Από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή
Φτάνει μια ζωή για να ξεχάσεις έναν έρωτα ;
Το βιβλίο του Δημοσθένη Δέπου είναι σύντομο σε έκταση , απλό σαν αφήγηση μα πέρα για πέρα συναρπαστικό ως προς το περιεχόμενό του. Ένας άσβεστος έρωτας , ανάμεσα στη Δώρα και τον Αίαντα που δεν μπορεί να στεριώσει και να ανθίσει όπως θα έπρεπε. Ένας έρωτας που μόνο όποιος έχει ζήσει όμοιό του μπορεί να καταλάβει και όποιος δεν τον έχει ζήσει ακόμα, σίγουρα ονειρεύεται να τον συναντήσει τουλάχιστον μια φορά μέχρι να πεθάνει.
Είναι το ανεκπλήρωτο που παραμένει απωθημένο ή είναι η δύναμη και η ένταση αυτού του παθιασμένου συναισθήματος που φυλακίζει τους ανθρώπους και δεν μπορούν να απαγκιστρωθούν από αυτά που νιώθουν;
Η νουβέλα αυτή είναι ένας ύμνος στον έρωτα. Κι αν έχουμε διαβάσει ιστορίες , μυθιστορήματα,ποιήματα και διηγήματα που να υμνούν τον έρωτα σε όλες τις μορφές του. Αυτό εδώ όμως το βιβλίο έχει κάτι το διαφορετικό. Δεν είναι απλά μια ιστορία αγάπης ,αμφίπλευρης που παραμένει ζωντανή παρά τις αντιξοότητες και διαρκεί μια ολόκληρη ζωή και ίσως ακόμα περισσότερο. Ο συγγραφέας θέτει ερωτήματα για μερικά από τα μεγαλύτερα φιλοσοφικά ζητήματα της ανθρωπότητας. Τι είναι ο έρωτας,η ζωή, ο θάνατος, ο άνθρωπος και ο λόγος ύπαρξης του σε αυτόν τον κόσμο; Φυσικά οι απαντήσεις δίνονται από τον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά που σίγουρα θα αναρωτηθεί και θα προβληματιστεί. Και όλα αυτά μέσα σε μόλις 60 σελίδες. Χωρίς επαναλήψεις, χωρίς πλατιασμούς και λεπτομερείς αναλύσεις. Αλλά ουσιαστική ,λιτή κι απέριττη γραφή που καθηλώνει.
Το " Ένα συν τρία βιβλία" είναι ένα έργο υψηλής αισθητικής και άριστης τεχνικής. Ένα βιβλίο πλούσιο σε εικόνες , ζωντανές περιγραφές, ποικίλα συναισθήματα. Γεμάτο στίχους από γνωστά ακούσματα και αποσπάσματα από αγαπημένα λογοτεχνικά έργα. Δύσκολο να το προσπεράσει κανείς και να μην σταθεί να ακούσει τις μουσικές του και να υπογραμμίσει αποσπάσματα τα οποία θα αγγίξουν την καρδιά του.
" Γιατί να θες έναν άνθρωπο κι όλοι οι άλλοι να είναι σκιές; Γιατί να φτάνεις στο σημείο , να αποκομίζεις την ύψιστη ηδονή από ένα συγκεκριμένο πλάσμα; Γιατί να μην υπάρχει φαρμακείο για αυτούς τους πόνους; Γιατί από πρίγκιπας να γίνεσαι ζητιάνος;"
Είναι το ανεκπλήρωτο που παραμένει απωθημένο ή είναι η δύναμη και η ένταση αυτού του παθιασμένου συναισθήματος που φυλακίζει τους ανθρώπους και δεν μπορούν να απαγκιστρωθούν από αυτά που νιώθουν;
Η νουβέλα αυτή είναι ένας ύμνος στον έρωτα. Κι αν έχουμε διαβάσει ιστορίες , μυθιστορήματα,ποιήματα και διηγήματα που να υμνούν τον έρωτα σε όλες τις μορφές του. Αυτό εδώ όμως το βιβλίο έχει κάτι το διαφορετικό. Δεν είναι απλά μια ιστορία αγάπης ,αμφίπλευρης που παραμένει ζωντανή παρά τις αντιξοότητες και διαρκεί μια ολόκληρη ζωή και ίσως ακόμα περισσότερο. Ο συγγραφέας θέτει ερωτήματα για μερικά από τα μεγαλύτερα φιλοσοφικά ζητήματα της ανθρωπότητας. Τι είναι ο έρωτας,η ζωή, ο θάνατος, ο άνθρωπος και ο λόγος ύπαρξης του σε αυτόν τον κόσμο; Φυσικά οι απαντήσεις δίνονται από τον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά που σίγουρα θα αναρωτηθεί και θα προβληματιστεί. Και όλα αυτά μέσα σε μόλις 60 σελίδες. Χωρίς επαναλήψεις, χωρίς πλατιασμούς και λεπτομερείς αναλύσεις. Αλλά ουσιαστική ,λιτή κι απέριττη γραφή που καθηλώνει.
Το " Ένα συν τρία βιβλία" είναι ένα έργο υψηλής αισθητικής και άριστης τεχνικής. Ένα βιβλίο πλούσιο σε εικόνες , ζωντανές περιγραφές, ποικίλα συναισθήματα. Γεμάτο στίχους από γνωστά ακούσματα και αποσπάσματα από αγαπημένα λογοτεχνικά έργα. Δύσκολο να το προσπεράσει κανείς και να μην σταθεί να ακούσει τις μουσικές του και να υπογραμμίσει αποσπάσματα τα οποία θα αγγίξουν την καρδιά του.
" Γιατί να θες έναν άνθρωπο κι όλοι οι άλλοι να είναι σκιές; Γιατί να φτάνεις στο σημείο , να αποκομίζεις την ύψιστη ηδονή από ένα συγκεκριμένο πλάσμα; Γιατί να μην υπάρχει φαρμακείο για αυτούς τους πόνους; Γιατί από πρίγκιπας να γίνεσαι ζητιάνος;"
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
Όταν απολύθηκα, τέλη του ’87, πέρασα από το Διακοφτό. Χιλιόµετρα πιο πέρα, ήταν το µέρος που έκανες διακοπές. Ήρθα εκεί και κάθισα σε ένα παγκάκι, στον παλιό σιδηροδροµικό σταθµό. Δίπλα µου ήταν παρατηµένη µια περσινή εφηµερίδα. Την πήρα και προσποιήθηκα ότι διαβάζω. Περίµενα το τρένο, να περάσει και να κατέβεις εσύ. Θα φόραγες, λέει, ένα ανοιχτόχρωµο καπέλο και θα κρατούσες µία φλοράλ οµπρέλα. Δεν υπήρχε τρένο, ούτε σταθµάρχης ούτε επιβάτες. Ο χρόνος πέρναγε αργά, σαν ταινία του Αγγελόπουλου. Έγινα ηθοποιός στο έργο της ζωής µου. Ξεβάφτηκα κι έφυγα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου