Από τις εκδόσεις Διόπτρα
Παρόλο που η συγγραφέας αναφέρει πως το βιβλίο της δεν είναι αυτοβιογραφικό, ο αναγνώστης εύκολα μπορεί να ταυτίσει την κεντρική ηρωίδα μαζί της. Μια νέα κοπέλα, όμορφη με τον δικό της τρόπο, με μια ομορφιά που απέχει από τα συνηθισμένα πρότυπα ομορφιάς των περιοδικών,με μπρίο, ταπεραμέντο , αποφασιστικότητα , χιούμορ αλλά και ανασφάλειες ρίχνεται στο παιχνίδι του έρωτα. Γιατί ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι όπου υπάρχουν νικητές , χαμένοι αλλά και φορές που το σκορ έρχεται ισοπαλία. Άλλοι παίχτες έχουν προβάδισμα κι άλλοι παλεύουν με θηρία για να μπουν στο παιχνίδι και να επιβιώσουν. Άλλοι κλέβουν κι άλλοι διεκδικούν την νίκη με το σταυρό στο χέρι και πάντοτε πιστοί στους κανόνες.
" Ο έρωτας είναι παιχνίδι μωρό μου, μην τον πάρεις ποτέ σοβαρά.Ο έρωτας είναι αφορμή για να ζούμε πιο όμορφα,ως εκεί.Είναι στιγμή.Στιγμές.Μην το κάνεις πιο σοβαρό."
Η Δήμητρα Παπαδοπούλου , με το γνωστό της ύφος και με πολλές δόσεις χιούμορ αφηγείται , σε πρώτο πρόσωπο , μια ιστορία που περιλαμβάνει έρωτα, νεανικές ανησυχίες και όνειρα που άλλα πραγματοποιούνται κι άλλα θάβονται στο όνομα της κοινωνικής αποδοχής.
Η πένα της συγγραφέως είναι καυστική, αιχμηρή , χιουμοριστική και πέρα ως πέρα αληθινή. Θα μας μιλήσει μεταξύ άλλων για την νυχτερινή ζωή , τους μπράβους και όλα τα κακώς κείμενα της ζωής τως Εξαρχείων αλλά και των Βορείων Προαστίων. Θα μας μεταφέρει σε μια εποχή , στο πρόσφατο παρελθόν , όπου οι νέοι ερωτεύονταν, διασκέδαζαν και ενημερώνονταν χωρίς netflix και socia media και σε μία Αθήνα που βράζει από τις πολιτικές εξελίξεις ειδικά στους χώρους του πανεπιστημίου. Θα μας βάλει και θα ακούσουμε μουσικές που θα μας ταξιδέψουν στα δικά μας άγρια κι ατίθασα νιάτα.
Το βιβλίο, για να είμαι ειλικρινής, το ξεκίνησα με αρκετή επιφυλακτικότητα λόγω της διάσημης συγγραφέως του. Μπορώ να πω όμως πως μου άρεσε πάρα πολύ. Το διάβασα με απίστευτη ευχαρίστηση. Με έκανε και γέλασα και γενικά πιστεύω πως είναι ένα βιβλίο με το οποίο ο αναγνώστης θα περάσει καλά. Είναι ανάλαφρο, αλλά με την καλή την έννοια. Με την έννοια του ευκολοδιάβαστου , που δεν κουράζει παρόλο που μεταφέρει αρκετά νοήματα και μηνύματα για τη ζωή,για την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση και δη τη γυναικεία,την κοινωνία στην οποία ζούμε αλλά και για τον έρωτα βεβαίως βεβαίως.
Είναι αληθινό, νοσταλγικό και ερωτιάρικο. Ένα βιβλίο για τους ανεκπλήρωτους έρωτες αλλά και για τα απωθημένα που μας βασανίζουν. Για τους έρωτες που απομυθοποιούνται και για τους ήρωες που αποκαθηλώνονται.
" Γιατί την αξία μας πάντα τη μετράμε από την έγκριση των άλλων. Κάτι απέξω περιμένουμε να μαλακώσει αυτό που πάντα είναι μόνο του και παραγκωνισμένο.Κι αυτό το περιμένουμε συνήθως από έναν έρωτα. Γι'αυτό πονάνε οι έρωτες πιο πολύ απ'όλα,γιατί ακουμπάνε καμιά φορά σε βαθιά ανείπωτη πληγή,που προς στιγμήν μπορεί να τη γλυκάνει,να την επουλώσει ή να την ξύσει σε βάθος μέχρι να βγάλει αίμα. Γι'αυτό ο έρωτας μπορεί να σε κάνει να νιώσεις από βασιλιάς μέχρι ζητιάνος."
Οι πρωταγωνιστές του βιβλίου έχουν όλοι όνομα. Ο Βασίλης, η Αλέκα,ο Άγγελος και οι υπόλοιποι εκτός από την αφηγήτρια. Κάτι το οποίο θαρρώ πως έγινε σκόπιμα, γιατί κάθε γυναίκα θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση της.Οπότε, διαβάστε το βιβλίο αυτό και ταυτιστείτε ελεύθερα.
" Ο έρωτας είναι παιχνίδι μωρό μου, μην τον πάρεις ποτέ σοβαρά.Ο έρωτας είναι αφορμή για να ζούμε πιο όμορφα,ως εκεί.Είναι στιγμή.Στιγμές.Μην το κάνεις πιο σοβαρό."
Η Δήμητρα Παπαδοπούλου , με το γνωστό της ύφος και με πολλές δόσεις χιούμορ αφηγείται , σε πρώτο πρόσωπο , μια ιστορία που περιλαμβάνει έρωτα, νεανικές ανησυχίες και όνειρα που άλλα πραγματοποιούνται κι άλλα θάβονται στο όνομα της κοινωνικής αποδοχής.
Η πένα της συγγραφέως είναι καυστική, αιχμηρή , χιουμοριστική και πέρα ως πέρα αληθινή. Θα μας μιλήσει μεταξύ άλλων για την νυχτερινή ζωή , τους μπράβους και όλα τα κακώς κείμενα της ζωής τως Εξαρχείων αλλά και των Βορείων Προαστίων. Θα μας μεταφέρει σε μια εποχή , στο πρόσφατο παρελθόν , όπου οι νέοι ερωτεύονταν, διασκέδαζαν και ενημερώνονταν χωρίς netflix και socia media και σε μία Αθήνα που βράζει από τις πολιτικές εξελίξεις ειδικά στους χώρους του πανεπιστημίου. Θα μας βάλει και θα ακούσουμε μουσικές που θα μας ταξιδέψουν στα δικά μας άγρια κι ατίθασα νιάτα.
Το βιβλίο, για να είμαι ειλικρινής, το ξεκίνησα με αρκετή επιφυλακτικότητα λόγω της διάσημης συγγραφέως του. Μπορώ να πω όμως πως μου άρεσε πάρα πολύ. Το διάβασα με απίστευτη ευχαρίστηση. Με έκανε και γέλασα και γενικά πιστεύω πως είναι ένα βιβλίο με το οποίο ο αναγνώστης θα περάσει καλά. Είναι ανάλαφρο, αλλά με την καλή την έννοια. Με την έννοια του ευκολοδιάβαστου , που δεν κουράζει παρόλο που μεταφέρει αρκετά νοήματα και μηνύματα για τη ζωή,για την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση και δη τη γυναικεία,την κοινωνία στην οποία ζούμε αλλά και για τον έρωτα βεβαίως βεβαίως.
Είναι αληθινό, νοσταλγικό και ερωτιάρικο. Ένα βιβλίο για τους ανεκπλήρωτους έρωτες αλλά και για τα απωθημένα που μας βασανίζουν. Για τους έρωτες που απομυθοποιούνται και για τους ήρωες που αποκαθηλώνονται.
" Γιατί την αξία μας πάντα τη μετράμε από την έγκριση των άλλων. Κάτι απέξω περιμένουμε να μαλακώσει αυτό που πάντα είναι μόνο του και παραγκωνισμένο.Κι αυτό το περιμένουμε συνήθως από έναν έρωτα. Γι'αυτό πονάνε οι έρωτες πιο πολύ απ'όλα,γιατί ακουμπάνε καμιά φορά σε βαθιά ανείπωτη πληγή,που προς στιγμήν μπορεί να τη γλυκάνει,να την επουλώσει ή να την ξύσει σε βάθος μέχρι να βγάλει αίμα. Γι'αυτό ο έρωτας μπορεί να σε κάνει να νιώσεις από βασιλιάς μέχρι ζητιάνος."
Οι πρωταγωνιστές του βιβλίου έχουν όλοι όνομα. Ο Βασίλης, η Αλέκα,ο Άγγελος και οι υπόλοιποι εκτός από την αφηγήτρια. Κάτι το οποίο θαρρώ πως έγινε σκόπιμα, γιατί κάθε γυναίκα θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση της.Οπότε, διαβάστε το βιβλίο αυτό και ταυτιστείτε ελεύθερα.
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
Η ηρωίδα είναι μια από τις συνηθισμένες περιπτώσεις που έλαβε την πάγια εντολή να σπουδάσει, να γίνει ένα αξιοπρόσεχτο μέλος της αγέλης και, αν είναι δυνατόν, ο αρχηγός της. Όλα τα άλλα μοιάζανε μόνο με χάσιμο χρόνου. Κι έτσι βρέθηκε φοιτήτρια στα Εξάρχεια, στα μπαρ, στις καταλήψεις και στη γεμάτη ελπίδες εποχή για επανάσταση, να σπαταλάει τη μοναδική περιουσία του ανθρώπου: τον χρόνο. Μην ξέροντας προς τα πού να πορευτεί, κατευθύνθηκε προς έναν έρωτα, που τον λέγανε Βασίλη. Εκεί πάνω κούμπωσε όλες τις ελπίδες για τα δύσκολα ερωτήματα της ύπαρξης. Και ένα βράδυ, ανακατωμένη με τη μυρωδιά του δακρυγόνου και του τσιγάρου, άκουγε απαντήσεις από μια ξέμπαρκη, που πριν γίνει αστρολόγος έκανε πιάτσα στη Σόλωνος. «Άκου! Εσείς σε προηγούμενη ζωή ήσασταν αντρόγυνο». «Σ' αυτήν μπορείς να μου πεις τι είμαστε;» «Κάτσε, βρε παιδάκι μου, εδώ μάλλον πληρώνεις όσα του 'κανες τότε. Αυτός σε άλλη ζωή ήτανε πολύ πιστός κι εσύ πήγαινες με άλλους και τώρα σε ξεπληρώνει». «Σε ποια ζωή ήμασταν αντρόγυνο;» τη ρώτησε. «Α, πολύ παλιά». «Πόσο παλιά;» «Μπορεί και στην αρχαία Αίγυπτο». Το 'κανε εικόνα αυτή στην αρχαία Αίγυπτο να κουβαλάει φαΐ και ο Βασίλης μέσα στον ήλιο να χτίζει πυραμίδες. «Μωρέ, ας είχα εγώ τον Βασίλη σύζυγο πιστό κι ας ήταν και στην αρχαία Αίγυπτο κι ας ήμουνα τώρα μούμια!» Τόσο πολύ είχε καψουρευτεί. Όμως, σε μια ιδιαίτερη στροφή του χρόνου επαναστάτησε, από μέσα προς τα έξω, και όχι ανάποδα όπως πρόσταζε η ξεσηκωμένη γενιά της, και άρχισε να ξηλώνει τον παλιό της εαυτό που στριμώχτηκε στις προσδοκίες των άλλων. Κι ύστερα μεγάλωσε... Ίσως και να ωρίμασε, και σιγουρεύτηκε πως στη ζωή δεν υπάρχει χαμένος χρόνος. Όσο πάρει στον καθένα για να καταλάβει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου