Συνέντευξη Αντώνης Κοντάκης, Περί μοναξιάς

 Συνεντευξη με τον Antonis Kontakis 

"Περι μοναξιάς"

Εκδόσεις ΝΙΚΑΣ - Nikasbooks

1. Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασα φυσικοθεραπεία και είμαι συνιδιοκτήτης ενός θεραπευτηρίου εξειδικευμένου σε παιδιά και βρέφη. Είμαι παντρεμένος και έχω δυο παιδιά, στα οποία πέρα από τα υπόλοιπα θέλω να εντρυφήσω την αγάπη μου για τα βιβλία. Η έκδοση του “Περί Μοναξιάς” ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Επαγγελματικά θέλω να ασχοληθώ λίγο παραπάνω με το κομμάτι της παρηγορικής θεραπείας. Αγαπώ τον αθλητισμό (κάθε παιχνίδι που έχει μπάλα), τα ταξίδια και τη μουσική.

2. Το βιβλίο σας "Περί μοναξιάς" είναι το πρώτο σας βιβλίο. Οι ιστορίες των ηρώων είναι προϊόν μυθοπλασίας;

Έξω από την καθημερινότητα στην οποία ζει ο καθένας μας, υπάρχει ένας άλλος κόσμος ο οποίος πολλές φορές είτε είναι κρυμμένος, είτε εμείς οι ίδιοι δε θέλουμε να ανακαλύψουμε. Το επάγγελμα του φυσικοθεραπευτή ήταν αυτό που με έφερε σε επαφή με αυτές τις πραγματικότητες τις οποίες πολλοί από εμάς δεν πιστεύουμε ότι υπάρχουν. Τα πρώτα επομένως διηγήματα γράφηκαν ως φόρο τιμής σε αυτούς τους τραγικούς ήρωες της καθημερινότητάς μας. Προσπάθησα, μέσα στη μυθοπλασία της κάθε ιστορίας, να προσθέσω κομμάτια από της ζωή τους. Ήταν αυτός ένας τρόπος να διατηρήσω το μεγαλείο τους ανέπαφο και αλησμόνητο. Ο συμπαθητικός καμπούρης, η μητέρα που δεν έπαψε ποτέ να αγωνίζεται, η ατίθαση γυναίκα στο ίδρυμα, η νικήτρια Στέλλα, είναι χαρακτήρες που βρέθηκαν στη ζωή μου και άφησαν το σημάδι τους ανεξίτηλο πάνω μου.

3. Γράφετε για διάφορους τύπους μοναξιάς. Εσείς ποιον από αυτόν βιώνετε στην καθημερινότητα σας

Θα έλεγα πως είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει η μοναχικότητα, μέσα σε ένα πλαίσιο συντροφιάς. Θα μπορούσα να με εντάξω σε έναν εξωτερικό κύλινδρο ανθρώπινου συνόλου, μέσα στον οποίο υπάρχει ένας μικρότερος κύλινδρος απομόνωσης, στον οποίο θα είχα τη δυνατότητα να μπαινοβγαίνω κατά το δοκούν.

Υπάρχουν στιγμές που μου αρέσει να βρίσκομαι με κόσμο και στιγμές στις οποίες προσδοκώ να κρυφτώ στο πιθάρι μου, μακριά από όσους μου κρύβουν τον ήλιο της μοναχικότητας. Σίγουρα πάντως όλα τα παραπάνω είναι συνειδητές επιλογές. Αυτή είναι και μια σημαντική διαφορά από τους ήρωες των διηγημάτων πολλοί εκ των οποίων δεν έμειναν μόνοι από επιλογή.

4. Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το συγκεκριμένο θέμα του βιβλίου;

Τα διηγήματα είναι γραμμένα σε διαφορετικές περιόδους. Περίπου τα μισά γράφτηκαν το 2010 και τα επόμενα τα τελευταία χρόνια. Η αφορμή για να ασχοληθώ με τη μοναξιά σαν θεματική ενότητα, ήταν οι προσωπικές εμπειρίες, κυρίως οι επαγγελματικές. Μέσα από την επαφή μου με ασθενείς και τις οικογένειές τους, αποκαλύφθηκε μπροστά μου ένας κόσμος γεμάτος μοναξιά, πόνο, απομόνωση, και ανεκπλήρωτα όνειρα. Όταν με την επιμελήτριά μου τη Στεύη Τσούτση και τους Νίκο και Γιώργο Νίκα αποφασίστηκε η ιδέα του βιβλίου, θεώρησα πως έπρεπε να μείνω πιστός στην ίδια θεματική και να τη διευρύνω με τις πιο πρόσφατες εμπειρίες μου, προσθέτοντας και κείμενα με αισιοδοξία και ελπίδα. Έτσι προέκυψε το “Περί Μοναξιάς”, ένα βιβλίο, ρεαλιστικά σκληρό. Ο στόχος μου μέσα από το βιβλίο είναι να υπάρξει μια αφύπνιση συνειδήσεων. Όσοι θεωρούμε τους εαυτούς μας τακτοποιημένους θα πρέπει να αντιληφθούμε πως οι ισορροπίες στη ζωή μας είναι λεπτές και τα πάντα μπορούν να αλλάξουν, όπως συνέβη και στους πρωταγωνιστές των ιστοριών. Από την άλλη, οφείλουμε όσοι έχουμε τη δυνατότητα, να προσφέρουμε απλόχερα, χέρια συμπαράστασης σε αυτούς που το έχουν ανάγκη. Αυτός ήταν και η λόγος που τα συγγραφικά έσοδα θα προσφερθούν στο ορφανοτροφείο θηλέων Θεσσαλονίκης «Η Μέλισσα». Αυτή η αγάπη και η ενσυναίσθηση, είναι που μπορεί να λυτρώσει την ανθρωπότητα και μόνο ο επώδυνος τρόπος μπορεί να προκαλέσει την απαραίτητη αναταραχή για να επιτευχθεί η πολυπόθητη αλλαγή.

5. Στις μέρες μας βλέπουμε ότι κάποιοι άνθρωποι συνειδητά επιλέγουν την απομόνωση. Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;

Δε γνωρίζω αν η συχνότητα της μοναξιάς έχει σε πραγματικούς αριθμούς αυξηθεί. Θεωρώ πως κυρίως η μορφή της συντροφικότητας έχει μεταβληθεί. Υπάρχει μια χρονική πίεση και καταπίεση, η οποία επιβάλλει επιφανειακούς κυρίως δεσμούς. Οι άνθρωποι δείχνουμε μικρότερη εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο. Υπάρχει ένας ανούσιος πολλές φορές ανταγωνισμός που δε συνάδει με την πεπερασμένη πορεία μας σε αυτόν τον κόσμο. Αυτή η ανασφάλεια, καταστρέφει τα αληθινά συναισθήματα και η πλειοψηφία των ανθρώπων ποντάρει σε σχέσεις κυρίως εικονικές, οι οποίες μπορούν εύκολα να ξεκινήσουν και εξίσου εύκολα να τερματιστούν. Όσο ο άνθρωπος δεν επενδύει συνειδητά και αληθινά στις σχέσεις του, ουσιαστικά θα απομακρύνεται όλο και περισσότερο, από τον ίδιο του τον εαυτό του.

6. Ακόμα και άτομα που έχουν πλούσια κοινωνική ζωή πολλές φορές αισθάνονται μόνοι. Τι θεωρείτε ότι φταίει σε μια τέτοια περίπτωση;

Η αίσθηση της συντροφικότητας τροφοδοτείται από το ανθρώπινο σύνολο, αλλά δεν είναι απόλυτα ταυτισμένη μαζί του. Μια πλούσια κοινωνική ζωή η οποία δεν επενδύει σε αληθινές σχέσεις, είναι εύπλαστη. Κάποια στιγμή αποκαλύπτει την πραγματική της δυναμική. Δεν είναι η ποσότητα των σχέσεων που μπορεί να καλύψει το συναισθηματικό κενό. Αυτό που αληθινά μετράει είναι η γνησιότητα των συμπεριφορών και των αισθημάτων. Πιστεύω πως στις μέρες που ζούμε

απουσιάζει αυτό το βαθιά γνήσιο και ειλικρινές.

7. Θα ήθελα να μας προτείνετε τρία αγαπημένα σας βιβλία

Δε θα τα προτείνω με σειρά σπουδαιότητας. Θα αναφέρω τρία βιβλία, καθένα εκ των οποίων έχει ιδιαίτερη για μένα σημασία. “Η φάρμα των ζώων” είναι μια ιστορία που θα ήθελα να έχω γράψει. 

Ο φιλοσοφικός της άξονας συνάδει απόλυτα με την έλλειψη εμπιστοσύνης που έχω για τους περισσότερους θεσμούς. “Η ασκητική” στην οποία με μαγεύει ο ιδιαίτερος τρόπος γραφής, μα κυρίως η αξία που δίνει στην ίδια την ελευθερία. “Τα εκατό χρόνια μοναξιάς”, ένα βιβλίο που με καθήλωσε και του οποίου το τέλος σκέφτομαι ακόμη και τώρα με την ίδια έκπληξη και εντυπωσιασμό.

8. Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια;

Υπάρχουν πολλές σκέψεις στο μυαλό μου. Χρωστάω σίγουρα κάτι στην ποίηση η οποία επίσης είναι μια μεγάλη αγάπη. Από εκεί και πέρα σε προχωρημένο στάδιο βρίσκεται μια εφηβική νουβέλα η οποία θα αφιερωθεί σε δύο παιδιά που θαυμάζω και αγαπώ, δύο προσωπικούς μου ήρωες, τη Στέλλα και το Λάζαρο, τους οποίους

έχασα πρόσφατα. Αυτό βέβαια, που αν πάνε όλα καλά, μάλλον θα αποτελέσει το επόμενο μου βήμα, είναι ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα, του οποίου οι βασικές πρωταγωνίστριες και πρωταγωνιστές, ανήκουν σε μια παρεξηγημένη από τον κοινωνικό ιστό ομάδα. Οι ίδιες/οι θα είναι η αφορμή για να περιγράψω τα κοινωνικά, ηθικά και συναισθηματικά ζητήματα που με απασχολούν.

Μ.Κ.Σας Ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σας κυριε Κοντάκη! Το βιβλίο είναι εξαιρετικό και εύχομαι να φτάσει ψηλά!