Από τις εκδόσεις Ίκαρος
Μετάφραση : Αχιλλέας Κυριακίδης
Θα ήταν πολύ άδικο να πω πως αυτό το βιβλίο απλά μου άρεσε. Για την ακρίβεια,θεωρώ πως με συγκλόνισε και σίγουρα πως με καθήλωσε. Ξέρετε, αυτό που συμβαίνει σε εμάς τους βιβλιόφιλους, να κλείνουμε το βιβλίο γιατί πρέπει να ασχοληθούμε με κάτι άλλο, αλλά το μυαλό μας να είναι συνέχεια εκεί , στους ήρωες του βιβλίου που έχουμε αφήσει για λίγο στην άκρη και με την πρώτη ευκαιρία το ανοίγουμε για να διαβάσουμε λίγες σελίδες ακόμα.
Μου είναι δύσκολο να χαρακτηρίσω το είδος του.Θα μπορούσε να είναι ένα πολιτικό βιβλίο για τα προβλήματα της Λατινικής Αμερικής, τα καρτέλ των ναρκωτικών και πώς αυτά επηρεάζουν την καθημερινή ζωή ενός μέσου πολίτη.
Αλλά όχι , δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ένα βιβλίο για τον θάνατο, την απώλεια, την ενσυναίσθηση,την συντροφικότητα,τις αναμνήσεις και ταυτόχρονα ένα μυθιστόρημα βαθιά συναισθηματικό με πλούσιο λεξιλόγιο, σημαντικά νοήματα και έντονες εικόνες. Και φυσικά ήχους. Τους ήχους των πραγμάτων όταν πέφτουν ή τους ήχους των σωμάτων όταν τρέχουν.
" Ακούγεται ένας ήχος που δεν μπορώ , που ποτέ δεν μπόρεσα να ταυτοποιήσω: ένας ήχος που δεν είναι ανθρώπινος ή είναι παραπάνω από ανθρώπινος, ο ήχος από ζωές που χάνονται , αλλά κι ο ήχος από υλικά που σπάνε. Είναι ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν από ψηλά,ένας ήχος που δεν τελειώνει ποτέ, που συνεχίζει να βοά στο κεφάλι μου από εκείνο το απόγευμα και δε λέει να φύγει,που αιωρείται στη μνήμη μου για πάντα, κρεμασμένος πάνω της σαν πετσέτα στην κρεμάστρα."
Είναι κι άλλοι ήχοι που δεν ακούγονται. Εσωτερικοί. Φωνές που ζητάνε αναγνώριση, βοήθεια, αποδοχή και κατανόηση. Φωνές που ζητούν να μάθουν την αλήθεια.
Το δυνατό σημείο του βιβλίου είναι , πέρα από την συγκλονιστική ιστορία που διηγείται , η εναλλαγή των προσώπων και των πρωταγωνιστών κάθε φορά. Η αφήγηση σε πηγαίνει από τη μία ιστορία στην άλλη χωρίς να έχεις καταλάβει πώς έγινε αυτό αλλά και χωρίς ούτε μια στιγμή να κουράζει ή να μπερδεύει.
Αφηγητής είναι ο νεαρός καθηγητής της νομικής,Αντόνιο Γιαμάρα. Δεν είναι όμως αυτός ο πρωταγωνιστής ή τουλάχιστον δεν είναι πάντα το επίκεντρο της ιστορίας. Πρωταγωνιστής είναι και ο Ρικάρντο Λαβέρτε, που η μοίρα ένωσε τις ζωές των δύο αυτών ανθρώπων με μια σειρά από συμπτώσεις και με έναν τρόπο που δεν υπάρχει πλέον επιστροφή. Τον λόγο παίρνουν κι άλλα πρόσωπα που διηγούνται κι αυτοί το δικό τους παρελθόν και η ιστορία πλέκεται με δεξιοτεχνία.Το βιβλίο σίγουρα αξίζει να μελετηθεί και μόνο από τεχνικής άποψης. Είναι τρομερό , πώς οι ιστορίες όλων τους συνδέονται και πώς τα βιώματα του ενός ένουν επηρεάσει την καθημερινότητα και την ψυχοσύνθεση των άλλων, ατόμων που δεν έχουν ποτέ συναντηθεί.
" ...και λέω μέσα μου πως είμαστε πιόνια της παρούσας στιγμής , ίσως γιατί το παρόν δεν υπάρχει πραγματικά,όλα είναι μια ανάμνηση , αυτή η φράση που μόλις διάβασες ,αναγνώστη,είναι ανάμνηση."
" Δεν υπάρχει πιο αξιοθρήνητη μανία ή πιο επικίνδυνο καπρίτσιο απ'το να κάνουμε εικασίες για δρόμους που δεν έχουμε πάρει."
Έχω "υπογραμμίσει" αμέτρητες εκφράσεις στις οποίες άξιζε να σταθώ και ξέρω πως όταν συμβαίνει αυτό τότε το βιβλίο μπαίνει αυτομάτως στα αγαπημένα μου. Αξίζει να διαβαστεί από όλους!
Ένα υπέροχο βιβλίο από πολλές απόψεις! Καλογραμμένο, ενδιαφέρον και καθηλωτικό.Πολλά τα συναισθήματα που μου προκάλεσε.
" Η ενηλικίωση φέρνει μαζί της την καταστροφική ψευδαίσθηση του αυτοελέγχου, ίσως δε να εξαρτάται κι απ'αυτήν. Εννοώ την αυταπάτη ότι εξουσιάζουμε τη ζωή μας, που μας επιτρέπει να νιώθουμε ενήλικες, καθότι συναρτάμε την ωριμότητα με την αυτονομία , το κυρίαρχο δικαίωμα να καθορίζουμε τι θα μας συμβεί μετά"
Μου είναι δύσκολο να χαρακτηρίσω το είδος του.Θα μπορούσε να είναι ένα πολιτικό βιβλίο για τα προβλήματα της Λατινικής Αμερικής, τα καρτέλ των ναρκωτικών και πώς αυτά επηρεάζουν την καθημερινή ζωή ενός μέσου πολίτη.
Αλλά όχι , δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ένα βιβλίο για τον θάνατο, την απώλεια, την ενσυναίσθηση,την συντροφικότητα,τις αναμνήσεις και ταυτόχρονα ένα μυθιστόρημα βαθιά συναισθηματικό με πλούσιο λεξιλόγιο, σημαντικά νοήματα και έντονες εικόνες. Και φυσικά ήχους. Τους ήχους των πραγμάτων όταν πέφτουν ή τους ήχους των σωμάτων όταν τρέχουν.
" Ακούγεται ένας ήχος που δεν μπορώ , που ποτέ δεν μπόρεσα να ταυτοποιήσω: ένας ήχος που δεν είναι ανθρώπινος ή είναι παραπάνω από ανθρώπινος, ο ήχος από ζωές που χάνονται , αλλά κι ο ήχος από υλικά που σπάνε. Είναι ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν από ψηλά,ένας ήχος που δεν τελειώνει ποτέ, που συνεχίζει να βοά στο κεφάλι μου από εκείνο το απόγευμα και δε λέει να φύγει,που αιωρείται στη μνήμη μου για πάντα, κρεμασμένος πάνω της σαν πετσέτα στην κρεμάστρα."
Είναι κι άλλοι ήχοι που δεν ακούγονται. Εσωτερικοί. Φωνές που ζητάνε αναγνώριση, βοήθεια, αποδοχή και κατανόηση. Φωνές που ζητούν να μάθουν την αλήθεια.
Το δυνατό σημείο του βιβλίου είναι , πέρα από την συγκλονιστική ιστορία που διηγείται , η εναλλαγή των προσώπων και των πρωταγωνιστών κάθε φορά. Η αφήγηση σε πηγαίνει από τη μία ιστορία στην άλλη χωρίς να έχεις καταλάβει πώς έγινε αυτό αλλά και χωρίς ούτε μια στιγμή να κουράζει ή να μπερδεύει.
Αφηγητής είναι ο νεαρός καθηγητής της νομικής,Αντόνιο Γιαμάρα. Δεν είναι όμως αυτός ο πρωταγωνιστής ή τουλάχιστον δεν είναι πάντα το επίκεντρο της ιστορίας. Πρωταγωνιστής είναι και ο Ρικάρντο Λαβέρτε, που η μοίρα ένωσε τις ζωές των δύο αυτών ανθρώπων με μια σειρά από συμπτώσεις και με έναν τρόπο που δεν υπάρχει πλέον επιστροφή. Τον λόγο παίρνουν κι άλλα πρόσωπα που διηγούνται κι αυτοί το δικό τους παρελθόν και η ιστορία πλέκεται με δεξιοτεχνία.Το βιβλίο σίγουρα αξίζει να μελετηθεί και μόνο από τεχνικής άποψης. Είναι τρομερό , πώς οι ιστορίες όλων τους συνδέονται και πώς τα βιώματα του ενός ένουν επηρεάσει την καθημερινότητα και την ψυχοσύνθεση των άλλων, ατόμων που δεν έχουν ποτέ συναντηθεί.
" ...και λέω μέσα μου πως είμαστε πιόνια της παρούσας στιγμής , ίσως γιατί το παρόν δεν υπάρχει πραγματικά,όλα είναι μια ανάμνηση , αυτή η φράση που μόλις διάβασες ,αναγνώστη,είναι ανάμνηση."
" Δεν υπάρχει πιο αξιοθρήνητη μανία ή πιο επικίνδυνο καπρίτσιο απ'το να κάνουμε εικασίες για δρόμους που δεν έχουμε πάρει."
Έχω "υπογραμμίσει" αμέτρητες εκφράσεις στις οποίες άξιζε να σταθώ και ξέρω πως όταν συμβαίνει αυτό τότε το βιβλίο μπαίνει αυτομάτως στα αγαπημένα μου. Αξίζει να διαβαστεί από όλους!
Ένα υπέροχο βιβλίο από πολλές απόψεις! Καλογραμμένο, ενδιαφέρον και καθηλωτικό.Πολλά τα συναισθήματα που μου προκάλεσε.
" Η ενηλικίωση φέρνει μαζί της την καταστροφική ψευδαίσθηση του αυτοελέγχου, ίσως δε να εξαρτάται κι απ'αυτήν. Εννοώ την αυταπάτη ότι εξουσιάζουμε τη ζωή μας, που μας επιτρέπει να νιώθουμε ενήλικες, καθότι συναρτάμε την ωριμότητα με την αυτονομία , το κυρίαρχο δικαίωμα να καθορίζουμε τι θα μας συμβεί μετά"
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
ΚΟΛΟΜΒΙΑ, 2009. Ο αφηγητής της ιστορίας, ο νεαρός καθηγητής της Νομικής, Αντόνιο Γιαμάρα, διαβάζει σ' ένα περιοδικό την εξόντωση ενός ιπποπόταμου που είχε δραπετεύσει από τον ζωολογικό κήπο του διαβόητου Πάμπλο Εσκομπάρ. Το άρθρο τον πηγαίνει πίσω στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν ο πόλεμος της κολομβιανής κυβέρνησης με το καρτέλ κοκαΐνης του Εσκομπάρ μαινόταν στους δρόμους, τα δάση και τον ουρανό της Κολομβίας. Εκείνη την εποχή, ο Γιαμάρα γνωρίζεται μ' έναν μοναχικό μπιλιαρδόρο, "πρώην πιλότο" κατά δήλωσή του, η δολοφονία του οποίου ωθεί τον αφηγητή σ' έναν αγώνα εξιχνίασής της, αλλά και σε μια διαδικασία αναπροσδιορισμού της ίδιας της ταυτότητάς του και των σχέσεών του με τους ανθρώπους του. Οι έρευνές του θα τον οδηγήσουν ως την τρομερή δεκαετία του 1960 που άλλαξε τον κόσμο, λίγο πριν το εμπόριο ναρκωτικών παγιδέψει μια ολόκληρη γενιά σ' έναν ζωντανό εφιάλτη, σ' έναν κύκλο βίας και φόβου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου