Από τις εκδόσεις διόπτρα
Αν και πολυγραφότατος ο Κυριάκος Αθανασιάδης, εγώ τον γνώριζα κυρίως από τα παιδικά του βιβλία.
"Το καταφύγιο των ωραίων ψυχών" είναι το πρώτο έργο του για ενήλικες που διαβάζω και νιώθω γοητευμένη αλλά και τυχερή, που με βρήκε η νέα χρονιά "βυθισμένη" στις σελίδες του. Ένα υπέροχο ξεκίνημα μιας αναγνωστικής χρονιάς που προβλέπεται να είναι συναρπαστική.
Έπρεπε από τον τίτλο του, να είχα καταλάβει, πριν καν το ξεκινήσω, πως πρόκειται για ένα τρυφερό μυθιστόρημα. Εγώ, θα το ονόμαζα το βιβλίο των ωραίων ψυχών. Μια ιστορία όπου δεν υπάρχουν κακοί, παρά μόνο ωραίες ψυχές , που γίνονται ακόμα καλύτερες όταν βρουν η μία την άλλη.
Ο συγγραφέας γράφει ένα μυθιστόρημα με πρωταγωνιστές έναν ηλικιωμένο άντρα και έναν αδέσποτο σκύλο. Ναι , καλά ακούσατε. Χωρίς πολυκοσμία, χωρίς φανταχτερά σκηνικά, χωρίς σκηνές δράσης με απρόβλεπτες ανατροπές. Ένας ηλικιωμένος άντρας κι ένας σκύλος. Κι ένα κορίτσι που ομορφαίνει τις ήδη ωραίες ψυχές των πρωταγωνιστών, που όμως εμφανίζεται μετά τη μέση του βιβλίου.
Ο κύριος Ισίδωρος, δεν έχει κανέναν στον κόσμο. Μόνο την ανάμνηση της γυναίκας του και την κυρία που του καθαρίζει το σπίτι, του μαγειρεύει και τον προσέχει.
Μια βροχερή μέρα θα συναντήσει έναν αδέσποτο σκύλο και θα τον πάρει μαζί του. Οι ζωές και των δύο, ανθρώπου και σκύλου, θα αλλάξουν για πάντα. Όταν ο κύριος Ισίδωρος ανακαλύψει πως ο σκύλος έχει κολάρο και δεν είναι αδέσποτος, τότε θα προσπαθήσει να τον επιστρέψει στο αφεντικό του. Δε θα διστάσει, να ταξιδέψει με το ποδήλατό του μέχρι τη διπλανή πόλη , για να αφήσει τον σκύλο του εκεί όπου ανήκει. Για να αφήσει κάτι γλυκό πίσω του πριν πεθάνει.
Θα ήθελα να μην γνώριζα από το οπισθόφυλλο τον ρόλο της Ελισάβετ στο βιβλίο αλλά και πάλι , μπορώ να πω οτι το καταφύγιο των ωραίων ψυχών , με γέμισε με όμορφες εικόνες και έντονα συναισθήματα.
Ένα βιβλίο που πραγματεύεται τη μοναξιά, τα γηρατειά , τον θάνατο , το πένθος και την απώλεια. Με έναν τρόπο απλό και τρυφερό. Γιατί μέσα στην απλότητά του, θίγει πολλά και σπουδαία ζητήματα και αποδεικνύει πως οι ωραίες ψυχές βρίσκουν πάντα η μία την άλλη.
Ένα αισιόδοξο μυθιστόρημα για όσους πιστεύουν στα θαύματα. Για όσους πιστεύουν πως το καλό πάντα νικάει και για όλους αυτούς που έρχονται στη ζωή για να αφήσουν το στίγμα τους , να παίξουν το ρόλο τους και να αφήσουν ένα μικρό λιθαράκι στην ανθρωπότητα. Άλλοι με πιο σπουδαίες κι άλλοι με πιο μικρές, απλές αλλά εξίσου σημαντικές πράξεις.
Πολύ το αγάπησα αυτό το βιβλίο. Κυρίως γιατί όταν το διάβαζα με έκανε να χαμογελάω και να συγκινούμαι ταυτόχρονα.
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
Αν εξαιρέσουμε το φάντασμα της γυναίκας του, που του κάνει παρέα τα βράδια γιατί δεν έπαψε ποτέ να τον αγαπά και δεν θα πάψει ποτέ να τον προσέχει, ο κύριος Ισίδωρος μένει μόνος. Είναι μεγάλος πια και δεν χρειάζεται πολλά για να περνά τις μέρες του, ούτε και θέλησε ποτέ στη ζωή του να έχει πολλά.
Μόνο που, εντελώς ξαφνικά, από τη μια στιγμή στην άλλη, βρίσκεται με έναν σκύλο στα χέρια του. Έναν μεγάλο, βρόμικο, αδέσποτο σκύλο, που πάγωνε μέσα στη βροχή και το κρύο. Και συνομήλικό του, μάλιστα: είναι ζήτημα αν θα τα καταφέρει να βγάλει τον χειμώνα. Κι αυτός ο σκύλος κρύβει το όνομα μιας μικρής πόλης στο κολάρο του.
Όταν το ανακαλύψει, ο κύριος Ισίδωρος θα αποκτήσει έναν ιερό σκοπό στη ζωή του: να βρει τους ιδιοκτήτες του σκύλου, και να τους τον παραδώσει. Το πρόβλημα όμως είναι πως κανείς δεν παίρνει τον κύριο Ισίδωρο με αυτόν τον σκύλο στο όχημά του.
Έτσι, πρέπει να πάνε αλλιώς. Με το ποδήλατο. Τίποτε δεν είναι αδύνατο όταν έχεις έναν ισχυρό σκοπό στη ζωή σου, έτσι δεν είναι; Τουλάχιστον αυτό πιστεύει ο κύριος Ισίδωρος.
Ακόμη και αν ο σκύλος που βρήκες στον δρόμο σχεδόν δεν χωράει στο καλάθι του ποδηλάτου σου, που μυρίζει κρέμα και ρυζόγαλο, και αναμνήσεις — ακόμη και τότε.
Και άλλωστε εκεί, στο τέρμα του δρόμου, στη μικρή εκείνη πόλη, μέσα στο δεκεμβριάτικο κρύο και τα φωτάκια των Χριστουγέννων, παρέα με ανθρώπους που δεν είχε ξαναδεί μέχρι χθες μα που τώρα αγαπά, ποιος ξέρει; Μπορεί να γίνει και κανένα θαύμα. Ή και περισσότερα.
Το βιβλίο μιλά για το χρέος μας απέναντι στο καλό. Για το γεγονός ότι, παρά τα εμπόδια, η ζωή είναι εκεί, γεμάτη προκλήσεις, και είναι στο χέρι μας να την κοιτάξουμε με κατάφαση και να προχωρήσουμε μπροστά.
Η ζωή είναι όμορφη, και το πιο όμορφο κομμάτι της είναι η αγάπη. Κοιτάξτε έναν σκύλο: αν έχει κάποιον να αγαπά, όποιος κι αν είναι αυτός, έχει όλο τον κόσμο με το μέρος του.
Η αγάπη σε θρέφει, και δεν τελειώνει ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου