Κατά Ιωάννη - Σπύρος Πετρουλάκης
Από τις Εκδόσεις Μίνωας
Για να μιλήσω προσωπικά για μένα, έχω γράψει κι άλλες φορές πως θεωρώ την πορεία του ανοδική. Έχοντας διαβάσει πρώτα το Σασμό κι έπειτα άλλα έργα του προγενέστερα, παρατήρησα τη βελτίωση και την ωρίμανση στη γραφή του καθώς και στον τρόπο που παρουσιάζει τις ιστορίες του. Η μέχρι τώρα άποψή μου έρχεται να επιβεβαιωθεί και ύστερα από την ανάγνωση του Κατά Ιωάννη , του νέου μυθιστορήματος του αγαπημένου μας συγγραφέα.
Μέρες Πάσχα πλησιάζουν κι αρχικά , βλέποντας το εξώφυλλο και μόνο, αναρωτήθηκα εάν ο συγγραφέας έκανε στροφή προς τη θρησκευτική λογοτεχνία.
Γρήγορα κατάλαβα όμως την σύνδεση του περιεχομένου του βιβλίου με τον ιδιαίτερο τίτλο αλλά και με την όμορφη εικόνα στο εξώφυλλο. Άλλωστε , ο Σπύρος Πετρουλάκης έχει αποδείξει οτι μπορεί να καταπιαστεί με διαφορετικά θέματα και να το κάνει μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Είναι ομολογουμένως γεγονός πως κανένα βιβλίο του δεν μοιάζει με το προηγούμενο ενώ ταυτόχρονα όλα τα έργα του έχουν κάτι κοινό , κάτι που τα κάνει να ξεχωρίζουν. Είμαι 100% σίγουρη πως θα αναγνώριζα τον συγγραφέα ακομα κι αν δεν γραφόταν το όνομα του στο εξώφυλλο.
Ένας συντηρητής έργων τέχνης καλείται να αναπαλαιώσει την εικόνα της Παναγίας Ελεούσας που βρίσκεται εδώ και χρόνια στην Ιερά Μονή Παναγιάς της Ακρωτηριανής στα Χανιά.Αυτά που θα ανακαλύψει φαντάζουν απίστευτα και κρύβουν μυστικά που είναι καλά θαμμένα εδώ κι έναν περίπου αιώνα.
Παράλληλα, πίσω στο παρελθόν,ένας νεαρός ταλαντούχος ζωγράφος , περιθωριοποιημένος από την οικογένειά του και την κοινωνία λόγω της αναπηρίας του, προσπαθεί να εκφράσει όλα αυτά που νιώθει μέσω της τέχνης του. Με τον έρωτά του για μια νεαρή μουσουλμάνα μα και με το μοναδικό ταλέντου του, δημιουργεί έναν πίνακα απαράμιλλης ομορφιάς ο οποίος είναι πολύ μπροστά για την εποχή του, σχεδόν βέβηλος.
Ένα ταξίδι στη Σμύρνη θα ενώσει τις ιστορίες των δύο αυτών ανδρών.
"Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι ανοιχτός σε όλες τις προκλήσεις , στα πάντα. Πρέπει να γεννά ο ιδιος προκλήσεις και να τις πολλαπλασιάζει.Να είναι ωφέλιμος πρώτα στον εαυτό του και μέσα από το έργο του και στους υπόλοιπους , ακόμα και
σε αυτούς που δεν τον καταλαβαίνουν.Οι καλλιτέχνες πρέπει να παίρνουν τον απλό κόσμο από το χέρι και να τον οδηγούν προς την πλήρωση της ψυχής τους, την προσωπική σωτηρία του καθενός."
Ο Σπύρος Πετρουλάκης από τις πρώτες σελίδες μπαίνει κατευθείαν στο "ψητό". Δεν χρονοτριβεί με περιττές εισαγωγές κι έτσι ο αναγνώστης γνωρίζει από την αρχή ακόμη οτι πρόκειται να διαβάσει ένα υπέροχο μυθιστόρημα με μια εξόχως ενδιαφέρουσα υπόθεση.
Με μαεστρία μας ταξιδεύει στα Χανιά του σήμερα και στα Χανιά του προηγούμενου αιώνα και πιο συγκεκριμένα στις ίδιες ακριβώς γειτονιές. Με το μοναδικό του ταλέντο καταφέρνει να αλλάζει τελείως το ύφος , τις εικόνες και τον τροπο ομιλίας των πρωταγωνιστών χωρίς να δημιουργεί σύγχυση ή να κουράζει με τα συχνά πισω μπρος. Αντιθέτως προσδίδει ένα σασπένς στην ιστορία κι εγκλωβίζει τον αναγνώστη ο οποίος βρίσκεται κυριολεκτικά ανίκανος να το αφήσει από τα χερια του.
Διαβάζοντας το Κατά Ιωάννη κανείς, θα νιώσει έντονα συναισθήματα. Θα συγκινηθεί, θα κλάψει, θα εκπλαγεί , θα θυμώσει, θα φανταστεί χρώματα κι εικόνες, θα ακούσει μουσικές μα κυρίως θα απολαύσει ένα ταξίδι που μόνο τέτοια μυθιστορήματα αυτού του είδους μπορούν να προσφέρουν. Και φυσικά θα μυρίσει τα αρώματα της Κρήτης που είναι παντού διάχυτα σε όλο το βιβλίο και ξεχειλίζουν από τις σελίδες του.
Επιπλέον θα διαβάσει μεταξύ άλλων για την προσάρτηση της Κρήτης στο ελληνικό κράτος και το ξέσπασμα της Πανώλης που συμφιλίωσε Χριστιανούς και μουσουλμάνους. Διότι το βιβλίο αυτό είναι ένα κράμα ενός σύγχρονου μυθιστορήματος με ιστορικές πινελιές που συνδυάζονται άρτια με τα μυθοπλαστικά στοιχεία. Τέλος θα αναρωτηθεί και θα προβληματιστεί για διάφορα κοινωνικά θέματα τα οποία προκύπτουν κατά την ανάγνωση. Για την αποδοχή της διαφορετικότητας και τον κοινωνικό ρατσισμό, θέματα τα οποία ο συγγραφέας βρίσκει ευκαιρία να θίξει μέσα από το έργο του.Άλλωστε ο Πετρουλάκης, μας εχει συνηθίσει να παιρνει θέση στα ζητήματα της κοινωνίας μέσα από τα βιβλία του και να μην κοιτάει απλά αποστασιοποιημένος απο αυτά.
"Κάμε μια ετσέ.Να πάει τ'ουρανού η γραμμή.Να φτάξει στα σύννεφα και ν'αγγίξει του Θεού.Του Θεού γραμμή. Κι αυτή δική ντου είναι,κι ας την τραβώ εγώ.Μιας κι εκειός έπεψεν τα πάντα,ακόμα και οι γραμμές κι οι αράδες και ούλα του κόσμου δικάτου είναι."
" Δεν κατέω αν με έπεψε ο Θεός γή ο διάολος , μα , αν δεν ερχόμουν , κιανείς από τους δύο δε θα μου το συγχωρνούσε."
Το Κατά Ιωάννη έχει όλα εκείνα τα συστατικά που ψάχνει κανείς σε ένα καλό μυθιστόρημα. Έξυπνη υπόθεση, γρήγορη πλοκή,μυστήριο, ρεαλιστικούς χαρακτήρες, προσεγμένους διαλόγους και αξιόλογο λεξιλόγιο.
Ένας Σπύρος Πετρουλάκης πραγματικά στα καλυτερά του κι ένας Ιωάννης που θα μείνει στην καρδιά μας για καιρό.
" Αλλάζει ο κόσμος, κι εμείς πρέπει να τον ακολουθούμε με σύνεση και προσοχή , δίχως ωστόσο να αλλάζουμε την πορεία και τα ιδανικά μας. Τα μάτια μας επιβάλλεται να παραμένουν στραμμένα στο Θεό. Δεν πρέπει να χαθεί ο δρόμος.Αν μείνουμε πίσω , οι νέοι άνθρωποι θα στρέψουν την πλάτη τους στην Εκκλησία, αδιαφορώντας για το αληθινό νόημα της θρησκείας μας. Εμείς δεν θέλουμε την Ορθοδοξία ουραγό , αλλά πρωτοστάτη , με κεφαλή τον ίδιο τον Χριστό και ορατές τις αξίες που δίδαξε. Εμείς είμαστε οι ειρηνικοί του σταυροφόροι."
Καλό Πάσχα σε όλους!
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
ΧΑΝΙΑ, ΣΗΜΕΡΑ
Στην Ιερά Μονή της Παναγιάς Ακρωτηριανής ο συντηρητής έργων τέχνης Σταύρος Βεγράκης ανακαλύπτει μια αριστουργηματική και συνάμα "βλάσφημη" εικόνα, που κανείς δεν θα περίμενε να βρίσκεται σ' ένα μοναστήρι. Ποιος είναι, άραγε, ο άγνωστος δημιουργός της, του οποίου την τέχνη χαρακτηρίζει ένας γνήσιος και απαράμιλλος ρεαλισμός, και κυρίως πώς έφτασε να ακολουθήσει μια τόσο τολμηρή τεχνική στις αγιογραφίες του;
Σε ένα ταξίδι του στη Σμύρνη ο Βεγράκης θα βρει την άκρη της ιστορίας σε ένα εντελώς απρόσμενο μέρος. Επιστρέφοντας στα Χανιά, θα του αποκαλυφθεί μια τραγική ιστορία, βαθιά θαμμένη στη μνήμη της πόλης.
ΧΑΝΙΑ, 1900-1922
Μια μάνα ψαλιδίζει με άκαρδο πείσμα τις φτερούγες που πάνε να φυτρώσουν στις πλάτες του παιδιού της. Ξεφεύγοντας για λίγο από το υγρό υπόγειο, τη φυλακή του, ο Ιωάννης, ένας "ατελής" άνθρωπος, πασχίζει να φτάσει στην τελειότητα. Ο νεαρός ζωγράφος τολμά το αδιανόητο, αδιαφορώντας για το τίμημα. Βλασφημία ή ωδή στον έρωτα είναι η δημιουργία του; Ποιος, όμως, μπορεί να κρίνει την τέχνη που πηγάζει από την αλήθεια της ψυχής;
Στη δίνη της ανασφάλειας και των τραγικών ιστορικών γεγονότων, δύο νέα παιδιά δεν διστάζουν να ερωτευτούν μέχρις εσχάτων. Έναν αιώνα μετά, η αγάπη, η ανθρώπινη αναλγησία και το φοβερό τέλος είναι αδύνατο να ξεχαστούν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου