Οι απαρηγόρητοι - Καζούο Ισιγκούρο
Από τις εκδόσεις Ψυχογιός
Οι απαρηγόρητοι , του βραβευμένου με Νόμπελ λογοτεχνίας, Καζούο Ισιγκούρο , είναι ένα διαφορετικό και ιδιοφυές μυθιστόρημα.Μπορεί να είναι και το πιο περίεργο βιβλίο που έχω διαβάσει. Ένα βιβλίο πολύπλοκο και πολυδιάστατο, που περιμένει κανείς οσο προχωράει να γίνεται πιο κατανοητό, μα όμως εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Όσο προχωράει γίνεται όλο και πιο περίεργο!
Δεν θα το κρύψω. Πιστεύω οτι για τον εξαιρετικά μεγάλο όγκο του , είχε πολλές επαναλήψεις και η υπόθεση πήγαινε αρκετά αργά.Η όποια υπόθεση δηλαδή , διότι ακόμα και αυτή δεν ήταν πολύ σαφής και συμπαγής. Και τα αρνητικά σταματάνε εδώ.
Έχω πει πολλές φορές , οτι είμαι λάτρης της ασιατικής λογοτεχνίας. Το εχω πει, δεν το έχω πει;
Καταλαβαίνω όμως πως αυτά είναι γούστα και πάνω απ'όλα υποκειμενικές και προσωπικές απόψεις. Ειδικά ο Ισιγκούρο, έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής που μπορεί όχι απλά να μην σου αρέσει αλλά να τον μισήσεις κιόλας. Έλα όμως που εμένα κάτι τέτοια με γοητεύουν και με συναρπάζουν.
Διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, ο αναγνώστης , μέσω του κεντρικού ήρωα, θα νιώσει μια αίσθηση ακροβασίας, ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο όνειρο. Όπως σε όνειρο όπου οι τόποι και οι χρόνοι δεν είναι ξεκάθαροι και οι σχέσεις των ανθρώπων δεν είναι διακριτές. Όπου το παρελθόν, οι σκέψεις, οι αναμνήσεις και οι φοβίες συγχέονται και έρχονται στην επιφάνεια.
Ποιοι είναι εντέλει οι απαρηγόρητοι; Είναι οι κάτοικοι της πόλης που περιγράφει ο Ισιγκούρο. Οι άνθρωποι που συναντάει ο ξακουστός μουσικός κ.Ράιντερ και πρωταγωνιστής του έργου αυτού, σε ένα ξενοδοχείο όπου καλείται να μείνει για τις ανάγκες μιας παράστασης. Ένα ξενοδοχείο με επιβλητική είσοδο,προσεγμένα δωμάτια και διαδρόμους που καταλήγουν σε "κομβικά σημεία μακρυά από τα μάτια του κόσμου."
Οι άνθρωποι που βασανίζονται από τύψεις κι ενοχές για πράξεις που έκαναν στο παρελθόν και δεν εχουν ομολογήσει ή έχουν ομολογήσει μα δεν έχουν ακόμα εξιλεωθεί. Που τους στοιχειώνουν σκέψεις , αποφάσεις και προσδοκίες. Που ψάχνουν να βρουν παρηγοριά και την βρίσκουν στη μουσική.
Διότι η μουσική είναι παρηγοριά, είναι ο κοινός παρονομαστής των ανθρώπων του κόσμου που έχει δημιουργήσει ο συγγραφέας. Ένας κόσμος όπου η μεγαλύτερη αρετή είναι η γνώση , η κατανόηση και η αίσθηση της μουσικής.Ένας κόσμος που διέπεται από σουρεαλισμό σε μεγάλο βαθμό μα ταυτόχρονα δε θα μπορούσε να είναι και πιο ρεαλιστικός. Και η γραμμή είναι εξαιρετικά λεπτή, ανάμεσα στη μοναξιά και τη μοναχικότητα, στα όνειρα και την ονειροπόληση ή στα όνειρα και τη μνήμη.Κι ο αναγνώστης καλείται ο ίδιος να βρει την ισορροπία και δεν είμαι σίγουρη οτι μπορεί να τα καταφέρει πάντα.
"Ο κόσμος μοιάζει να έχει γεμίσει από ανθρώπους που ισχυρίζονται οτι είναι ιδιοφυΐες του ενός ή του άλλου είδους,ενώ στην πραγματικότητα ξεχωρίζουν μόνο για την κολοσσιαία τους ανικανότητα να οργανώσουν τη ζωή τους."
Είναι ένα βιβλίο, όχι εύκολο, όχι για όλους κι όχι για όλες τις ώρες. Ένα βιβλίο που αν καταφέρεις να απεμπλακείς από την υπόθεσή του , που όπως προείπα, κυλάει πολύ αργά, στην ουσία δεν γίνεται και τίποτα, θα δεις πως είναι γεμάτο συμβολισμούς και μηνύματα.
" Συνειδητοποίησα ότι και οι δύο γερνάμε και ότι είναι μάλλον πολύ αργά για να ανακτήσουμε αυτό που είχαμε κάποτε...Σκεφτόμουν τη ζωή μέρα με την ημέρα.Και τώρα ανακαλύπτω ότι ο χρόνος πέταξε.Όταν όμως κοιτάζω πίσω,τη ζωή μου, τι έκανα με αυτή, δε μου φαίνεται τόσο κακή.Θα ήθελα να τελειώσω έτσι, όπως είναι τώρα."
Είναι ένα βιβλίο που αξίζει μια δεύτερη ανάγνωση, δύσκολο το ξέρω, μα ακόμα κι αν αυτή δεν υπάρξει , αξίζει μια ανάγνωση με προσήλωση και συγκέντρωση. Έστω μια πρώτη ανάγνωση βαθιά και προσεγμένη κι όχι επιφανειακή.
Ρ.Σ.
Δεν θα το κρύψω. Πιστεύω οτι για τον εξαιρετικά μεγάλο όγκο του , είχε πολλές επαναλήψεις και η υπόθεση πήγαινε αρκετά αργά.Η όποια υπόθεση δηλαδή , διότι ακόμα και αυτή δεν ήταν πολύ σαφής και συμπαγής. Και τα αρνητικά σταματάνε εδώ.
Έχω πει πολλές φορές , οτι είμαι λάτρης της ασιατικής λογοτεχνίας. Το εχω πει, δεν το έχω πει;
Καταλαβαίνω όμως πως αυτά είναι γούστα και πάνω απ'όλα υποκειμενικές και προσωπικές απόψεις. Ειδικά ο Ισιγκούρο, έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής που μπορεί όχι απλά να μην σου αρέσει αλλά να τον μισήσεις κιόλας. Έλα όμως που εμένα κάτι τέτοια με γοητεύουν και με συναρπάζουν.
Διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, ο αναγνώστης , μέσω του κεντρικού ήρωα, θα νιώσει μια αίσθηση ακροβασίας, ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο όνειρο. Όπως σε όνειρο όπου οι τόποι και οι χρόνοι δεν είναι ξεκάθαροι και οι σχέσεις των ανθρώπων δεν είναι διακριτές. Όπου το παρελθόν, οι σκέψεις, οι αναμνήσεις και οι φοβίες συγχέονται και έρχονται στην επιφάνεια.
Ποιοι είναι εντέλει οι απαρηγόρητοι; Είναι οι κάτοικοι της πόλης που περιγράφει ο Ισιγκούρο. Οι άνθρωποι που συναντάει ο ξακουστός μουσικός κ.Ράιντερ και πρωταγωνιστής του έργου αυτού, σε ένα ξενοδοχείο όπου καλείται να μείνει για τις ανάγκες μιας παράστασης. Ένα ξενοδοχείο με επιβλητική είσοδο,προσεγμένα δωμάτια και διαδρόμους που καταλήγουν σε "κομβικά σημεία μακρυά από τα μάτια του κόσμου."
Οι άνθρωποι που βασανίζονται από τύψεις κι ενοχές για πράξεις που έκαναν στο παρελθόν και δεν εχουν ομολογήσει ή έχουν ομολογήσει μα δεν έχουν ακόμα εξιλεωθεί. Που τους στοιχειώνουν σκέψεις , αποφάσεις και προσδοκίες. Που ψάχνουν να βρουν παρηγοριά και την βρίσκουν στη μουσική.
Διότι η μουσική είναι παρηγοριά, είναι ο κοινός παρονομαστής των ανθρώπων του κόσμου που έχει δημιουργήσει ο συγγραφέας. Ένας κόσμος όπου η μεγαλύτερη αρετή είναι η γνώση , η κατανόηση και η αίσθηση της μουσικής.Ένας κόσμος που διέπεται από σουρεαλισμό σε μεγάλο βαθμό μα ταυτόχρονα δε θα μπορούσε να είναι και πιο ρεαλιστικός. Και η γραμμή είναι εξαιρετικά λεπτή, ανάμεσα στη μοναξιά και τη μοναχικότητα, στα όνειρα και την ονειροπόληση ή στα όνειρα και τη μνήμη.Κι ο αναγνώστης καλείται ο ίδιος να βρει την ισορροπία και δεν είμαι σίγουρη οτι μπορεί να τα καταφέρει πάντα.
"Ο κόσμος μοιάζει να έχει γεμίσει από ανθρώπους που ισχυρίζονται οτι είναι ιδιοφυΐες του ενός ή του άλλου είδους,ενώ στην πραγματικότητα ξεχωρίζουν μόνο για την κολοσσιαία τους ανικανότητα να οργανώσουν τη ζωή τους."
Είναι ένα βιβλίο, όχι εύκολο, όχι για όλους κι όχι για όλες τις ώρες. Ένα βιβλίο που αν καταφέρεις να απεμπλακείς από την υπόθεσή του , που όπως προείπα, κυλάει πολύ αργά, στην ουσία δεν γίνεται και τίποτα, θα δεις πως είναι γεμάτο συμβολισμούς και μηνύματα.
" Συνειδητοποίησα ότι και οι δύο γερνάμε και ότι είναι μάλλον πολύ αργά για να ανακτήσουμε αυτό που είχαμε κάποτε...Σκεφτόμουν τη ζωή μέρα με την ημέρα.Και τώρα ανακαλύπτω ότι ο χρόνος πέταξε.Όταν όμως κοιτάζω πίσω,τη ζωή μου, τι έκανα με αυτή, δε μου φαίνεται τόσο κακή.Θα ήθελα να τελειώσω έτσι, όπως είναι τώρα."
Είναι ένα βιβλίο που αξίζει μια δεύτερη ανάγνωση, δύσκολο το ξέρω, μα ακόμα κι αν αυτή δεν υπάρξει , αξίζει μια ανάγνωση με προσήλωση και συγκέντρωση. Έστω μια πρώτη ανάγνωση βαθιά και προσεγμένη κι όχι επιφανειακή.
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
Αυτή είναι σαν τη μουσική.
Μια παρηγοριά.
Μια υπέροχη παρηγοριά.
Δε ζητάω άλλο τώρα. Μια παρηγοριά
Ο Ράιντερ, ένας διάσημος πιανίστας, φτάνει σε μια πόλη της κεντρικής Ευρώπης την οποία δεν μπορεί ν' αναγνωρίσει, για να δώσει μια συναυλία την οποία δεν μπορεί να θυμηθεί πότε τη συμφώνησε. Καθώς όμως περιπλανιέται σε ένα σκηνικό πότε απόκοσμο και πότε κωμικό -αλλά πάντοτε παράξενα ρευστό, σαν σε όνειρο-, αργά αλλά σταθερά συνειδητοποιεί πως αυτή είναι η σημαντικότερη εμφάνιση της ζωής του.
Οι απαρηγόρητοι είναι ταυτόχρονα ένα καθηλωτικό ψυχολογικό μυστήριο, μια δηκτική σάτιρα της λατρείας των τεχνών, αλλά και μια διεισδυτική σπουδή στον χαρακτήρα ενός ανθρώπου του οποίου η δημόσια ζωή ξέφυγε εντελώς από τον έλεγχό του. Κυρίως, ωστόσο, είναι άλλη μια αριστοτεχνικά γραμμή από τον βραβευμένο με Νομπέλ Καζούο Ισιγκούρο, παράξενη, ανησυχαστική, που πάλλεται από τις απηχήσεις του πνεύματος και της ανθρωπιάς του.
Απόσπασμα από συνέντευξη του Καζούο Ισιγκούρο για το βιβλίο στο "The Paris Review"
Άρχισα να αναρωτιέμαι : Ποια η γραμματική των ονείρων; Αυτή τη στιγμή εμείς οι δύο κάνουμε μια συζήτηση σ'ετούτο το δωμάτιο και δεν είναι κανένας άλλος στο σπίτι. Ένα τρίτο πρόσωπο εισέρχεται στη σκηνή. Σε ένα συμβατικό έργο, θα ακουγόταν ένα χτύπημα στην πόρτα, κάποιος θα έμπαινε στο δωμάτιο και θα μας χαιρετούσε. Ο νους , όταν ονειρεύεται , δσν έχσι υπομονή για κάτι τέτοια όμως. Δηλαδή, στην περίπτωση του ονείρου, θα καθόμασταν μόνοι σ'αυτό το δωμάτιο και ξαφνικά θα αντιλαμβανόμασταν ότι όλη ετούτη την ώρα ακόμα ένα άτομο ήταν παρόν πλάι μου. Μπορεί να νιώθουμε μια ήπια έκπληξη που δεν είχαμε καταλάβει την παρουσία του μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά θα απαντούσαμε σε όποιο ερώτημα έθετε στη συζήτηση το συγκεκριμένο άτομο. Σκέφτηκα οτι αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον. Και άρχισα να διακρίνω παραλληλισμούς ανάμεσα στη μνήμη καιβστο όνειρο, και τα δυο το μυαλό μας τα διαχειρίζεται ανάλογα με τις συναισθηματικές ανάγκες της διάθεσης στην οποία βρισκόμαστε. Η γλώσσα των ονείρων θα μου επέτρεπε επίσης να γράψω μια ιστορία που θα διαβαζόταν ως μεταφορική αφήγηση και όχι ως σχόλιο σε μια συγκεκριμένη κοινωνική πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου