Από τις εκδόσεις Υδροπλάνο
Ο Φοίβος έχει τα γενέθλιά του. Κλείνει τα 10 και ετοιμάζει ένα μεγάλο πάρτυ. Η ανυπομονησία του είναι μεγάλη, το ίδιο και η απογοήτευσή του όταν τελικά δεν εμφανίζεται κανείς.
Ο Φοίβος είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Είναι άραγε αυτή η αιτία που οι φίλοι του δεν ήρθαν στο πάρτυ γενεθλίων του; Μα τι άλλο μπορεί να είναι;
Ο Φοίβος αντιμετωπίζει κινητικές δυσκολίες.Αυτό δεν τον εμποδίζει να ονειρεύεται ούτε να φαντάζεται πως θα ήταν αν μπορούσε να πετάει με τα φτερωτά σανδάλια του. Αυτό όμως τον εμποδίζει να παρακολουθήσει τον αγώνα του αδερφού του ή να πάει μία απλή βόλτα στο πάρκο όπως και πολλά άλλα που για όλους τους υπόλοιπους θεωρούνται αυτονόητα.
Όμως δεν το βάζει κάτω, πολλές φορές πληγώνεται, νιώθει υπεύθυνος για πράγματα που δεν είναι και θυμώνει. Μα δεν κρατάει κακία σε κανέναν. Είναι μόλις 10 χρονών.
Τα φτερωτά σανδάλια είναι ένα βιβλίο που σε λίγες μόνο σελίδες και μέσα από τα μάτια ενός δεκάχρονου παιδιού παραδίδει μαθήματα ενσυναίσθησης. Γιατί μόνο αν καταφέρουμε να μπούμε έστω στο ελάχιστο στη θέση του άλλου , μόνο τότε θα μπορέσουμε να πάρουμε μια μικρή γεύση από όλα αυτά που περνάει και νιώθει.
Μικρό σε όγκο αλλά πλούσιο σε διδάγματα και συναισθήματα.
Γιατί ένας άνθρωπος σε αναπηρικό καροτσάκι είναι απλά ένας διαφορετικός άνθρωπος. Δεν είναι ούτε λιγότερος από τους άλλους ούτε χρειάζεται λύπηση . Χρειάζεται απλά αποδοχή , αξιοπρεπή ζωή και πρόσβαση σε απλές καθημερινές δραστηριότητες. Απλά ανθρωπιά.
Για μένα , το σπουδαίο που έχει καταφέρει ο Στέφανος Αλεξιάδης γράφοντας αυτό το βιβλίο για το οποίο όλοι θα πουν τα καλύτερα ( το ίδιο θα κάνω κι εγώ) είναι πως έπιασε πλήρως την ψυχοσύνθεση ενός δεκάχρονου παιδιού.Αν και πρώτη του συγγραφική απόπειρα , δίνει φωνή στον μικρό πρωταγωνιστή και μιλάει στη γλώσσα του. Δεν είναι μικρομέγαλος, ούτε παντογνώστης. Δεν γίνεται μελό αλλά ούτε υποβιβάζει τη σοβαρότητα του θέματος.Μιλάει αληθινά όπως ακριβώς θα μιλουσε ένα δεκάχρονο παιδί.
Τα παιδιά είναι αθώα , καλόψυχα και δεν κρατούν κακίες. Συγχωρούν, αγαπούν αληθινά, αποδέχονται. Κι οτιδήποτε διαφορετικό προέρχεται από ένα παιδί , είναι σίγουρα προβολή συμπεριφοράς κάποιου ενήλικα.
Ο Φοίβος είναι ένα παιδί που όλοι θα αγκαλιάσουμε, θα αγαπήσουμε και θα κλάψουμε γι'αυτό. Δεν πρέπει όμως να σταθούμε εκεί, πρέπει τα λόγια μας να γίνουν πράξεις και οι σκέψεις μας, ενέργειες.
Τα φτερωτά σανδάλια είναι ένα υπέροχο βιβλίο που ιδανικά πρέπει να διαβαστεί από μικρούς και μεγάλους.Απλό, συγκινητικό κι αληθινό μα ταυτόχρονα αισιόδοξο και ελπιδοφόρο.Ας είναι μια μικρή υπενθύμιση για όλα αυτά που οφείλουμε να κάνουμε για τους συνανθρώπους μας , για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία.
Ο Φοίβος είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Είναι άραγε αυτή η αιτία που οι φίλοι του δεν ήρθαν στο πάρτυ γενεθλίων του; Μα τι άλλο μπορεί να είναι;
Ο Φοίβος αντιμετωπίζει κινητικές δυσκολίες.Αυτό δεν τον εμποδίζει να ονειρεύεται ούτε να φαντάζεται πως θα ήταν αν μπορούσε να πετάει με τα φτερωτά σανδάλια του. Αυτό όμως τον εμποδίζει να παρακολουθήσει τον αγώνα του αδερφού του ή να πάει μία απλή βόλτα στο πάρκο όπως και πολλά άλλα που για όλους τους υπόλοιπους θεωρούνται αυτονόητα.
Όμως δεν το βάζει κάτω, πολλές φορές πληγώνεται, νιώθει υπεύθυνος για πράγματα που δεν είναι και θυμώνει. Μα δεν κρατάει κακία σε κανέναν. Είναι μόλις 10 χρονών.
Τα φτερωτά σανδάλια είναι ένα βιβλίο που σε λίγες μόνο σελίδες και μέσα από τα μάτια ενός δεκάχρονου παιδιού παραδίδει μαθήματα ενσυναίσθησης. Γιατί μόνο αν καταφέρουμε να μπούμε έστω στο ελάχιστο στη θέση του άλλου , μόνο τότε θα μπορέσουμε να πάρουμε μια μικρή γεύση από όλα αυτά που περνάει και νιώθει.
Μικρό σε όγκο αλλά πλούσιο σε διδάγματα και συναισθήματα.
Γιατί ένας άνθρωπος σε αναπηρικό καροτσάκι είναι απλά ένας διαφορετικός άνθρωπος. Δεν είναι ούτε λιγότερος από τους άλλους ούτε χρειάζεται λύπηση . Χρειάζεται απλά αποδοχή , αξιοπρεπή ζωή και πρόσβαση σε απλές καθημερινές δραστηριότητες. Απλά ανθρωπιά.
Για μένα , το σπουδαίο που έχει καταφέρει ο Στέφανος Αλεξιάδης γράφοντας αυτό το βιβλίο για το οποίο όλοι θα πουν τα καλύτερα ( το ίδιο θα κάνω κι εγώ) είναι πως έπιασε πλήρως την ψυχοσύνθεση ενός δεκάχρονου παιδιού.Αν και πρώτη του συγγραφική απόπειρα , δίνει φωνή στον μικρό πρωταγωνιστή και μιλάει στη γλώσσα του. Δεν είναι μικρομέγαλος, ούτε παντογνώστης. Δεν γίνεται μελό αλλά ούτε υποβιβάζει τη σοβαρότητα του θέματος.Μιλάει αληθινά όπως ακριβώς θα μιλουσε ένα δεκάχρονο παιδί.
Τα παιδιά είναι αθώα , καλόψυχα και δεν κρατούν κακίες. Συγχωρούν, αγαπούν αληθινά, αποδέχονται. Κι οτιδήποτε διαφορετικό προέρχεται από ένα παιδί , είναι σίγουρα προβολή συμπεριφοράς κάποιου ενήλικα.
Ο Φοίβος είναι ένα παιδί που όλοι θα αγκαλιάσουμε, θα αγαπήσουμε και θα κλάψουμε γι'αυτό. Δεν πρέπει όμως να σταθούμε εκεί, πρέπει τα λόγια μας να γίνουν πράξεις και οι σκέψεις μας, ενέργειες.
Τα φτερωτά σανδάλια είναι ένα υπέροχο βιβλίο που ιδανικά πρέπει να διαβαστεί από μικρούς και μεγάλους.Απλό, συγκινητικό κι αληθινό μα ταυτόχρονα αισιόδοξο και ελπιδοφόρο.Ας είναι μια μικρή υπενθύμιση για όλα αυτά που οφείλουμε να κάνουμε για τους συνανθρώπους μας , για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία.
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
Όλοι περπατάμε. Άλλοι χρησιμοποιούν τα πόδια κι άλλοι τον νου αλλά ποιος είναι γρηγορότερος; Αυτός που είναι διαφορετικός ή αυτός που είναι όμοιος; Διαφορετικός από ποιον; Όμοιος με ποιον;
Άραγε αν είσαι μοναδικός, μπορείς να επιβιώσεις;
Και τι σημαίνει να είσαι μοναδικός; Σχετίζεται με το να είσαι αποδεκτός; Και ποιος είναι τόσο ισχυρός για να σε αποδέχεται ή να σε απορρίπτει;
Μια μάνα μπορεί να απορρίψει; Ίσως και να μπορεί.
Και τότε αρχίζουν όλα... με τα φτερωτά σανδάλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου