Από τις εκδόσεις διόπτρα
" Είναι θλιβερό , αλλά δυστυχώς αληθινό: ορισμένοι άνθρωποι γεννιούνται καταδικασμένοι να δυστυχήσουν.Όχι επειδή το αξίζουν,ή επειδή πληρώνουν κάποιο πατρογονικό αμάρτημα.Απλώς έτυχε να γεννηθούν σε λάθος μέρος τη λάθος εποχή."
Μια εξαφάνιση ενός μικρού παιδιού σε μια μικρή κοινωνία αφήνει σημάδια σε όλους. Η μάνα θρηνεί αλλά δεν μπορεί να πενθήσει και συνεχίζει να ελπίζει. Ο πατέρας ζει μια ζωή στιγματισμένος σαν ένοχος. Ο αδερφός βιώνει την απώλεια αθόρυβα κουβαλώντας τα δικά του τραύματα. Η κοινωνία δικάζει αλλά ταυτόχρονα φοβάται πως δίπλα της ζει ένας εγκληματίας. Οι άνθρωποι στην αστυνομία και τον Τύπο εκμεταλλεύονται το γεγονός για προσωπική ανέλιξη. Ειδικά όταν το εξαφανισμένο παιδί βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού , τα στόματα μιλάνε περισσότερο και τα μυαλά σκέφτονται με ύπουλο τρόπο.
Το νέο βιβλίο του Βαγγέλη Γιαννίση είναι ένα αστυνομικό βιβλίο με πολλές κοινωνικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις.
Ο θάνατος, η ενοχή, οι τύψεις αλλά και η κοινή γνώμη από τη μία και η αποδοχή της διαφορετικότητας σε μια κλειστή κοινωνία από την άλλη είναι μερικά από τα θέματα που αναλύονται και προκαλούν σημαντικά διλήμματα και προβληματισμούς.
" Αλλά η μεγαλύτερη ομοιότητα ήταν στα μάτια.Μπορείς σε αυτά να δεις πως το τέλος πλησιάζει.Μπορείς να δεις πως το συνειδητοποιούν , πως ρουφάνε με όση δύναμη το καλαμάκι, αλλά στο ποτήρι έχει απομείνει μόνο ελάχιστο νερό από τα λιωμένα παγάκια, μαζί με λίγο αφρό- και καθόλου καφές.Καθόλου ζωή.Και φυσικά, μπορείς να δεις το φόβο για το άγνωστο. Έναν φόβο που μια ολόκληρη ζωή προσπαθούσαν να καταπνίξουν,να ξεχάσουν , πιστεύοντας ότι ίσως ο θάνατος θα ξεχνούσε να τους πάρει,ή θα τους θυμόταν αργά,όταν δεν θα τους ένοιαζε και τόσο,επειδή θα είχαν χορτάσει από χαρές,από ζωή - αλλά ποιος μπορεί, αλήθεια να χορτάσει τη ζωή; "
Ο πολυγραφότατος συγγραφέας αποδεικνύει πως είναι άριστος χειριστής της γλώσσας και προσφέρει στους αναγνώστες ένα βιβλίο δυνατό, ενδιαφέρον και συγκλονιστικό.
Εξαιρετικά ευφυές ως προς την δομή του, κρατάει αμείωτη την αγωνία , κάνει την αυτοκριτική του για τους συγγραφείς αστυνομικών βιβλίων αλλά και την κριτική του για όλα τα κακώς κείμενα της ελληνικής επαρχίας και κοινωνίας.
Το βιβλίο μου άρεσε πολύ από πολλές απόψεις.Μου άρεσε τόσο για όλα αυτά που είπε αλλά και για αυτά που άφησε να εννοηθούν. Για τις σιωπές, για τα συναισθήματα αλλά και για τις σκέψεις των πρωταγωνιστών. Η πλοκή του παραπέμπει σε ένα σύνηθες αστυνομικό μυθιστόρημα αλλά σύντομα ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πως είναι πολλά περισσότερα από "άλλο ένα αστυνομικό".
Σπάνια συμβαίνει σε βιβλία του είδους να κλείσεις την τελευταία σελίδα και να συνεχίσεις να τα σκέφτεσαι. Όμως εδώ, το βιβλίο αυτό με ακολουθούσε ακόμα κι όταν το τελείωσα. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές , σκέφτομαι πως ήταν ένα ωραίο βιβλίο,που με έβαλε σε σκέψεις και θα με συντροφεύει για πολύ καιρό ακόμα.
" Ένα από τα αγαπημένα μου φιλοσοφικά ερωτήματα σχετίζεται με τη φύση του κακού.Υπάρχει καθαυτό ή δημιουργείται; Και, κατ'επέκταση,ζούμε σε ένα σύμπαν ντετερμινιστικό , όπου όλα είναι προκαθορισμένα , προαποφασισμένα και αναπόφευκτα,ή ιντερμινιστικό , όπου ισχύει προπάντων η ελεύθερη βούληση; Είμαστε το αποτέλεσμα γονιδίων και κληρονομικότητας ,ή γεννιόμαστε σαν άγραφος πίνακας και μετασχηματιζόμαστε από τις εμπειρίες μας;"
Μια εξαφάνιση ενός μικρού παιδιού σε μια μικρή κοινωνία αφήνει σημάδια σε όλους. Η μάνα θρηνεί αλλά δεν μπορεί να πενθήσει και συνεχίζει να ελπίζει. Ο πατέρας ζει μια ζωή στιγματισμένος σαν ένοχος. Ο αδερφός βιώνει την απώλεια αθόρυβα κουβαλώντας τα δικά του τραύματα. Η κοινωνία δικάζει αλλά ταυτόχρονα φοβάται πως δίπλα της ζει ένας εγκληματίας. Οι άνθρωποι στην αστυνομία και τον Τύπο εκμεταλλεύονται το γεγονός για προσωπική ανέλιξη. Ειδικά όταν το εξαφανισμένο παιδί βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού , τα στόματα μιλάνε περισσότερο και τα μυαλά σκέφτονται με ύπουλο τρόπο.
Το νέο βιβλίο του Βαγγέλη Γιαννίση είναι ένα αστυνομικό βιβλίο με πολλές κοινωνικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις.
Ο θάνατος, η ενοχή, οι τύψεις αλλά και η κοινή γνώμη από τη μία και η αποδοχή της διαφορετικότητας σε μια κλειστή κοινωνία από την άλλη είναι μερικά από τα θέματα που αναλύονται και προκαλούν σημαντικά διλήμματα και προβληματισμούς.
" Αλλά η μεγαλύτερη ομοιότητα ήταν στα μάτια.Μπορείς σε αυτά να δεις πως το τέλος πλησιάζει.Μπορείς να δεις πως το συνειδητοποιούν , πως ρουφάνε με όση δύναμη το καλαμάκι, αλλά στο ποτήρι έχει απομείνει μόνο ελάχιστο νερό από τα λιωμένα παγάκια, μαζί με λίγο αφρό- και καθόλου καφές.Καθόλου ζωή.Και φυσικά, μπορείς να δεις το φόβο για το άγνωστο. Έναν φόβο που μια ολόκληρη ζωή προσπαθούσαν να καταπνίξουν,να ξεχάσουν , πιστεύοντας ότι ίσως ο θάνατος θα ξεχνούσε να τους πάρει,ή θα τους θυμόταν αργά,όταν δεν θα τους ένοιαζε και τόσο,επειδή θα είχαν χορτάσει από χαρές,από ζωή - αλλά ποιος μπορεί, αλήθεια να χορτάσει τη ζωή; "
Ο πολυγραφότατος συγγραφέας αποδεικνύει πως είναι άριστος χειριστής της γλώσσας και προσφέρει στους αναγνώστες ένα βιβλίο δυνατό, ενδιαφέρον και συγκλονιστικό.
Εξαιρετικά ευφυές ως προς την δομή του, κρατάει αμείωτη την αγωνία , κάνει την αυτοκριτική του για τους συγγραφείς αστυνομικών βιβλίων αλλά και την κριτική του για όλα τα κακώς κείμενα της ελληνικής επαρχίας και κοινωνίας.
Το βιβλίο μου άρεσε πολύ από πολλές απόψεις.Μου άρεσε τόσο για όλα αυτά που είπε αλλά και για αυτά που άφησε να εννοηθούν. Για τις σιωπές, για τα συναισθήματα αλλά και για τις σκέψεις των πρωταγωνιστών. Η πλοκή του παραπέμπει σε ένα σύνηθες αστυνομικό μυθιστόρημα αλλά σύντομα ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πως είναι πολλά περισσότερα από "άλλο ένα αστυνομικό".
Σπάνια συμβαίνει σε βιβλία του είδους να κλείσεις την τελευταία σελίδα και να συνεχίσεις να τα σκέφτεσαι. Όμως εδώ, το βιβλίο αυτό με ακολουθούσε ακόμα κι όταν το τελείωσα. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές , σκέφτομαι πως ήταν ένα ωραίο βιβλίο,που με έβαλε σε σκέψεις και θα με συντροφεύει για πολύ καιρό ακόμα.
" Ένα από τα αγαπημένα μου φιλοσοφικά ερωτήματα σχετίζεται με τη φύση του κακού.Υπάρχει καθαυτό ή δημιουργείται; Και, κατ'επέκταση,ζούμε σε ένα σύμπαν ντετερμινιστικό , όπου όλα είναι προκαθορισμένα , προαποφασισμένα και αναπόφευκτα,ή ιντερμινιστικό , όπου ισχύει προπάντων η ελεύθερη βούληση; Είμαστε το αποτέλεσμα γονιδίων και κληρονομικότητας ,ή γεννιόμαστε σαν άγραφος πίνακας και μετασχηματιζόμαστε από τις εμπειρίες μας;"
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
Αύγουστος 1988, Ελευσίνα.
Ένας έφηβος εξαφανίζεται ξαφνικά ένα απόγευμα. Τα ίχνη του χάνονται, η τοπική κοινωνία συγκλονίζεται και η οικογένεια του παιδιού αρχίζει σιγά σιγά να αποσυντίθεται εκ των έσω, εξαιτίας ενός τραύματος που δεν μπορεί να επουλωθεί. Τα χρόνια περνούν. Η υπόθεση, με εξαίρεση ορισμένες τηλεοπτικές εκπομπές που την ανακινούν, ξεχνιέται, αλλά το φάντασμα του δεκατετράχρονου Ηλία Αδάμ εξακολουθεί να κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης.
Αύγουστος 2021
Ο Θέμης Αδάμ, αδερφός του Ηλία, δημοσιογράφος και επιτυχημένος συγγραφέας ενός true crime βιβλίου με θέμα την υπόθεση που εντέλει διέλυσε την οικογένειά του, επιστρέφει στην Ελευσίνα για την κηδεία του πατέρα του -και βασικού υπόπτου για την εξαφάνιση του παιδιού, σύμφωνα με τις φήμες-, ο οποίος αυτοκτόνησε. Έχει την πρόθεση να κάνει μια νέα αρχή, να επιστρέψει στην πατρίδα του έπειτα από περίπου δύο δεκαετίες στο εξωτερικό. Πρώτα όμως πρέπει να κλείσει ένας ανοιχτός λογαριασμός.
Τι απέγινε ο Ηλίας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου