Μάφιν βανίλια

Μάφιν βανίλια - Βασιλεία Παπακώστα

Από τις εκδόσεις Σμίλη

Ο Χρήστος, ο Μιχαήλ, η Λάρα,η Ελίνα και ο Ρένος είναι μερικοί από τους κατοίκους μιας πόλης από την οποία δεν μπορούν να φύγουν αφού ο νέος δρόμος  αχρήστεψε τον παλιό και μοναδικό δρόμο που την συνέδεε με τον υπόλοιπο κόσμο. Όσοι προσπάθησαν να φύγουν χωρίς επιτυχία φέρουν ένα σημάδι για υπενθύμιση και παραδειγματισμό προς τους υπόλοιπους.

Πίνουν μπίρες, τρώνε μακιούμ- ένα γλύκισμα από λευκή ζάχαρη, μαθαίνουν μουσική και πρέπει να είναι μπάσοι ή τενόροι. Γιατί πρέπει κάπου να ανήκουν. Πολύ σημαντικό επίσης είναι να μην χαλάσουν την αρμονία.

Ο Χρήστος, ο νεαρός πρωταγωνιστής,μην έχοντας πολλές επιλογές , ζει μια συμβατική ζωή και ένα μάφιν βανίλια έρχεται να διαταράξει την καθημερινότητά του.

Το μάφιν βανίλια, της ταλαντούχας, όπως αποδεικνύεται, Βασιλείας Παπακώστα ήταν μια έκπληξη για μένα. Έξυπνο, καλογραμμένο και βαθυστόχαστο, ακροβατεί ανάμεσα στον ρεαλισμό και την δυστοπία.

Μια νουβέλα που εκ πρώτης όψεως και πρώτης αναγνώσεως νομίζει κανείς πως πρόκειται για μια συνηθισμένη ιστορία ενός ασυμβίβαστου νέου αλλά τελικά  αποδεικνύεται πως είναι πολλά περισσότερα. Είναι μια δυστοπία που συνεχίζεις να τη σκέφτεσαι ακόμα κι όταν κλείσεις την τελευταία σελίδα. 

Το διάβασα δύο φορές ( ! ) κι αυτό γιατί μόλις το τελείωσα την πρώτη φορά ήθελα να γυρίσω πίσω να ξαναδώ και να σταθώ σε σημεία που δεν αντιλήφθηκα την πρώτη. Και μαντέψτε! Την δεύτερη φορά ήταν μια  διαφορετική αναγνωστική εμπειρία!

Δεν είναι ένα συνηθισμένο ανάγνωσμα. Ούτε ακολουθεί συμβατικές νόρμες και τεχνικές.Δεν είναι ξεκάθαροι οι χρόνοι, αν βρισκόμαστε στο μέλλον ή στο παρελθόν, ούτε οι τόποι, αν είναι σταθεροί ή μεταβλητοί.Είναι γεμάτο συμβολισμούς και αρκετό  για να προβληματίσει τον αναγνώστη και να τον φέρει αντιμέτωπο  με τον ψυχισμό του πρωταγωνιστή που προσπαθεί να ισορροπήσει το μέσα του με το έξω του σε μια κοινωνία εντελώς διαφορετική που διαρκώς μεταλλάσσεται.

Μου άρεσε, με αιφνιδίασε, με ξάφνιασε ευχάριστα. 

Ρ.Σ.

Ακολουθήστε μας στο facebook και στο instagram

Οπισθόφυλλο

Το βασικό πρόβλημα, που απασχολούσε όσους βρίσκονταν στις συναντήσεις ήταν το ζήτημα του νέου δρόμου, αλλά αυτό, ήδη από τότε, το ακούγαμε καιρό. Ο νέος δρόμος είχε αχρηστέψει τον παλιό και ο παλιός τύχαινε να είναι ο μοναδικός δρόμος που ένωνε τη δική μας πόλη με τον «έξω κόσμο». Παλιότερα χρειαζόταν να περάσεις αναγκαστικά από τον παλιό δρόμο και ως εκ τούτου από την πόλη μας. Η εξίσωση αυτή είχε πολλές συνεπαγωγές, που κατέληγαν σε συνέπειες τις οποίες συνειδητοποιούσες ευκολότερα ύστερα από την κατάποση κατάλληλης ποσότητας αλκοόλης.

Η αχρήστευση του δρόμου, που ένωνε την πόλη με τις άλλες περιοχές, την έχει φέρει σε κατάσταση παρακμής και σήψης. Τίποτα δεν παράγεται και δεν δημιουργείται πλέον εδώ.

Ο Χρήστος είναι είκοσι ετών και παρακολουθεί κάθε Τετάρτη το μάθημα χορωδίας στο ωδείο. Η παρακολούθηση επί τρία χρόνια και η επιτυχής εξέταση στο συγκεκριμένο μάθημα αποτελούν προϋπόθεση για την παροχή άδειας εξόδου από την πόλη.

Σε έναν τόπο που φθίνει, ο ήρωας ασφυκτιά. Πασχίζει να ορίσει τον εαυτό του και να ταιριάξει στον σωστό τόνο της μελωδίας.

Κοιτάζοντας τους ανθρώπους γύρω του καταλαβαίνει πως όλοι επιθυμούν να φύγουν. Την επόμενη στιγμή ωστόσο, μετά την κατανάλωση ικανής ποσότητας μακιούμ -ενός γλυκίσματος από καβουρδισμένη ζάχαρη που παρέχεται δωρεάν από την πολιτεία και «διώχνει τη θλίψη»- όλοι νιώθουν ευτυχισμένοι. Στον Χρήστο δεν αρέσει η ζάχαρη και ίσως αυτός να είναι ένας από τους λόγους που απεχθάνεται το μακιούμ. Τις Τετάρτες, πριν από το μάθημα χορωδίας, πίνει καφέ χωρίς ζάχαρη από το κυλικείο του ωδείου. Σήμερα όμως, μέσα από τη γυάλινη προθήκη, ένα μάφιν τον κοιτάζει προκλητικά. Δεν του αρέσουν τα γλυκά, αλλά αυτό το μάφιν βανίλια με κράμπερι και κομματάκια σοκολάτας για μια στιγμή του φάνηκε υπέροχο.