Από τις εκδόσεις Καστανιώτη
Μετάφραση:Κωνσταντίνος Παλαιολόγος
Φανταστείτε ένα μυθιστόρημα όπου η κεντρική ηρωίδα είναι μια γυναίκα που έχει χάσει τον άντρα της , ξαφνικά σε ένα δυστύχημα.
Στη συνέχεια, σκεφτείτε ένα μυθιστόρημα , όπου η κεντρική ηρωίδα έχει μάθει οτι ο άντρας της την απατά με μια μικρότερη γυναίκα.
Τώρα, φανταστείτε ενα μυθιστόρημα όπου η κεντρική ηρωίδα είναι μια γυναίκα 42 χρονών, που έχει επιλέξει να μην παντρευτεί και να μην κάνει παιδιά.Οι συνομίληκες φίλες της, έχουν γίνει μάνες που τρέχουν όλη την ώρα γύρω από τα παιδιά τους, οι συζητήσεις τους έχουν μετατραπεί σε μαμαδίστικες κουβέντες και η καθημερινότητά τους εξαντλείται μεταξύ αλλαγής πάνας και μωρουδίστικων συνηθειών.
Μια γυναίκα 42 χρονών, που το σώμα της και οι ορμόνες της βράζουν απο ερωτική επιθυμία, από έναν ερωτικό άγγιγμα και μια συντροφιά σε στιγμές μοναξιάς. Πώς όμως μπορεί να ανταγωνιστεί στον "στίβο" των σχέσεων , γυναίκες πολύ μικρότερές της , με τη λάμψη και τη φρεσκάδα της νεαρής τους ηλικίας.
Τέλος, φανταστείτε ένα μυθιστόρημα , όπου η κεντρική ηρωίδα είναι μια νεογνολόγος που εργάζεται στην πτέρυγα πρόωρων μωρών ενός νοσοκομείου. Που καθημερινά ακροβατεί ανάμεσα στη γέννηση και τον θάνατο, την ελπίδα και την απελπισία.
Και τώρα , ενώστε όλα αυτά τα μυθιστορήματα που φανταστήκατε και θα πάρετε μια ιδέα για το τι πρόκειται να διαβάσετε σε αυτό το βιβλίο.
Εκ πρώτης όψεως μοιάζει για ένα βιβλίο που πραγματεύεται το πένθος. Εισχωρώντας βαθύτερα όμως , αντιλαμβάνεται κανείς πως είναι πολλά περισσότερα τα ζητήματα που πραγματεύεται. Ο θάνατος, η ζωή , η μοναξιά, η απώλεια, ο έρωτας , τα κοινωνικά στερεότυπα. Και φυσικά , ο χρόνος. Ο χρόνος που από τη μία προχωράει ασταμάτητος και αδυσώπητος κι από την άλλη ο χρόνος που γιατρεύει οποιαδήποτε πληγή. Η μέτρηση του χρόνου που μπροστά σε ένα μεγάλο συνταρακτικό γεγονός, όπως π.χ . ένας θάνατος , παύει να γίνεται με τις γνωστές μονάδες μέτρησης, μήνες , χρόνια, μέρες αλλά μετριέται σε ένα δυαδικό σύστημα, το πριν και το μετά.
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τα μυθιστορήματα όπου ένας μόνο κεντρικός αφηγητής διηγείται όλη την ιστορία και ιδιαίτερα σε πρώτο πρόσωπο. Τα θεωρώ κουραστικά και βαρετά. Εδώ όμως η συγγραφέας κατάφερε να με μαγέψει με την γραφή της και να κερδίσει το στοίχημα.
Για κλείσιμο κρατώ μόνο μία φράση:
"Τώρα πρέπει να σκεφτώ εμένα . Τα σπίτια δεν φτιάχνονται ποτέ από τη σκεπή."
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
Η Πάουλα Σιντ είναι μια νεογνολόγος σαράντα δύο ετών που ζει μια τακτοποιημένη καθημερινότητα. Παθιασμένη με τη δουλειά της αλλά βυθισμένη στη ρουτίνα μιας φθίνουσας συναισθηματικής σχέσης, χάνει εντελώς απρόσμενα τον σύντροφό της, τον Μάουρο, σε τροχαίο δυστύχημα. Το μοιραίο συνέβη λίγες μόλις ώρες έπειτα από ένα σημαδιακό γεύμα στο οποίο εκείνος την είχε προσκαλέσει για να της ανακοινώσει ότι, ύστερα από δεκαπέντε χρόνια συμβίωσης, θα έφευγε από το σπίτι επειδή υπήρχε κάποια άλλη γυναίκα στη ζωή του. Σαν να μην έφτανε ο σπαραγμός εξαιτίας του αιφνίδιου θανάτου, η Πάουλα πρέπει να αντιμετωπίσει και τη θλιβερή συνθήκη της εγκατάλειψης. Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου καλείται, εκ των πραγμάτων, να βιώσει κάτι φοβερά περίπλοκο, όχι μόνο το πένθος, αλλά και την οργή της για τον χωρισμό. Με αυτό το υπέροχα γραμμένο μυθιστόρημα η Μάρτα Οριόλς καθιερώθηκε αμέσως ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες λογοτεχνικές φωνές της σημερινής Ισπανίας. Η Καταλανή συγγραφέας γνωρίζει άψογα πώς να τοποθετεί τον μεγεθυντικό φακό στον παλμό της γυναικείας ψυχής και να μας μεταφέρει από τον πόνο στην τρυφερότητα, από το χαμόγελο στη συγκίνηση.
«Η συγγραφέας, μέσα από το πώς κινείται η ηρωίδα, από τις πράξεις και την απραξία της, από την απουσία κάθε ενδιαφέροντος για ζωή σκιαγραφεί, χωρίς μελοδραματισμούς, το προφίλ μιας γυναίκας που γκρεμίζονται τα πάντα γύρω της, και μάλιστα τη στιγμή που ήταν έτοιμη να κάνει ένα σημαντικό βήμα στη ζωή της. Ο στόχος δεν είναι απλώς να συγκινήσει τον αναγνώστη, αλλά να τον βοηθήσει να παρακολουθήσει τους μετέωρους βηματισμούς της ηρωίδας στο κενό που δημιουργείται κάτω από τα πόδια της, να κατανοήσει το συναισθηματικό της μπλοκάρισμα και την αδυναμία της να διαχειριστεί το πένθος και την απώλεια.». (Χριστίνα Μουκούλη, bookpress.gr, 1/3/2022)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου