα 15χρονο αγόρι, πηγαίνοντας στην κηδεία του θείου του συνειδητοποιεί ότι μπορεί να ακούει τι λένε οι νεκροί!!
Ο θείος του θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί αυτό το χάρισμα ξεκινώντας ένα οδοιπορικό σε χωριά της Κρήτης. Εκεί αποκτούν φήμη, καθώς οι συγγενείς των νεκρών μαθαίνοντας για το αξιοπερίεργο χάρισμα του ήρωα μας, τον καλούν, επιθυμώντας να ακούσουν τις τελευταίες κουβέντες των πεθαμένων τους...
Οι νεκροί πλέον δεν κρύβονται. Δεν ντρέπονται, δε φοβούνται να πουν αλήθειες. Έτσι, αρχίζει ένας ιδιότυπα ειλικρινής κι αποκαλυπτικός διάλογος μεταξύ ζωής και θανάτου...
Το μυθιστόρημα του Μιχάλη Αλμπατη διεκδικεί ασφαλώς μια ξεχωριστή πρωτοτυπία στην ευρηματικότητα τόσο του θέματος όσο και της πλοκής!
Πρόκειται για μία ιστορία ενηλικίωσης, που πλαισιώνεται από μια περιήγηση στα χωριά της Κρήτης, στο πλαίσιο της οποίας αναδεικνύονται τα ιδιαίτερα έθιμα της εποχής και του κάθε τόπου.
Η πένα του συγγραφέα μας είναι έμπειρη και γοητευτική, ενώ γεννά μια απολαυστική αφήγηση.
Κάθε κεφάλαιο συνιστά μία νέα ιστορία χωρίς να αποσιωπάται η κεντρική, που συνίσταται στο ταξίδι και την αποκάλυψη των συναισθημάτων του νεαρού ήρωα.
Η γλώσσα ρέει με ευχέρεια και χρωματίζεται από ιδιωματισμους της κρητικης διαλέκτου.
Το ερωτικό και κωμικό στοιχείο είναι διάχυτα και διανθίζουν μια άρτια γλωσσική διατύπωση.
Ο συγγραφέας συνδυάζει ξεχασμένα ήθη και έθιμα, τη μυθοπλασία και τον μαγικό ρεαλισμό κερδίζοντας επάξια τον τίτλο ενός ταλαντούχου τεχνίτη του λόγου.
Οι χαρακτήρες στις 23 ιστορίες διαγράφονται άκρως ρεαλιστικοί και ζωντανεύουν μπροστά στον αναγνώστη. Αυτά που έχουν να μας πουν κρύβουν δεισιδαιμονίες, έρωτα, χαμένες αγάπες ψυχικές νόσους, αυτοκτονία, φόνο, επιλόχειο κατάθλιψη, αυστηρή προσήλωση στην θρησκεία και άλλα.
Ένα εξαίσιο βιβλίο με ιστορίες, που άλλες είναι χιουμοριστικές, άλλες διδακτικές και άλλες συγκινητικές.
Μια ανεπιφύλακτη πρόταση για τους αναγνώστες μας.
Μ Κ
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Αρχές της δεκαετίας του 1950, σ' ένα χωριό της Κρητικής ενδοχώρας, ένα νεαρό αγόρι ανακαλύπτει, στην κηδεία κάποιου συγγενή του, πως έχει την ικανότητα να ακούει τις σκέψεις των νεκρών. Κανείς δεν τον πιστεύει αρχικά, όταν όμως αποδεικνύει δημόσια το αληθές των ισχυρισμών του, ένας θείος του, συνειδητοποιώντας τις δυνατότητες οικονομικής εκμετάλλευσης που ανοίγονται μπροστά τους, τον πείθει να φύγουν απ' το χωριό και ν' αρχίσουν να περιοδεύουν στα χωριά του κάμπου προσφέροντας τις υπηρεσίες τους σαν "διερμηνείς των πεθαμένων".
Από χωριό σε χωριό κι από κηδεία σε κηδεία, κάθε νεκρός διηγείται την δική του ιστορία, φανερώνει τα δικά του μυστικά και δίνει τις δικές του απαντήσεις στον γρίφο της ύπαρξης· μόνο που οι νεκροί λένε πάντα την αλήθεια, και οι ζωντανοί δεν θέλουνε αλήθειες να ακούσουν...
"Η επομένη ήταν Κυριακή και, όπως έκαναν πάντα, είχαν κινήσει πρωί πρωί με τη μητέρα του και την αδερφή του για την εκκλησιά. Φυσικά, τα χθεσινά γεγονότα στην κηδεία της γρια-Ξώφαινας είχαν διαδοθεί από στόμα σε στόμα και αποτελούσαν το κύριο θέμα συζήτησης σ' ολόκληρο το χωριό. Στον δρόμο για τον Αϊ-Γιώργη, αλλά και μέσα στην εκκλησιά, όταν άναψε το κερί κι έπειτα που στάθηκε μπροστά απ' το ιερό μαζί με τους άλλους άντρες, τα βλέμματα όλων στρέφονταν επάνω του δίχως ίχνος κοροϊδίας πια, αλλά φορτισμένα με ανησυχία, δέος ή φόβο, ενώ τα χείλη τους ψιθύριζαν την ώρα που από μπροστά τους περνούσε: "Μιλάει με τους νεκρούς!", "Ακούει τους πεθαμένους!".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου