Από τις εκδόσεις διόπτρα
Λένε πως θα καταλάβεις εαν ένα βιβλίο σου αρέσει από τις πρώτες 50 σελίδες.Εαν σε αυτά τα πρώτα κεφάλαια καταφέρει να σε κερδίσει , τότε είναι σίγουρα ένα βιβλίο που αξίζει να ολοκληρώσεις και πιθανότατα θα αγαπήσεις. Για μένα, ήταν μοιραίο να ξεκινήσω αυτό το βιβλίο , χωρίς να έχω διαβάσει το οπισθόφυλλο και να μην γνωρίζω τίποτα για την υπόθεσή του. Όσοι το έχουν διαβάσει, θα καταλάβουν το σοκ που ένιωσα στις 3 πρώτες σελίδες όπου και το θέμα της υπόθεσης μου έγινε γνωστό. Όπως ήταν φυσικό , ήταν επόμενο να συγκλονιστώ και να μην μπορώ να διακόψω την ανάγνωσή του.
Όπως καταλαβαίνετε, δε θα σας πω πολλά για το περιεχόμενό του. Όποιος επιθυμεί μπορεί να διαβάσει το οπισθόφυλλο ,αν κι εγώ σας προτείνω να επιλέξετε αυτό το βιβλίο με κλειστά μάτια και να το διαβάσετε με ανοιχτά μυαλά. Άλλωστε είναι η απόδειξη πως ένα μυθιστόρημα δεν χρειάζεται φαντασμαγορικά εξώφυλλα ούτε βαρύγδουπους τίτλους και υπότιτλους για να αξίζει. Αρκεί να είναι καλογραμμένο και να μιλάει κατευθείαν στην καρδιά.
" Όποιος αρκέστηκε στο χώμα του, όποιος κράτησε το χωμάτινο καλούπι του έφτιαξε πάλι λάσπη με το νερό,τη στέγνωσε με τους ανέμους και την έψησε στη φωτιά.Κι έφτιαξε έτσι έναν άνθρωπο από χώμα,που αντέχει τη ζωή και τα στοιχεία της , γιατί τον κάνουν πιο δυνατό,γιατί ενισχύουν την ουσία του αντί να προσπαθούν να την αλλάξουν."
Ο Δημήτρης Αλεξίου έγραψε μία ιστορία για ένα πολύνεκρο δυστύχημα , που οφείλεται σε ανθρώπινο λάθος. Οι ευθύνες αναζητούνται και το εξιλαστήριο θύμα που θα κατηγορηθεί για όλα, έχει βρεθεί. Η ιστορία που διηγείται το βιβλίο δεν έχει συμβεί στην πραγματικότητα , όμως ο καθένας θα μπορέσει να κάνει τους απαραίτητους συσχετισμούς και να βρει ομοιότητες με αληθινά γεγονότα.
" Ειπώθηκαν πολλά από αυτά που κάθε φορά λέγονται σε τέτοιες συναντήσεις όπου ο καθένας προσπαθεί να πείσει τόσο τον εαυτό του όσο και τους άλλους ότι δεν φέρει καμία ευθύνη για ό,τι συνέβη."
Οι " Άνθρωποι από Χώμα" είναι ένα ωραίο βιβλίο! Όχι γιατί είναι εύκολο να το διαβάσει κανείς. Αντιθέτως , είναι σκληρό , λυπητερό,συγκινητικό κι έντονα συναισθηματικό. Με έκανε να κλάψω, να θυμώσω , να θρηνήσω,να ανησυχήσω για την εξέλιξη των γεγονότων και να αναζητήσω διακαώς τη λύτρωση! Έχει σκηνές βάναυσες που δένουν το στομάχι κόμπο και προκαλούν δάκρυα στα μάτια και κάνουν την καρδιά να χτυπάει δυνατά.
Ποτέ άλλοτε δεν έχω νιώσει τέτοια αγωνία για την τύχη των ηρώων ενός βιβλίου που διαβάζω. Η επιθυμία μου για δικαίωση ήταν τόσο δυνατή όσο σχεδόν είναι και στην πραγματικότητα όταν η επικαιρότητα φέρνει παρόμοια γεγονότα στο φως.
Το βιβλίο είναι καταπέλτης για όλα τα κακώς κείμενα της Ελληνικής επαρχίας του '60 και όχι μόνο.Ένα βαθιά κοινωνικό μυθιστόρημα που μετατρέπεται σε ένα δικαστικό θρίλερ. Διαφθορά στην πολιτική,στη δικαιοσύνη,στον τύπο και όλες οι κοινωνικές παθογένειες που ταλανίζουν γενιές και γενιές εδώ και πολλές δεκαετίες από το παρελθόν μέχρι και σήμερα δυστυχώς.
Κι όλα αυτά γραμμένα με έναν τρόπο απόλυτα αρμονικό αλλά και καταγγελτικό. Ο συγγραφέας, δικηγόρος στο επάγγελμα είναι άριστος χειριστής της γλώσσας και γνώστης των δολιοφθορών και της ατιμωρησίας εκ των έσω και καταφέρνει να συγκλονίσει, να ταρακουνήσει , να προβληματίσει αλλά και να καθηλώσει το αναγνωστικό κοινό με τούτο το έργο του.
Μην νομίσετε όμως οτι πρόκειται μόνο για ένα νομικό ή πολιτικό βιβλίο.Είναι πολυδιάστατο και πολυεπίπεδο .Είναι ένα ψυχογράφημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μοναξιά και μοναχικότητα, πίστη κι εμπιστοσύνη, αγάπη κι αφοσίωση,ευθύνη και υπευθυνότητα είναι μερικά από τα ζητήματα0 της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης πάνω στα οποία ισορροπούν οι ήρωές μας.
Κι ενώ πρωταγωνιστές είναι αναμφίβολα ο μικρός Ιορδάνης, το παιδί των όλων και ο πατέρας του, Μιχάλης Ντάβαρης,δεν μπορώ να μην σταθώ στο ρόλο των γυναικών σε αυτό το μυθιστόρημα. Γυναίκες που πενθούν, που ερωτεύονται, που κακοποιούνται αλλά και γυναίκες που συσπειρώνονται για να προστατέψουν,να συμπαρασταθούν και να βοηθήσουν η μία την άλλη.
"Όταν αγαπάς , δεν βρίσκεις ποτέ τις σωστές λέξεις.Ελπίζεις μόνο να μην έχεις ξεστομίσει τις λάθος."
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
Στο μικρό ορεινό χωριό Βερτίλι η 11η Οκτωβρίου ξεκινά με μια τεράστια καταστροφή. Η βορειοδυτική πλευρά του χωριού καταρρέει μαζί με τρεις από τις στοές του κοντινού ορυχείου. Μπορεί οι περισσότεροι ενήλικοι κάτοικοι του χωριού να γλίτωσαν από την καταστροφή, καθώς το Σωματείο των Ανθρακωρύχων βρισκόταν σε απεργία διάρκειας, όμως η κατολίσθηση κατάπιε το δημοτικό σχολείο της περιοχής με όλους τους δασκάλους και τους μαθητές. Το μοναδικό παιδί που παραμένει ζωντανό στο χωριό είναι ο εντεκάχρονος Ιορδάνης Ντάβαρης, γιος του χήρου Μιχάλη Ντάβαρη, προέδρου του Σωματείου των Ανθρακωρύχων. Πώς μπορεί ένα παιδί σε αυτή την ηλικία να βιώσει μια τέτοια καταστροφή και κυρίως να σηκώσει το βάρος του να είναι το μοναδικό παιδί που απέμεινε σε μία ολόκληρη κοινωνία;
Τι άμυνες επιστρατεύει για να ξεπεράσει τη μοναξιά του;
Το βιβλίο ρίχνει μια βαθιά αλλά και αρκετά λοξή ματιά στην ελληνική κοινωνία των αρχών της δεκαετίας του '60, όταν η προέλευση και τα κοινωνικά φρονήματα των ανθρώπων έπαιζαν μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή και στην τύχη τους απ' ό,τι θεσμοί όπως η δημοκρατία, η δικαιοσύνη και η ισότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου