Από τις εκδόσεις ΑΩ
Προσωπαγνωσία είναι η διαταραχή εκείνη του εγκεφάλου κατά την οποία το άτομο αδυνατεί να ξεχωρίσει και να αναγνωρίσει τα πρόσωπα των ανθρώπων που το περιβάλλουν. Στο βιβλίο , η προσωπαγνωσία χρησιμοποιείται με δύο μορφές, την κυριολεκτική και την μεταφορική.
Η πρωταγωνίστρια , στο ηλικιακό ορόσημο των 50 , έχει να αντιμετωπίσει δύο σημαντικές αλλαγές. Στην προσωπική της ζωή, ο πατέρας της πάσχει από άνοια και μέρα με τη μέρα η κατάστασή του επιδεινώνεται. Η καθημερινότητα γίνεται όλο και πιο δύσκολη όταν ο ίδιος ο πατέρας της αδυνατεί να την αναγνωρίσει.
" Είναι περίεργο πώς ξαφνικά το ήδη γνωστό αλλάζει μορφή. Κάθε πρωί βλέπει τον πατέρα της να στέκεται άκρη στη τζαμαρία σαν έπιπλο. Την κοιτά λες και δεν την έχει ξαναδεί. Κάθεται εκεί με τις ώρες σαν να περιμένει κάτι που ποτέ δεν έρχεται. Κι όταν νυχτώνει , της ζητά επιτακτικά να τον πάει στο σπίτι του. 《Εδώ είναι το σπίτι , μπαμπά μου, είσαι ήδη στο στο σπίτι σου》"
Παράλληλα , στην επαγγελματική της ζωή , νέα πρόσωπα έρχονται να ταράξουν την μέχρι τώρα ομαλή λειτουργία της εφημερίδας " Πατρίδα" στην οποία εργάζεται ως δημοσιογράφος. Πολιτικές μεταβολές, κοινωνικές ανατροπές και η οικονομική κρίση δεν μπορούν να αφήσουν ανεπηρέαστο κανέναν ενεργό πολίτη της χώρας , ειδικά όταν η θέση του είναι άμεσα συνδεδεμένη με τα γεγονότα και τις εξελίξεις.
" Το να φτάνεις πενήντα, να έχεις μια ζωή εργαστεί στο ίδιο μαγαζί και ξαφνικά να γίνεσαι αόρατος, παρωχημένος , αχρείαστος, να μην έχεις ώς τα 67 της συνταξιοδότησης πού να σταθείς, ώστε να μην ενοχλείς."
Παρόλο που η Ελένη Γκίκα αναφέρει πως τα πρόσωπα και τα γεγονότα είναι προϊόντα μυθοπλασίας, προσωπικά ένιωσα πως υπήρχαν αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία στο μυθιστόρημα. Σίγουρα , η συγγραφέας αποτύπωσε στις σελίδες αυτού του βιβλίου βιώματα από την προσωπική κι επαγγελματική της ζωή. Δημοσιογράφος και βιβλιοκριτικός και η ίδια με πλούσιο βιογραφικό στο χώρο, γνωρίζει τα πράγματα καλά από μέσα και γίνεται καταπέλτης καταγγελιών για τα πολιτικά παιχνίδια, τα μαχαιρώματα και τις συμπεριφορές που στόχο έχουν την προσωπική ανάδειξη με οποιοδήποτε κόστος.
Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη που αναλύονται ταυτόχρονα. Το ένα μέρος, που αναφέρεται στην ιστορία του ανοϊκού πατέρα είναι έντονα συναισθηματικό και ικανό να προκαλέσει δάκρυα συγκίνησης στον αναγνώστη. Το δεύτερο μέρος , που δικαιολογεί και τον υπότιτλο, " δημοσιογραφικό θρίλερ" είναι πιο "αυστηρό" και απαλλαγμένο από έντονους συναισθηματισμούς.
Η φανερή αυτή διαφορά στο ύφος κάνει ακόμα πιο έντονη την ανάγκη της πρωταγωνίστριας να διατηρήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στην ψυχολογική κατάρρευση και την δύναμη και αντοχή που απαιτείται από έναν σωστό κι έμπειρο επαγγελματία.
Τέλος , αξίζει να αναφέρω πως στο βιβλίο υπάρχουν πάρα πολλές αναφορές σε αγαπημένα βιβλία και συγγραφείς. Ο Μπόρχες παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά στις σελίδες του παρελαύνουν και ο ο Τσβάιχ, ο Τσίρκας, ο Αλεξάκης, ο Καμύ και πολλοί άλλοι.Τα βιβλία στα οποία οι πρωταγωνιστές είναι βιβλιόφιλοι , μπορώ να πω πως τα αγαπάω λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα.
Αρκετές αναφορές όμως υπάρχουν και στους συμβολισμούς των ρούνων που φαίνεται να έχει μελετήσει πολύ η συγγραφές και αφήνουν στο βιβλίο μια επίγευση μεταφυσικού.
Η πρωταγωνίστρια , στο ηλικιακό ορόσημο των 50 , έχει να αντιμετωπίσει δύο σημαντικές αλλαγές. Στην προσωπική της ζωή, ο πατέρας της πάσχει από άνοια και μέρα με τη μέρα η κατάστασή του επιδεινώνεται. Η καθημερινότητα γίνεται όλο και πιο δύσκολη όταν ο ίδιος ο πατέρας της αδυνατεί να την αναγνωρίσει.
" Είναι περίεργο πώς ξαφνικά το ήδη γνωστό αλλάζει μορφή. Κάθε πρωί βλέπει τον πατέρα της να στέκεται άκρη στη τζαμαρία σαν έπιπλο. Την κοιτά λες και δεν την έχει ξαναδεί. Κάθεται εκεί με τις ώρες σαν να περιμένει κάτι που ποτέ δεν έρχεται. Κι όταν νυχτώνει , της ζητά επιτακτικά να τον πάει στο σπίτι του. 《Εδώ είναι το σπίτι , μπαμπά μου, είσαι ήδη στο στο σπίτι σου》"
Παράλληλα , στην επαγγελματική της ζωή , νέα πρόσωπα έρχονται να ταράξουν την μέχρι τώρα ομαλή λειτουργία της εφημερίδας " Πατρίδα" στην οποία εργάζεται ως δημοσιογράφος. Πολιτικές μεταβολές, κοινωνικές ανατροπές και η οικονομική κρίση δεν μπορούν να αφήσουν ανεπηρέαστο κανέναν ενεργό πολίτη της χώρας , ειδικά όταν η θέση του είναι άμεσα συνδεδεμένη με τα γεγονότα και τις εξελίξεις.
" Το να φτάνεις πενήντα, να έχεις μια ζωή εργαστεί στο ίδιο μαγαζί και ξαφνικά να γίνεσαι αόρατος, παρωχημένος , αχρείαστος, να μην έχεις ώς τα 67 της συνταξιοδότησης πού να σταθείς, ώστε να μην ενοχλείς."
Παρόλο που η Ελένη Γκίκα αναφέρει πως τα πρόσωπα και τα γεγονότα είναι προϊόντα μυθοπλασίας, προσωπικά ένιωσα πως υπήρχαν αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία στο μυθιστόρημα. Σίγουρα , η συγγραφέας αποτύπωσε στις σελίδες αυτού του βιβλίου βιώματα από την προσωπική κι επαγγελματική της ζωή. Δημοσιογράφος και βιβλιοκριτικός και η ίδια με πλούσιο βιογραφικό στο χώρο, γνωρίζει τα πράγματα καλά από μέσα και γίνεται καταπέλτης καταγγελιών για τα πολιτικά παιχνίδια, τα μαχαιρώματα και τις συμπεριφορές που στόχο έχουν την προσωπική ανάδειξη με οποιοδήποτε κόστος.
Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη που αναλύονται ταυτόχρονα. Το ένα μέρος, που αναφέρεται στην ιστορία του ανοϊκού πατέρα είναι έντονα συναισθηματικό και ικανό να προκαλέσει δάκρυα συγκίνησης στον αναγνώστη. Το δεύτερο μέρος , που δικαιολογεί και τον υπότιτλο, " δημοσιογραφικό θρίλερ" είναι πιο "αυστηρό" και απαλλαγμένο από έντονους συναισθηματισμούς.
Η φανερή αυτή διαφορά στο ύφος κάνει ακόμα πιο έντονη την ανάγκη της πρωταγωνίστριας να διατηρήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στην ψυχολογική κατάρρευση και την δύναμη και αντοχή που απαιτείται από έναν σωστό κι έμπειρο επαγγελματία.
Τέλος , αξίζει να αναφέρω πως στο βιβλίο υπάρχουν πάρα πολλές αναφορές σε αγαπημένα βιβλία και συγγραφείς. Ο Μπόρχες παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά στις σελίδες του παρελαύνουν και ο ο Τσβάιχ, ο Τσίρκας, ο Αλεξάκης, ο Καμύ και πολλοί άλλοι.Τα βιβλία στα οποία οι πρωταγωνιστές είναι βιβλιόφιλοι , μπορώ να πω πως τα αγαπάω λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα.
Αρκετές αναφορές όμως υπάρχουν και στους συμβολισμούς των ρούνων που φαίνεται να έχει μελετήσει πολύ η συγγραφές και αφήνουν στο βιβλίο μια επίγευση μεταφυσικού.
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
«Τούτο το καλοκαίρι κλείνω τα πενήντα/ ο θάνατος ασταμάτητα με ροκάνιζει». Έτσι ξεκίνησε. Μεσήλικη, κρίση, αλλαγές - πάνω που ήρθαν «οι δικοί μας άνθρωποι» για να βιώσουμε εκείνο το πικρό «Όταν ο Θεός θέλει να τιμωρήσει τους ανθρώπους, εισακούει τις προσευχές τους» (Όσκαρ Ουάιλντ). Ή, χειρότερα, στέλνει τον Νίκο Αρχιμανδρίτη και για διευθυντή «ένα δικό μας παιδί». Για να γκρεμιστεί μια ζωή, αρκεί ένα καλοκαίρι· και για να αλλάξει μια εφημερίδα χέρια, μερικοί ρούνοι και λίγα παραισθησιογόνα φυτά. Μια δημοσιογράφος βιβλίου και η τηλεφωνήτρια στην εφημερίδα "Πατρίς" αφηγούνται πώς γκρεμίστηκε μια αυτοκρατορία. Και η "Προσωπαγνωσία" είναι όλοι εμείς που χάσαμε πρόσωπα, παρελθόν, ιδεολογίες, ζωές, που μέσα σε ένα καλοκαίρι γίναμε «Κανένας», σαν τον Οδυσσέα. Κι όλος ο γνωστός κόσμος μας «φτιαγμένος για να καταλήξει ένα ωραίο βιβλίο», σήμερα που τίποτα πια δεν είναι στη θέση του: ούτε τα αυτονόητα, ούτε οι «σταθερές» μας, ούτε φυσικά η "Πατρίς". Μονάχα το καλοκαίρι-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου