Από τις εκδόσεις διόπτρα
"Το Ποτάμι των Χιλίων Τυφλών" είναι το δεύτερο βιβλίο του Πάνου Δημάκη. Το πρώτο του με τίτλο "Δεκαεπτά Κλωστές" έχει ήδη πάρει το δρόμο του για να προβληθεί στην μικρή οθόνη σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Τσαφούλια.
Σε αντίθεση με το προηγούμενο βιβλίο του που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα , το συγκεκριμένο αποτελεί καθαρά προϊόν μυθοπλασίας , όμως με γεγονότα και χαρακτήρες απόλυτα αληθοφανείς.
Θαυμάζω τους συγγραφείς που δεν γράφουν απλά μια ιστορία αλλά καταφέρνουν μέσα από την υπόθεση του βιβλίου τους να καταπιαστούν με γεγονότα ρεαλιστικά αλλά και να περάσουν μηνύματα που ανταποκρίνονται σε σοβαρά θέματα της καθημερινότητας.
Το ποτάμι των χιλίων τυφλών είναι ένα μυθιστόρημα που βρίθει από συμβολισμούς , αρκετούς από τους οποίους κατάφερα να εντοπίσω όμως είμαι σίγουρη πως υπάρχουν κι άλλοι.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο τίτλος ακόμα , που δεν σε προϊδεάζει για αυτό που πρόκειται να διαβάσεις, όμως κλείνοντας και την τελευταία σελίδα του καταλαβαίνεις την σύνδεσή του με το περιεχόμενο του βιβλίου.
Το ποτάμι συμβολίζει την κίνηση και την αλλαγή.Η κίνηση μπορεί να είναι σημάδι ζωής αλλά ταυτόχρονα να γίνει αιτία θανάτου.Άλλες φορές γίνεται χείμαρρος στην πορεία του,ικανός να κρύψει και να σκεπάσει ίχνη και αποδεικτικά στοιχεία. Μερικές φορές, τα νερά του είναι κρυστάλλινα, σύμβολο της καθαρότητας και της αγνότητας ή το αντίθετο, είναι ανακατεμένα και ορμητικά, οιωνός ακάθαρτων συναισθημάτων και σκέψεων.
Οι τυφλοί μπορεί να είναι άλλοτε οι αμαρτωλοί που αδυνατούν να δουν την αλήθεια και την πορεία προς τη σωστή διαδρομή της ζωής κι άλλοτε οι ταπεινοί , με μικρή πνευματική διαύγεια που με μειωμένη "όραση" γίνονται εύκολα υποχείρια κακόβουλων ανθρώπων. Οι συμβολισμοί υπάρχουν παντού.Στις ονομασίες και τις τοποθεσίες που δεν επιλέχθηκαν τυχαία αλλά έχουν κι αυτά τη σημασία τους. Όπως επίσης και ο αμαρτωλός που πρώτος ρίχνει τη πέτρα για να λιθοβολήσει σε έναν κοινωνικό δημόσιο λιθοβολισμό! ( εδώ θα μου επιτρέψετε να αναφωνήσω "ουάου"!)
Η Μερζένιστα είναι μια παραποτάμια επαρχιακή πόλη, με πλούσια φυσική ομορφιά που προσπαθεί να ανασυσταθεί μεταπολεμικά. Ο παλιός δήμαρχος που δεν βρίσκεται στη ζωή, η συζυγός του που διεκδικεί ακόμα δικαιώματα στα κοινά του τόπου, ο νέος δήμαρχος με την αδερφή του και ο παπάς της περιοχής είναι οι άνθρωποι που κινούν τα νήματα στις ζωές των υπόλοιπων κατοίκων. Οι κάτοικοι του χωριού, απλοί βιοπαλαιστές που πιστεύουν ακόμα στις δεισιδαιμονίες, κουβαλούν τα δικά τους βιώματα ,τις δικές τους αδυναμίες,αμόρφωτοι οι περισσότεροι , αμαρτωλοί και οι ίδιοι, έτοιμοι να επηρεαστούν και να γίνουν πιόνια του κάθε επιτήδειου που προσπαθεί να τους εκμεταλλευτεί.
Αυτό είναι το σκηνικό της ιστορίας, αυτό είναι το πλαίσιο πάνω στο οποίο χτίζει την υπόθεσή του ο συγγραφέας.Η Μάγδα Ζεΐρη είναι η σύζυγος του πρώην δημαρχου του χωριού . Μια γυναίκα φιλόδοξη που έχει σκοπό ζωής να διεισδύσει στο μυαλό των "ασήμαντων " αυτών χωρικών , καθώς η ίδια θεωρεί τον εαυτό της ανώτερο όλων. Στο όνομα του Θεού και της Θείας δίκης πραγματοποιεί τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα στα οποία η ίδια θεωρεί τον εαυτό της αμέτοχο αλλά και παραμένει ένα άτομο αξιοσέβαστο και υπεράνω πάσης υποψίας.
Στο πρόσωπο της Μάγδας ο συγγραφέας έχει πλάσει έναν μοναδικό χαρακτήρα. Έναν χαρακτήρα για τον οποίο δεν μπορείς εύκολα να καταλάβεις τι είναι. Οι ισορροπίες είναι λεπτές. Ακόμα και τώρα που έχω τελειώσει το βιβλίο δεν έχω καταφέρει να την προσδιορίσω. Είναι καλή, κακιά, είναι έξυπνη ή αφελής; Τα συμπεράσματα δικά σας!
Πολιτικά παιχνίδια, παιχνίδια εξουσίας, η θρησκεία, ο έρωτας, η πατριαρχία, ο θάνατος και η δικαιοσύνη είναι μερικά από τα ζητήματα για τα οποία ο αναγνώστης θα καλεστεί να πάρει θέση και να προβληματιστεί.
Το βιβλίο δεν κάνει σε κανένα σημείο "κοιλιά". Αντιθέτως οι 450 σελίδες του κυλάνε σαν νεράκι,με συνεχώς νέα στοιχεία να έρχονται στο φως και ο αναγνώστης κρατιέται σε εγρήγορση κυριολεκτικά μέχρι και την τελευταια σελίδα.
Άριστος χειριστής της γλώσσας ο Παναγιώτης Δημάκης χρησιμοποιεί ένα απόλυτα προσεγμένο λεξιλόγιο χωρίς ομως ίχνος για προσπάθεια εντυπωσιασμού. Ειδικά όσοι τον παρακολουθούμε γνωρίζουμε τον πλούτο των γνώσεών του , το χιούμορ του αλλά και την ποιότητά του ως προσωπικότητα.
Με το βιβλίο του αυτό , κατατάσσεται για μένα, άνετα, στους κορυφαίους Έλλήνες λογοτέχνες της νέας γενιάς και περιμένω με ανυπομονησία κι άλλα έργα του.
Σε αντίθεση με το προηγούμενο βιβλίο του που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα , το συγκεκριμένο αποτελεί καθαρά προϊόν μυθοπλασίας , όμως με γεγονότα και χαρακτήρες απόλυτα αληθοφανείς.
Θαυμάζω τους συγγραφείς που δεν γράφουν απλά μια ιστορία αλλά καταφέρνουν μέσα από την υπόθεση του βιβλίου τους να καταπιαστούν με γεγονότα ρεαλιστικά αλλά και να περάσουν μηνύματα που ανταποκρίνονται σε σοβαρά θέματα της καθημερινότητας.
Το ποτάμι των χιλίων τυφλών είναι ένα μυθιστόρημα που βρίθει από συμβολισμούς , αρκετούς από τους οποίους κατάφερα να εντοπίσω όμως είμαι σίγουρη πως υπάρχουν κι άλλοι.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο τίτλος ακόμα , που δεν σε προϊδεάζει για αυτό που πρόκειται να διαβάσεις, όμως κλείνοντας και την τελευταία σελίδα του καταλαβαίνεις την σύνδεσή του με το περιεχόμενο του βιβλίου.
Το ποτάμι συμβολίζει την κίνηση και την αλλαγή.Η κίνηση μπορεί να είναι σημάδι ζωής αλλά ταυτόχρονα να γίνει αιτία θανάτου.Άλλες φορές γίνεται χείμαρρος στην πορεία του,ικανός να κρύψει και να σκεπάσει ίχνη και αποδεικτικά στοιχεία. Μερικές φορές, τα νερά του είναι κρυστάλλινα, σύμβολο της καθαρότητας και της αγνότητας ή το αντίθετο, είναι ανακατεμένα και ορμητικά, οιωνός ακάθαρτων συναισθημάτων και σκέψεων.
Οι τυφλοί μπορεί να είναι άλλοτε οι αμαρτωλοί που αδυνατούν να δουν την αλήθεια και την πορεία προς τη σωστή διαδρομή της ζωής κι άλλοτε οι ταπεινοί , με μικρή πνευματική διαύγεια που με μειωμένη "όραση" γίνονται εύκολα υποχείρια κακόβουλων ανθρώπων. Οι συμβολισμοί υπάρχουν παντού.Στις ονομασίες και τις τοποθεσίες που δεν επιλέχθηκαν τυχαία αλλά έχουν κι αυτά τη σημασία τους. Όπως επίσης και ο αμαρτωλός που πρώτος ρίχνει τη πέτρα για να λιθοβολήσει σε έναν κοινωνικό δημόσιο λιθοβολισμό! ( εδώ θα μου επιτρέψετε να αναφωνήσω "ουάου"!)
Η Μερζένιστα είναι μια παραποτάμια επαρχιακή πόλη, με πλούσια φυσική ομορφιά που προσπαθεί να ανασυσταθεί μεταπολεμικά. Ο παλιός δήμαρχος που δεν βρίσκεται στη ζωή, η συζυγός του που διεκδικεί ακόμα δικαιώματα στα κοινά του τόπου, ο νέος δήμαρχος με την αδερφή του και ο παπάς της περιοχής είναι οι άνθρωποι που κινούν τα νήματα στις ζωές των υπόλοιπων κατοίκων. Οι κάτοικοι του χωριού, απλοί βιοπαλαιστές που πιστεύουν ακόμα στις δεισιδαιμονίες, κουβαλούν τα δικά τους βιώματα ,τις δικές τους αδυναμίες,αμόρφωτοι οι περισσότεροι , αμαρτωλοί και οι ίδιοι, έτοιμοι να επηρεαστούν και να γίνουν πιόνια του κάθε επιτήδειου που προσπαθεί να τους εκμεταλλευτεί.
Αυτό είναι το σκηνικό της ιστορίας, αυτό είναι το πλαίσιο πάνω στο οποίο χτίζει την υπόθεσή του ο συγγραφέας.Η Μάγδα Ζεΐρη είναι η σύζυγος του πρώην δημαρχου του χωριού . Μια γυναίκα φιλόδοξη που έχει σκοπό ζωής να διεισδύσει στο μυαλό των "ασήμαντων " αυτών χωρικών , καθώς η ίδια θεωρεί τον εαυτό της ανώτερο όλων. Στο όνομα του Θεού και της Θείας δίκης πραγματοποιεί τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα στα οποία η ίδια θεωρεί τον εαυτό της αμέτοχο αλλά και παραμένει ένα άτομο αξιοσέβαστο και υπεράνω πάσης υποψίας.
Στο πρόσωπο της Μάγδας ο συγγραφέας έχει πλάσει έναν μοναδικό χαρακτήρα. Έναν χαρακτήρα για τον οποίο δεν μπορείς εύκολα να καταλάβεις τι είναι. Οι ισορροπίες είναι λεπτές. Ακόμα και τώρα που έχω τελειώσει το βιβλίο δεν έχω καταφέρει να την προσδιορίσω. Είναι καλή, κακιά, είναι έξυπνη ή αφελής; Τα συμπεράσματα δικά σας!
Πολιτικά παιχνίδια, παιχνίδια εξουσίας, η θρησκεία, ο έρωτας, η πατριαρχία, ο θάνατος και η δικαιοσύνη είναι μερικά από τα ζητήματα για τα οποία ο αναγνώστης θα καλεστεί να πάρει θέση και να προβληματιστεί.
Το βιβλίο δεν κάνει σε κανένα σημείο "κοιλιά". Αντιθέτως οι 450 σελίδες του κυλάνε σαν νεράκι,με συνεχώς νέα στοιχεία να έρχονται στο φως και ο αναγνώστης κρατιέται σε εγρήγορση κυριολεκτικά μέχρι και την τελευταια σελίδα.
Άριστος χειριστής της γλώσσας ο Παναγιώτης Δημάκης χρησιμοποιεί ένα απόλυτα προσεγμένο λεξιλόγιο χωρίς ομως ίχνος για προσπάθεια εντυπωσιασμού. Ειδικά όσοι τον παρακολουθούμε γνωρίζουμε τον πλούτο των γνώσεών του , το χιούμορ του αλλά και την ποιότητά του ως προσωπικότητα.
Με το βιβλίο του αυτό , κατατάσσεται για μένα, άνετα, στους κορυφαίους Έλλήνες λογοτέχνες της νέας γενιάς και περιμένω με ανυπομονησία κι άλλα έργα του.
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
Σε μια φανταστική ορεινή κωμόπολη της Αρκαδίας η Μάγδα Ζεΐρη, γυναίκα του τέως δημάρχου, διατηρεί την ισχύ της, ασκώντας κύρος με την επιβλητική της φυσιογνωμία.
Παράλληλα, αναπολεί τις στιγμές δόξας και μεγαλείου, απολαμβάνοντας τον θαυμασμό μεγάλης μερίδας του τοπικού πληθυσμού.
Όμως, όσο τα χρόνια περνούν, η διαρκώς αμείωτη αίσθηση που έχει για τον εαυτό της ως τοποτηρητή της ηθικής καθώς και η βαθιά πεποίθησή της ότι βρίσκεται πάνω από όλους τους άλλους τής δίνουν την εντύπωση ότι η κοινωνία στην οποία ζει δεν της αξίζει, με αποτέλεσμα να παγώνει σιγά σιγά η καρδιά της.
Έτσι, η Μάγδα, θέλοντας να ελέγχει τους ανθρώπους, ξεκινά να υφαίνει έναν δηλητηριώδη ιστό, στα δίχτυα του οποίου θα παγιδευτεί όλη η κωμόπολη.
Eντέλει διχάζοντάς τη σε έναν μικρό εμφύλιο, όπου ξυπνούν τα πάθη και οι έχθρες που ήταν βαθιά κρυμμένα μέσα στις ψυχές των ανθρώπων.
Το Ποτάμι των χιλίων τυφλών είναι ένα έργο για τη διαφθορά της εξουσίας, τους έρωτες, τα μίση και τα πάθη που διαχρονικά κυριαρχούν σε ανθρώπους και κοινωνίες.
Με λογοτεχνική δεινότητα και διεισδυτική ματιά, μας δείχνει ότι η ανθρώπινη φύση πάντα επιβεβαιώνει τις υψηλότερες και τραγικότερες προσδοκίες...
Είναι πιο εύκολο να μισείς απ' ό,τι να αγαπάς;
Η εξουσία είναι τόσο ισχυρό ναρκωτικό;
Αυτό το βιβλίο είναι ένα δράμα μέσα στα βουνά που ψάχνουν την ανατολή.
Παράλληλα, αναπολεί τις στιγμές δόξας και μεγαλείου, απολαμβάνοντας τον θαυμασμό μεγάλης μερίδας του τοπικού πληθυσμού.
Όμως, όσο τα χρόνια περνούν, η διαρκώς αμείωτη αίσθηση που έχει για τον εαυτό της ως τοποτηρητή της ηθικής καθώς και η βαθιά πεποίθησή της ότι βρίσκεται πάνω από όλους τους άλλους τής δίνουν την εντύπωση ότι η κοινωνία στην οποία ζει δεν της αξίζει, με αποτέλεσμα να παγώνει σιγά σιγά η καρδιά της.
Έτσι, η Μάγδα, θέλοντας να ελέγχει τους ανθρώπους, ξεκινά να υφαίνει έναν δηλητηριώδη ιστό, στα δίχτυα του οποίου θα παγιδευτεί όλη η κωμόπολη.
Eντέλει διχάζοντάς τη σε έναν μικρό εμφύλιο, όπου ξυπνούν τα πάθη και οι έχθρες που ήταν βαθιά κρυμμένα μέσα στις ψυχές των ανθρώπων.
Το Ποτάμι των χιλίων τυφλών είναι ένα έργο για τη διαφθορά της εξουσίας, τους έρωτες, τα μίση και τα πάθη που διαχρονικά κυριαρχούν σε ανθρώπους και κοινωνίες.
Με λογοτεχνική δεινότητα και διεισδυτική ματιά, μας δείχνει ότι η ανθρώπινη φύση πάντα επιβεβαιώνει τις υψηλότερες και τραγικότερες προσδοκίες...
Είναι πιο εύκολο να μισείς απ' ό,τι να αγαπάς;
Η εξουσία είναι τόσο ισχυρό ναρκωτικό;
Αυτό το βιβλίο είναι ένα δράμα μέσα στα βουνά που ψάχνουν την ανατολή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου