Από την Κάπα εκδοτική
Όσο πραγματοποιούνται τα γυρίσματα για να μεταφερθεί το βιβλίο στη μικρή οθόνη, -από έναν εξαιρετικό σκηνοθέτη κι από μια σειρά από εκπληκτικούς ηθοποιούς- θεώρησα πως ήταν μια καλή ευκαιρία να διαβάσω κι εγώ αυτό το μυθιστόρημα που αναφέρεται σε ένα αληθινό μεν,σοκαριστικό γεγονός δε.
Ο Παναγιώτης Δημάκης γράφει για ένα έγκλημα που τάραξε την κοινωνία των Κυθήρων , στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και που λίγα πράγματα έως καθόλου γνωρίζαμε εμείς σήμερα μέχρι τώρα.
Το βιβλίο παρουσιάζει βήμα βήμα τη μετατροπή ενός φιλήσυχου ανθρώπου, που το μόνο που επιθυμεί είναι να ζήσει μια ήρεμη ζωή, να κάνει οικογένεια και να έχει μια απλή δουλειά , στον μεγαλύτερο και πιο αιμοβόρο εγκληματία του αιώνα. Και η μετάλλαξη αυτή , γίνεται σιγά σιγά, χωρίς ο ίδιος να ευθύνεται αλλά οι περιστάσεις , η κοινωνία ,η κακία, η απληστία και η αδιαφορία των ανθρώπων να τον οδηγούν σε αυτήν την αλλαγή.
" Η κακία εμπεδώνεται με κακία. Και γι'αυτόν που τη δέχεται και γι'αυτόν που την εξαπολύει."
Το βιβλίο έχει μια ροή που ειδικά μετά τη μέση του,σε παρασέρνει και δεν σε αφήνει να σταματήσεις,όχι μόνο να διαβάζεις αλλά και να νιώθεις συγκρουώμενα συναισθήματα.
Διαβάζεις για ένα έγκλημα, όπου δεν χρειάζεται να ψάχνεις για να ανακαλύψεις το δολοφόνο. Ο δράστης είναι εκεί μπροστά στα μάτια σου καθόλη τη διάρκεια της ανάγνωσης. Υπάρχει μέχρι και η φωτογραφία του στο εξώφυλλο. Γιατί το ζήτημα δεν είναι να βρεθεί ο ένοχος. Άν ο ένοχος είναι τελικά μόνο ο δολοφόνος.
" Αμαρτωλός είναι αυτός που σκέφτεται μόνο τις αμαρτίες του. Αυτός που κλείνει τα μάτια του στο φως γιατί νιώθει ότι το σκοτάδι είναι πιο ασφαλές. Όταν όλοι είναιβστο σκοτάδι καιβστον φόβο , στο πρέπει και στο μη , τότε αισθάνεται ασφαλής. Κανείς δεν σηκώνει κεφάλι. Κανείς δεν διεκδικεί αυτό που πραγματικά θέλει. Ακόμα κι αν χάσεις αυτό που ονειρεύεσαι , ακόμα κι αν δεν το αγγίξεις ποτέ, τουλάχιστον δεν θα το έχει και κανείς άλλος."
Ένα βιβλίο γραμμένο σε σωστά ελληνικά , με ικανοποιητική μεταφορά στον χρόνο και στον τόπο που λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα, μέσω των περιγραφών, των εικόνων και των ιδιωματισμών της γλώσσας της περιοχής.
Ένα μυθιστόρημα που θα μας κάνει όλους να αναρωτηθούμε πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στην κοινωνία μας έναν αιώνα μετά. Πώς οι κλειστές κοινωνίες, το κουτσομπολιό, ο κόσμος που είναι έτοιμος να δικάσει τον συνάνθρωπό του χωρίς να γνωρίζει πλήρως τα γεγονότα αλλά και πώς οι πράξεις μας μπορούν να επηρεάσουν τους γύρω μας.
" Αυτή είναι η παγίδα του κουτσομπολιού. Παρόλη την κακεντρέχεια που εμπεριέχει , για μια τεράστια μερίδα της κοινωνίας είναι το γλυκό βούτυρο στο ψωμί τους. Η εσώτατη ανάγκη να χαρείς με την πτώση του άλλου, να βυθιστείς στην ευχαρίστηση ότι εσύ δεν υπέπεσες σε παράπτωμα - κλείνοντας τα μάτια στις τόσες φορές που το έχεις πράγματι κάνει- και να παρακολουθήσεις με απόλαυση τον διασυρμό. Χωρίς να εξετάσεις το ενδεχόμενο το κουτσομπολιό να μην ισχύει.Να έχει μεγαλοποιηθεί."
Ζητήματα όπως η εκδίκηση, οι συνέπειες των πράξεών μας αλλά και η θέση που παίρνουμε μπροστά στην αδικία , είναι μερικά από αυτά που απασχολούν τον αναγνώστη και θέτονται προς προβληματισμό.
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
Τότε κατέβηκαν από τον ουρανό οι δεκάδες ιστορίες που ο Καστελάνης είχε ακούσει στη φυλακή, στο λιμάνι και τα καταγώγια. Σαν πύρινες γλώσσες σε μια δαιμονική επιφοίτηση έμπαιναν στο μυαλό του οι ζωές των ανθρώπων που είχε γνωρίσει. Με αστραπιαία ταχύτητα φίλτραρε με τον νου του τις πιο σκληρές και άδικες. Πόρνες, χαμίνια, μικροαπατεώνες, όλοι όσοι είχαν δει το απάνθρωπο πρόσωπο της κοινωνίας που τους είχε οδηγήσει σε μια ζωή φτώχειας, εγκλήματος και αποκλεισμού, χωρίς να την έχουν πραγματικά επιλέξει οι ίδιοι. Οι γλώσσες έγλειφαν κάθε χαραμάδα του μυαλού του και του ψιθύριζαν σαν Σειρήνες: "Εκδικήσου!"
Άρχισε να ψιχαλίζει. Οι λεπτές στάλες της βροχής δρόσισαν τον Καστελάνη μέσα στην κάψα του φονικού. Αναμείχθηκαν με τον ιδρώτα του και κυλούσαν επάνω στο πρόσωπό του, γεμίζοντάς το με φρικιαστικές χωμάτινες ραβδώσεις από τη σκόνη που είχε καθίσει πάνω του όσο περπατούσε στις ερημιές. Η όψη του έγινε πιο τρομακτική.
Τώρα χόρευε μες στην ψιχάλα έναν απόκρυφο δαιμονικό χορό. Τα ουρλιαχτά και ο απαλός ήχος της βροχής ήταν η μουσική στον χορό του. Δεν χτυπούσε πλέον στο ψαχνό, όμως το διασκέδαζε αφάνταστα. Οι γλώσσες στο μυαλό του τον επευφημούσαν και του έλεγαν να συνεχίσει με το ίδιο πάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου