Λαγού Μαλλί - Γιάννης Μακριδάκης
Από τις Εκδόσεις Εστία
Όπως καταλαβαίνετε, αφού λάτρεψα το πρώτο βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη που διάβασα, είπα να πιάσω και τα υπόλοιπα βιβλία του συγγραφέα για να ανακαλύψω όλα τα διαμάντια που κρύβονται στις σελίδες τους.
Μετά τη δεξιά τσέπη του ράσου , σειρά είχε το " Λαγού μαλλί" . Μια ευχή που δίνεται στους ψαράδες , εννοώντας " να πιάσεις του λαγού το μαλλί" , δηλαδή να μην πιάσεις τίποτα. Γνωρίζω πως θεωρείται γρουσουζιά να ευχηθείς στους ψαράδες "καλή ψαριά" όπως συμβαίνει και σε πολλές άλλες περιπτώσεις.
Μια μικρή νουβέλα, που διαρκεί όσο η εξόδιος ακολουθία του καπετάνιου Σίμου, ο οποίος λίγο πριν πεθάνει,βίωσε κι αυτός όπως και όλοι οι απλοί βιοπαλαιστές τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης το 2010. Γύρω από το φέρετρο του θανόντα φίλοι και συγγενείς θα θυμηθούν στιγμές από τη ζωή του.
Το βιβλίο δεν έχει ιδιαίτερη υπόθεση , όμως είναι απόλαυση να βλέπεις τον ταλαντούχο συγγραφέα να συνδυάζει συγκίνηση και χιούμορ , να χρησιμοποιεί την ελληνική γλώσσα με στοιχεία ντοπιολαλιάς και να περιγράφει με απόλυτη ακρίβεια στιγμές της καθημερινότητας, που πολλές δεν ήρθαν στο φως αλλά και άλλες που έγιναν γνωστές όμως δεν πρέπει να ξεχαστούν.
Θύματα της οικονομικής κρίσης , οι ψαράδες της Χίου και όχι μόνο. Μια περίδος της νεότερης ελληνικής ιστορίας για την οποία δυστυχώς δεν έχουν τολμήσει,μέχρι στιγμής,πολλοί συγγραφείς να καταπιαστούν.
Το βιβλίο το διάβασα σε ένα απόγευμα. Μυρίζει θαλασσινό αέρα , είναι γεμάτο από εικόνες και προκαλεί συγκινήσεις.
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
Ήξερε ο Νικολής πως ο καπετάνιος δεν είχε ιδέα από στεριανές μηχανές, από τροχοφόρα, μονάχα με άξονες και προπέλες έκανε τις δουλειές του πενηνταπέντε χρόνια τώρα, από τα δώδεκά του μέσα στο γριγρί, μες στο Ανάργυρος, μες στο Ιωάννης, ύστερα σ' έναν μπότη εξάμετρο και τα τελευταία σαράντα στο Δεσποινιώ και απόμεινε η μόνη του παρηγοριά στη ζωή, μαζί ταξιδεύανε με όλους τους καιρούς, αβύθιστο σκαρί το Δεσποινιώ, όχι σαν τα τσόφλια τα καινούργια, όργωνε το Αιγαίο και το Ικάριο, οχτώ και δέκα ώρες δρόμο από το αγκυροβόλι του για να ρίξει τα παραγάδια, ο Πέτρος τρόμαζε και μόνο στη σκέψη, θωρούσε τον καπτάνιο ανάσκελα, τώρα ούτε φουρτούνες ούτε μπουνάτσες... [...]
Ο καπτα-Σίμος λίγο πριν φύγει από τη ζωή βιώνει την οικονομική κρίση. Οι σύντροφοί του, μάρτυρες του βίου και των λόγων του, τον συνοδεύουν την ύστατη ώρα και οργανώνουν την τελευταία πράξη του δράματος, εν μέσω των ταραχών που συνοδεύουν την υπαγωγή της χώρας σε διεθνή επιτήρηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου