"Σκοτώσου αγάπη"
Ariana Harwicz
Το Σκοτωσου αγάπη είναι ένα βιβλίο δύσκολο. Σε όλη την διάρκεια της ανάγνωσης αισθανομουν μια αγωνία, μια ενόχληση ψυχική, μια δυσφορία.
Η συγγραφέας καταπιάνεται με ένα θέμα ταμπού και η ειλικρίνεια της είναι αφοπλιστικη.
Σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση θα γνωρίσουμε μια μητέρα, πρώην δικηγόρο, μια γυναίκα που από μια ζωή γεμάτη ενέργεια ξαφνικά βρέθηκε σε ένα απομονωμένο σπίτι, σε μια ξένη χώρα, με ένα μωρό και ένα σύζυγο.
Η κατάθλιψη είναι ολοφάνερη και το αποδιοργανωμενο μυαλό της ηρωίδας τρομάζει τον αναγνώστη.
Οι αυτοκαταστροφικες της ενέργειες θα την οδηγήσουν στο ψυχιατρείο
Ο θάνατος είναι μια λύτρωση για την ηρωίδα. Η δολοφονία επίσης.
Θα καταφύγει σε αυτήν την απελευθερωτική πράξη;
Τα κεφάλαια του βιβλίου είναι μικρά και διευκολύνουν την ανάγνωση ενός τόσο δύσκολου θέματος. Η αφήγηση κινείται ανάμεσα σε πραγματικά γεγονότα και στην φαντασία της ηρωίδα.
Η επιθυμία της για την ελευθερία, για μια ζωή χωρίς εμπόδια, η ανάγκη της σεξουαλικής ικανοποίησης, το διαταραγμένο μυαλό της ηρωίδας, δίνονται από την συγγραφέα χωρις φλυαρίες.
Η γραφή της Χαρουιτς έχει αρκετό λυρισμό και δημιουργεί εικόνες στον αναγνώστη.
Τέλος το επίμετρο της Φωτεινής Τσαλίκογλου το οποίο απευθύνεται στην ίδια την Χαρόγουιτς, αναδεικνύει ένα ήδη πολύ καλό βιβλίο.
ΜΚ
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
"Μόνο για φόνισσα δεν κάνω. Δε διαθέτω το σχετικό προφίλ, ούτε κανένα ιστορικό που θα μου επέτρεπε να τη βγάλω καθαρή μ' αυτό το έδρασε υπό καθεστώς μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης. Δε με βίασε ο παππούς μου, ούτε κανένας θείος μου, και παιδική ηλικία είχα, κι ας μην τη θυμάμαι. Δε θυμάμαι τίποτα πριν από χθες που πήρα τους δρόμους. Θα 'χουν πολλή δουλειά μαζί μου οι εμπειρογνώμονες. Είμαι καρπός φυσιολογικής οικογένειας. Υπερβολικά φυσιολογικής. Ο εισαγγελέας τρίβει τα χέρια του. Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από μια φυσιολογική οικογένεια. Ψέματα. Μάλλον δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό απ' το να 'σαι καρπός μιας φυσιολογικής οικογένειας." (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
"Ευερέθιστη, κυκλοθυμική, παράλογη, ανυπόμονη, η αφηγήτρια της Χάρουιτς αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα γυναίκας που έχει παγιδευτεί μέσα στη μητρότητα και στην ικανοποίηση των αναγκών μιας άλλης ύπαρξης -του παιδιού της- ζώντας υπό το καθεστώς μιας διαρκούς επιλόχειας κατάθλιψης. Εδώ, δεν έχουμε μια μητέρα που πασχίζει να γίνει "καλή"· έχουμε μια γυναίκα που πασχίζει να μη γίνει "κακή". (The New Yorker)
"Σε κατάσταση σοκ μετά τη γέννηση του πρώτου της παιδιού, ανίκανη να διαχειριστεί την ντροπή που της προξενούσαν τα ίδια της τα συναισθήματα, η Αριάνα Χάρουιτς αισθάνθηκε επιτακτική την ανάγκη να εκτονωθεί "...πάνω μου, πάνω σε κάποιον τρίτο ή πάνω στο γράψιμο" εξηγεί η ίδια. Τελικά, η συγγραφή κέρδισε ως το ισχυρότερο οχυρό απέναντι στην τρέλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου