Από τις εκδόσεις Ελκυστής
"Είκοσι τσουβάλια λίρες" και οφείλω να ομολογήσω πως από τον τίτλο και το εξώφυλλο τίποτα δεν προμήνυε αυτό που τελικά θα συναντούσα στις σελίδες αυτού του υπέροχου βιβλίου. Μια νουβέλα που ήταν μια έκπληξη για μένα και μια αποκάλυψη θα έλεγα , καθώς πολλά ήταν τα συναισθήματα ,οι σκέψεις και οι προβληματισμοί που μου προκάλεσε.
" Αν βάλεις σε έναν ζυγό , ένα μωρό από τη μία πλευρά και από την άλλη είκοσι τσουβάλια λίρες,ποιο θα είναι βαρύτερο; Οι λίρες φυσικά. Και έχουν και περισσότερη αξία...Άρα το μωρό δεν έχει καμιά αξία και δεν μας χρησιμεύει,δεν αξίζει και πολλά. Μήπως είναι μπελάς και πρέπει να το ξεφορτωθούμε;"
Ενα βιβλίο με έντονο συναισθηματικό φορτίο μιας και πολλά τα κοινωνικά ζητήματα που πραγματεύεται. Προσωπικά με άγγιξε ποικιλοτρόπως.Ένα βιβλίο για τις οικογενειακές σχέσεις, για την μοναξιά , για τους μεγάλους αποχωρισμούς,την ξενιτιά,για τη δύναμη της συγχώρεσης αλλά και τα παιδικά τραύματα.
Στο μεγαλύτερο μέρος του είναι η εξομολόγηση ενός άντρα προς την μητέρα του , η οποία έχει φύγει από τη ζωή αλλά ο ίδιος δεν έχει καταφέρει ακόμα να την συγχωρήσει για τα λάθη της. Οι λόγοι φανερώνονται σιγά σιγά και οι αλήθειες που έρχονται στην επιφάνεια μετατρέπουν τον αναγνώστη κοινωνό μιας τραγικής ιστορίας.
Ο κος Θεοφάνης Παπαδόπουλος, έγραψε αυτό το βιβλίο έπειτα από την εξομολόγηση ζωής μιας Γερόντισσας και νιώθω πως με αυτό αφήνει μια παρακαταθήκη για τις νεότερες γενιές. Ένα βιβλίο που διαβάζοντάς το θα κλάψουμε,θα θυμώσουμε,θα νευριάσουμε, θα συγκινηθούμε αλλά θα μας υπενθυμίσει να αγκαλιάσουμε τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας. Τα παιδιά μας που μας έχουν ανάγκη αλλά και τους ηλικιωμένους όσο ακόμα μπορούμε να το κάνουμε.
Γιατί ποιός είναι αυτός που δεν έχει κάνει λάθη; Που δεν έχει πάρει λάθος αποφάσεις άλλοτε άθελά του κι άλλοτε κατ'επιλογή. Πόσο όμως τα λάθη τα δικά μας μπορούν να επηρεάσουν τον άλλο και συγκεκριμένα τα παιδιά μας, ανεπανόρθωτα;
Νοσταλγικό,συγκινητικό,τρυφερό αλλά και σκληρό εξαιτίας της αλήθειας του.
Η λέξη "μάνα" είναι η λέξη εκείνη με την οποία ξεινάνε οι περισσότερες παράγραφοι και ίσως εκείνη που εμφανίζεται τις περισσότερες φορές μέσα σε όλο το κείμενο.
Ένα βιβλίο που παρουσιάζει τις αντιλήψεις μιας ολόκληρης κοινωνίας και σκιαγραφεί μια ολόκληρη εποχή. Με λιτή γραφή, χωρίς συγγραφικές τεχνικές και τεχνοτροπίες αλλά με λόγια απλά κι αληθινά. Όπως θα μιλούσε ένα αθώο παιδί προς τη μητέρα του ή όπως θα συμβούλευε ένας παππούς τα εγγόνια του.
Ένας ύμνος στη μητρότητα και στο μητρικό χάδι που μόνο όποιος το έχει στερηθεί μπορεί να νιώσει αυτόν τον δυσβάσταχτο πόνο. Μια πληγή που μένει ανοιχτή και πάντα αιμορραγεί , άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο μα ποτέ δεν λέει να κλείσει.
" Και αυτά τα είκοσι τσουβάλια λίρες, δεν ξέρω αν ήταν τελικά αρκετά να μου αναπληρώσουν τη ζωή που πήγαινε χαμένη , περιμένοντας ένα χάδι από τον άνθρωπο που σε έφερε σ'αυτόν τον κόσμο"
" Αν βάλεις σε έναν ζυγό , ένα μωρό από τη μία πλευρά και από την άλλη είκοσι τσουβάλια λίρες,ποιο θα είναι βαρύτερο; Οι λίρες φυσικά. Και έχουν και περισσότερη αξία...Άρα το μωρό δεν έχει καμιά αξία και δεν μας χρησιμεύει,δεν αξίζει και πολλά. Μήπως είναι μπελάς και πρέπει να το ξεφορτωθούμε;"
Ενα βιβλίο με έντονο συναισθηματικό φορτίο μιας και πολλά τα κοινωνικά ζητήματα που πραγματεύεται. Προσωπικά με άγγιξε ποικιλοτρόπως.Ένα βιβλίο για τις οικογενειακές σχέσεις, για την μοναξιά , για τους μεγάλους αποχωρισμούς,την ξενιτιά,για τη δύναμη της συγχώρεσης αλλά και τα παιδικά τραύματα.
Στο μεγαλύτερο μέρος του είναι η εξομολόγηση ενός άντρα προς την μητέρα του , η οποία έχει φύγει από τη ζωή αλλά ο ίδιος δεν έχει καταφέρει ακόμα να την συγχωρήσει για τα λάθη της. Οι λόγοι φανερώνονται σιγά σιγά και οι αλήθειες που έρχονται στην επιφάνεια μετατρέπουν τον αναγνώστη κοινωνό μιας τραγικής ιστορίας.
Ο κος Θεοφάνης Παπαδόπουλος, έγραψε αυτό το βιβλίο έπειτα από την εξομολόγηση ζωής μιας Γερόντισσας και νιώθω πως με αυτό αφήνει μια παρακαταθήκη για τις νεότερες γενιές. Ένα βιβλίο που διαβάζοντάς το θα κλάψουμε,θα θυμώσουμε,θα νευριάσουμε, θα συγκινηθούμε αλλά θα μας υπενθυμίσει να αγκαλιάσουμε τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας. Τα παιδιά μας που μας έχουν ανάγκη αλλά και τους ηλικιωμένους όσο ακόμα μπορούμε να το κάνουμε.
Γιατί ποιός είναι αυτός που δεν έχει κάνει λάθη; Που δεν έχει πάρει λάθος αποφάσεις άλλοτε άθελά του κι άλλοτε κατ'επιλογή. Πόσο όμως τα λάθη τα δικά μας μπορούν να επηρεάσουν τον άλλο και συγκεκριμένα τα παιδιά μας, ανεπανόρθωτα;
Νοσταλγικό,συγκινητικό,τρυφερό αλλά και σκληρό εξαιτίας της αλήθειας του.
Η λέξη "μάνα" είναι η λέξη εκείνη με την οποία ξεινάνε οι περισσότερες παράγραφοι και ίσως εκείνη που εμφανίζεται τις περισσότερες φορές μέσα σε όλο το κείμενο.
Ένα βιβλίο που παρουσιάζει τις αντιλήψεις μιας ολόκληρης κοινωνίας και σκιαγραφεί μια ολόκληρη εποχή. Με λιτή γραφή, χωρίς συγγραφικές τεχνικές και τεχνοτροπίες αλλά με λόγια απλά κι αληθινά. Όπως θα μιλούσε ένα αθώο παιδί προς τη μητέρα του ή όπως θα συμβούλευε ένας παππούς τα εγγόνια του.
Ένας ύμνος στη μητρότητα και στο μητρικό χάδι που μόνο όποιος το έχει στερηθεί μπορεί να νιώσει αυτόν τον δυσβάσταχτο πόνο. Μια πληγή που μένει ανοιχτή και πάντα αιμορραγεί , άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο μα ποτέ δεν λέει να κλείσει.
" Και αυτά τα είκοσι τσουβάλια λίρες, δεν ξέρω αν ήταν τελικά αρκετά να μου αναπληρώσουν τη ζωή που πήγαινε χαμένη , περιμένοντας ένα χάδι από τον άνθρωπο που σε έφερε σ'αυτόν τον κόσμο"
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
Μπορεί να έχει χυθεί άπλετο μελάνι για το τι σημαίνει ‘ΜΑΜΑ’. Να έχουν γραφτεί βιβλία, να έχουν ειπωθεί άπειρες ιστορίες, να έχουν γραφτεί τραγούδια, ποιήματα και να έχει αγαπηθεί από άπειρους γιους, από άπειρες κόρες.
Κι όμως ο Στέφανος άκουσε για ένα μωρό που βρέθηκε στον κάδο των σκουπιδιών, πως ένα μωρό βρέθηκε κακοποιημένο, αλλά και ένα άλλο παραμελημένο. Αυτό τον κάνει να αναρωτιέται πώς γίνεται ο άνθρωπος να τα κάνει αυτά, ο άνθρωπος που είναι το μοναδικό πλάσμα που απαρχής της ζωής του απέκτησε και συνείδηση μαζί με όλες τις άλλες αισθήσεις του και που τον κάνει να ξεχωρίζει από τα άλλα ζώα, τα οποία μόνο με το ένστικτο της επιβίωσης υπάρχουν. Κι όμως, ας τολμήσει κάποιος να πιάσει ένα κλωσσόπουλο, ας τολμήσει να πιάσει ένα λιονταράκι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου