Μετάφραση: Νάννα Παπανικολάου
Από τις εκδόσεις Ίκαρος
Τα φιλιά είναι ένα βιβλίο με ιδιαίτερη αφήγηση και ξεχωριστό τρόπο γραφής που μπορώ να πω ότι με ξένισε στην αρχή. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που περιγράφει έναν δυνατό αλλά σύντομο έρωτα στα χρόνια της καραντίνας, ανάμεσα σε ένα συνταξιούχο εκπαιδευτικό και την υπάλληλο του παντοπωλείου σε ένα μικρό χωριό λίγο έξω από τη Μαδρίτη.
Στο βιβλίο περιγράφεται
ένας έρωτας στις πραγματικές του διαστάσεις. Με τις αμφιβολίες,τις ανασφάλειες και τις ντροπές στην αρχή του, με την σφοδρότητα και το πάθος που ακολουθούν. Ένας έρωτας διαφορετικός από αυτόν που έχουμε συνηθίσει στα αισθηματικά μυθιστορήματα διότι ούτε πρόκειται για απαγορευμένο έρωτα ούτε για έναν έρωτα νεανικό. Αντιθέτως , οι εμπλεκόμενοι είναι ώριμοι ηλικιακά, με το παρελθόν τους , την ιστορία τους και τα τραύματά τους. Ωστόσο , δεν διστάζουν να απολαύσουν τον έρωτα και να τον ζήσουν ολοκληρωτικά ακόμα και στην πιο δύσκολη περίοδο του 21ου αιώνα για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
" Θέλω να σε κοιτάζω και να μη χρειάζεται να κοιτάξω τίποτε άλλο απ’ όσα υπάρχουν στον κόσμο, ούτε ανθρώπους, ούτε αντικείμενα. Κυρίως ανθρώπους. Θέλω η παρουσία σου να μου δώσει την απόλυτη ευτυχία και την απόλυτη γαλήνη, να ξεριζώσει την αδικία, τον πόνο και την ανισότητα από τούτο τον κόσμο. Θέλω η παρουσία σου να επιβάλει τη δικαιοσύνη και την ομορφιά σ’αυτόν τον κόσμο,σαν αέρας που πέφτει απ'τον ουρανό, τυλιγμένος σε φως και
νερό."
Οι επιρροές και οι αναφορές στον Δον Κιχώτη του Θερβάντες είναι διάχυτες σε όλο το κείμενο. Πρόσωπα που παίζουν δεύτερους ρόλους όπως γονείς, παιδιά, συγγενείς , πρώην σύζυγοι και παλιοί συμμαθητές , πλαισιώνουν την ιστορία και δίνουν αφορμές για στοχασμούς σχετικά με όλα τα μεγάλα ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ζωή, ο θάνατος, η μνήμη, οι ανθρώπινες σχέσεις και φυσικά τα φιλιά κι ο έρωτας!
Αφορμές για παρόμοιους στοχασμούς μπορεί να αποτελέσει και το πιο μικρό καθημερινό αντικείμενο. Ένα τραπεζάκι τηλεόρασης , ένα αντικολλητικό τηγάνι, μια κουρτίνα. Σε αρκετά σημεία οι συσχετισμοί ήταν αυθαίρετοι και παιδαριώδεις όμως υπήρχαν και στιγμές που το κείμενο έμοιαζε εξαιρετικά ποιητικό. Κι αυτός είναι ο λόγος που το βιβλίο αυτό με άφησε διχασμένη και με ανάμεικτα συναισθήματα.
Ο αναγνώστης βρίσκεται διαρκώς στο μυαλό του πρωταγωνιστή. Η σκέψη του είναι ανεξέλεγκτη και συχνά πηγαίνει από το ένα θέμα στο άλλο , όμως κάπως έτσι δεν είναι η σκέψη όλων μας , που κάνει συνειρμούς ταχύτατους ?
Ιδανικός είναι ο χρόνος που διάβασα αυτό το βιβλίο μιας και τώρα θεωρώ πως είμαι πλέον έτοιμη να διαβάσω για τα χρόνια του εγκλεισμού. Όχι οτι συνηθίζεται ποτέ ο θάνατος ούτε θα ξεχάσουμε ποτέ τις δυσκολίες που προκάλεσε αυτή η καράσταση σε όλους μας , κυρίως ψυχολογικά. Να χάνονται συνάνθρωποί μας μόνοι τους στο νοσοκομείο, να αδυνατούμε να συναντήσουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, να μην μπορούμε να τους αγκαλιάσουμε σφιχτά!
Μου άρεσε αυτό το βιβλίο? Η απάντηση είναι ναι. Δέν ήταν ένα κακό βιβλίο. Δεν έγινε όμως το αγαπημένο μου. Με δίχασε. Τελικά όμως , έκανα καλά που το διάβασα και δεν το παράτησα όπως σκέφτηκα εξ'αρχής. Τελικά με αποζημίωσε.
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
Λες κι υπάρχει κάτι άλλο πέρα από ένα φιλί. Τίποτα δεν υπάρχει.
ΤΟ ΦΙΛΙ που σφραγίζει τη φλογερή και απροσδόκητη ιστορία αγάπης μεταξύ του Σαλβαδόρ και της Μονσεράτ γεννιέται εν μέσω της πανδημίας, σε ένα εξοχικό καταμεσής του δάσους, όπου ο Σαλβαδόρ, ένας πενηνταοχτάχρονος καθηγητής, βρίσκει καταφύγιο. Γνωρίζει τη Μονσεράτ σ' ένα γειτονικό χωριό, στα περίχωρα της Μαδρίτης, να εργάζεται στο μοναδικό παντοπωλείο της περιοχής.
ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ του 2020, ο Σαλβαδόρ ξαναδιαβάζει τον Δον Κιχώτη υπό το πρίσμα της αίσθησης του απόλυτου, του καταβροχθιστικού πάθους που τον δένει με τη Μονσεράτ. Η απρόσμενή του Αλτισιδόρα -όπως του αρέσει να την αποκαλεί- εμφανίζεται ως μια πράξη αντίστασης τον καιρό της αναγκαστικής απομόνωσης. Μέχρι που το παρελθόν τους αναδύεται, αναπόφευκτα, καθώς η ρουτίνα των δύο εραστών γίνεται πραγματικότητα.
ΤΑ ΦΙΛΙΑ είναι ένα μεγάλο ερωτικό μυθιστόρημα, τρυφερό και αισθησιακό, συχνά αστείο και δραματικό, όπου οι χαρακτήρες στην οικειότητά τους συνδέονται μοναδικά με τον αναγνώστη. Το δέρμα των ερωτευμένων, ο σαρκικός τους πόθος και τα φιλιά τους παρουσιάζονται με τρόπο σχεδόν απτό. Ο Manuel Vilas δημιουργεί έναν στοχασμό για το πώς, εν μέσω μιας παγκόσμιας κρίσης, δύο άνθρωποι προσπαθούν να βρουν το νόημα εκεί που φαινομενικά δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου