"Μια παράγκα για τ'όνειρο" και " Σκισμένο ψαθάκι"

"Μια παράγκα για τ'όνειρο" και "Σκισμένο ψαθάκι" - Αλκυόνη Παπαδάκη

Από τις εκδόσεις διόπτρα

Όχι ένα, αλλά δύο βιβλία της κας Αλκυόνης Παπαδάκη διάβασα τις τελευταίες ημέρες και θα ήθελα να σας μιλήσω γι'αυτά σήμερα.Ανάποδα από τη σειρά που εκδόθηκαν , διάβασα πρώτα το "Μια παράγκα για τ' όνειρο" και μετά το "Σκισμένο ψαθάκι" το οποίο γράφτηκε παλαιότερα και επανεκδόθηκε φέτος από τις εκδόσεις διόπτρα.

Οι τίτλοι και μόνο, τόσο αυτών των βιβλίων αλλά και άλλων βιβλίων της κας Παπαδάκη , μου θυμίζουν κάτι από τα παλιά. Μου βγάζουν μια νοσταλγία και μία ευαισθησία.

Δεν θα σταθώ στις ιστορίες των βιβλίων. Μπορείτε να βρείτε πληροφορίες για αυτές από τα οπισθόφυλλα που σας παραθέτω παρακάτω.Αλλά κι αν ακόμα δεν μπορείτε να καταλάβετε πολλά από αυτά, τότε δεν πειράζει , αξίζει να τα ξεκινήσετε και να αφήσετε τις ιστορίες να σας παρασύρουν.

Εκεί που θέλω να σταθώ είναι στη γραφή της συγγραφέως.Παρόλο που τα γεγονότα που διαδραματίζονται στις σελίδες των βιβλίων είναι αρκετά σκληρά, τραγικά θα μπορούσα να πω , η Αλκυόνη Παπαδάκη τα περιγράφει με μια τρυφερότητα και μια αγνότητα που σπανίζει κι άλλοτε με χιούμορ και ρεαλισμό.

Οι διάλογοι αλλάζουν ύφος ανάλογα με την εποχή και τον ομιλητή. Ο αναγνώστης καταλαβαίνει ξεκάθαρα αν βρισκόμαστε στο παρελθόν ή στο παρόν , αν ο ομιλητής είναι νέος ή μεγαλύτερος, αν είναι αγαθός ή κακόψυχος.

Σε κάθε σελίδα κι ένα μάθημα ζωής. Μια συμβουλή ή ένα μήνυμα που αποτελεί απόσταγμα εμπειρίας μιας γυναίκας που μας τα παραθέτει στα βιβλία της κι απευθύνεται στους αναγνώστες της με άπλετη αγάπη. Θα μπορούσα να υπογραμμίζω μία πρόταση από κάθε σελίδα και να φυλάξω τα πολύτιμα λόγια της σαν αποφθέγματα που μοιράζεται μαζί μου κάποιο σοφό κι αγαπημένο πρόσωπο της οικογένειάς μου.

Η Αλκυόνη Παπαδάκη πλάθει ήρωες με αδυναμίες και ευαισθησίες αλλά και ήρωες σκληρούς με μίσος και σκοτάδια στην ψυχή τους. Αγγίζει θέματα ευαίσθητα όπως αυτό της υιοθεσίας και του κοινωνικού στιγματισμού μιας γυναίκας που μένει έγκυος εκτός γάμου στο πρώτο και παθογένειες της ελληνικής οικογένειας,την λεκτική και σωματική κακοποίηση και συμπεριφορές που διαιωνίζονται από γενιά σε γενιά στο δεύτερο.

Παρουσιάζει όλες εκείνες τις στερεοτυπικές αντιλήψεις που κυριαρχούσαν στην κοινωνία μας τα παλαιότερα χρόνια και όλοι ελπίζουμε τουλάχιστον να πάψουν να υπάρχουν στο μέλλον , αν δεν έχουν πάψει να ισχύουν μέχρι στιγμής. Φέρνει τους αναγνώστες μπροστά σε ανθρώπινες ιστορίες που κρύβουν πόνο και τους κάνει κοινωνούς στα δράματα που αντιμετωπίζουν , επιθυμώντας διακαώς την λύτρωση. 

Ο αναγνώστης αναπόφευκτα θα νιώσει συμπόνια αλλά και αντιπάθεια για κάποιους ήρωες, πολλές φορές θυμό για απάνθρωπες συμπεριφορές.

Αν και δεν είχε τύχει να διαβάσω βιβλίο της κας Παπαδάκη στο παρελθόν, γνώριζα για την γλυκύτητα του χαρακτήρα της και τη λυρικότητα της γραφής της. Έπειτα από τα δύο αυτά βιβλία της που διάβασα μπορώ να πω πως η ανάγνωση τον βιβλίων της είναι μια απολαυστική εμπειρία! 

Οπισθόφυλλα

Μια παράγκα για τ'όνειρο

Καμιά φορά στο ζόρι ακόμα και η αυταπάτη μπορεί να χρησιμέψει σαν πρόχειρο σωσίβιο…
Η δεκαοχτάχρονη Τούλα ξεκινά από ένα χωριό της Ηπείρου με ελπίδες και προσδοκίες.
Όλα δείχνουν ότι ο ήλιος λάμπει επιτέλους για τη νέα γυναίκα.
Ο έρωτάς της με τον Άγγελο, έναν υπέροχο νεαρό, είναι η καλύτερη υπόσχεση για το μέλλον.

Η μοίρα όμως, ζαρωμένη, γεμάτη ζήλια και κακία, στήνει καραούλι για να τσαλακώσει και να ξεσκίσει τα όνειρα της κοπέλας.
Μόνο που… αυτή η ξεδοντιάρα μοίρα δεν έχει πάντα πολλές αντοχές.
Όταν πρέπει να παλέψει με τη δύναμη της ζωής, μαζεύει τα κουρέλια της και κρύβεται στην πρώτη τρύπα που θα συναντήσει.

Έτσι η Τούλα αποφασίζει να πολεμήσει για να κρατηθεί όρθια, μάχεται για το μεγάλο όνειρό της και διεκδικεί το δικαίωμά της στη μητρότητα και την αγάπη...

Σκισμένο ψαθάκι

Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου. Ένα μικρό, φθαρμένο ψαροκάικο που έχει σμαραγδιά φεγγάρια στο κατάρτι του κι έναν ξεσκούφωτο ήλιο αληταρά για τιμονιέρη. Ένα ψαροκάικο δίχως ρότα.

«Πού πάμε, καπετάνιο;» με ρωτάει ο τιμονιέρης και μου κλείνει το μάτι.

«Όπου πάν’ τα κύματα!» λέω επίσημα εγώ.

Και τα σμαραγδιά φεγγάρια που είναι στο κατάρτι σκάνε σαν ρόδια στην κουβέρτα.

Κι ο ξεσκούφωτος ήλιος ο αληταράς παρατάει το τιμόνι του και χορεύει.

Και η νύχτα γεμίζει χιλιάδες ήλιους αληταράδες. Και η ψυχή μου γεμίζει νύχτες πολύχρωμες. Γεμίζει σμαραγδιά φεγγάρια και θαλασσινά πουλιά. Πού να χωρέσουν μέσα μου όλ’ αυτά; Πού να στριμωχτούν, πανάθεμά τα; Πάντως, αυτό που έχω σίγουρα καταλάβει είναι πως δεν μου πάει η κουστουμιά του κανονικού ανθρώπου. Σαν κλόουν γίνομαι κάθε φορά που προσπαθώ να τη φορέσω.

Στο Σκισμένο Ψαθάκι, η αφήγηση της Αλκυόνης Παπαδάκη περιστρέφεται γύρω από μια βαθιά δυσλειτουργική οικογένεια, αποτυπώνοντας με λυρισμό σχέσεις και καταστάσεις που φαντάζουν ακραίες κι όμως υπάρχουν παντού γύρω μας, φωτίζοντας τις πιο αγνές αλλά και τις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ρ.Σ.

Ακολουθήστε μας στο facebook και στο instagram