Από τις εκδόσεις συρτάρι
Ο Μένιος Καραγιάννης, πήρε τις μνήμες του, τις αναμνήσεις του,τις εμπειρίες του και τις μετέτρεψε σε ποίηση. Μια ποίηση διαφορετική ,ας μου επιτραπεί να τη χαρακτηρίσω έτσι. Χωρίς ρίμες και όχι εύκολη. Κατά κάποιο περίεργο όμως τρόπο, ένιωθα οτι με καλούσε να τη διαβάσω πολλές φορές και κάθε φορά να εντοπίζω σημεία στα οποία ήθελα να σταθώ.
" Το καλοκαίρι τελείωσε
κι ας είναι ακόμα εδώ
όπως εσύ
με κουστούμι παρουσίας"
Απευθυνόμενος στο μεγαλύτερο μέρος σε β ' πρόσωπο , το άτομο στο οποίο αναφέρεται ζωντανεύει μπροστά στον αναγνώστη ο οποίος γίνεται κοινωνός των πιο προσωπικών του στιγμών και σκέψεων.
Το δέρμα νερού δεν είναι μια ποιητική συλλογή αποτελούμενο από πολλά ποιήματα , μα ενα ενιαίο ποίημα όπου στους στίχους του θα βρει κανείς τον εαυτό του, κάποια στιγμή από το παρελθόν ή μια εικόνα από το σήμερα. Μια σχέση ανάμεσα σε έναν πατέρα κι έναν γιο, μια σχέση θαυμασμού,αντιπαλότητας, αναγνώρισης και αποδοχής.Μια σχέση που ανέκαθεν έβρισκα γοητευτική και συναρπαστική. Που πάντα έκανα στην άκρη και παρακολουθούσα αθόρυβα γιατί θεωρώ πως είναι η Αχίλλειος πτέρνα και ταυτόχρονα η πηγή δύναμης για έναν άνδρα.
" βαρέθηκα ν'απολογούμαι ήρθε η ώρα
να λογαριαστώ με αποδείξεις
τίποτα δεν μου φταίει σε τίποτα δεν φταίω
στο λυκόφως ορθοπατώ
βαδίζω δρασκελίζω
όμορφα βήματα αβύθιστα"
Ο ποιητής φανερώνει όλο τον εσωτερικό του κόσμο, δεν κρύβει τίποτα, δεν μπορεί άλλωστε είναι το δέρμα του διάφανο σαν το νερό και παίρνει το σχήμα του δοχείου στο οποίο βρίσκεται και αντανακλά το χρώμα από το περιβάλλον.
"δακρύζει ο βράχος για να τρέξει η πηγή
κι εμείς ξεπλένουμε προσόψεις
καταζητούμε εμπρηστές πράξεις συντάσσουμε ληξιαρχικές"
Είναι ρευστός αλλά και εύθραυστος συχνά όμως γίνεται κι ο ίδιος προστάτης, γίνεται πανοφώρι.
" Το καλοκαίρι τελείωσε
κι ας είναι ακόμα εδώ
όπως εσύ
με κουστούμι παρουσίας"
Απευθυνόμενος στο μεγαλύτερο μέρος σε β ' πρόσωπο , το άτομο στο οποίο αναφέρεται ζωντανεύει μπροστά στον αναγνώστη ο οποίος γίνεται κοινωνός των πιο προσωπικών του στιγμών και σκέψεων.
Το δέρμα νερού δεν είναι μια ποιητική συλλογή αποτελούμενο από πολλά ποιήματα , μα ενα ενιαίο ποίημα όπου στους στίχους του θα βρει κανείς τον εαυτό του, κάποια στιγμή από το παρελθόν ή μια εικόνα από το σήμερα. Μια σχέση ανάμεσα σε έναν πατέρα κι έναν γιο, μια σχέση θαυμασμού,αντιπαλότητας, αναγνώρισης και αποδοχής.Μια σχέση που ανέκαθεν έβρισκα γοητευτική και συναρπαστική. Που πάντα έκανα στην άκρη και παρακολουθούσα αθόρυβα γιατί θεωρώ πως είναι η Αχίλλειος πτέρνα και ταυτόχρονα η πηγή δύναμης για έναν άνδρα.
" βαρέθηκα ν'απολογούμαι ήρθε η ώρα
να λογαριαστώ με αποδείξεις
τίποτα δεν μου φταίει σε τίποτα δεν φταίω
στο λυκόφως ορθοπατώ
βαδίζω δρασκελίζω
όμορφα βήματα αβύθιστα"
Ο ποιητής φανερώνει όλο τον εσωτερικό του κόσμο, δεν κρύβει τίποτα, δεν μπορεί άλλωστε είναι το δέρμα του διάφανο σαν το νερό και παίρνει το σχήμα του δοχείου στο οποίο βρίσκεται και αντανακλά το χρώμα από το περιβάλλον.
"δακρύζει ο βράχος για να τρέξει η πηγή
κι εμείς ξεπλένουμε προσόψεις
καταζητούμε εμπρηστές πράξεις συντάσσουμε ληξιαρχικές"
Είναι ρευστός αλλά και εύθραυστος συχνά όμως γίνεται κι ο ίδιος προστάτης, γίνεται πανοφώρι.
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
δέρμα νερού στο χρώμα του χρυσού εφάπτομαι
βήμα ανάλαφρο στην κόψη του
ξυραφιού σκοντάφτω να μη βλάψω
ανάβω ένα κερί γυρίζω μια σελίδα αφουγκράζομαι: στοργικές φυλλωσιές
ζώο ρουθουνίζει ζώο
ο χορός της φλόγας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου