Από τις εκδόσεις Δίχτυ
Η Μιράλ, που το όνομά της σημαίνει παπαρούνα, είναι ένα κορίτσι από την Παλαιστίνη όπου αναζητάει μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη. Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας και η κόρη του Παυλίνα, μας περιγράφουν βήμα βήμα την πορεία της από τον τόπο της μέχρι την Πάτρα και τελικό προορισμό την Αθήνα.
" Ήταν το σημείο " μηδέν" της νέας ζωής τους, η στιγμή που όλοι αυτοί οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι έγιναν ξαφνικά " λαθρομετανάστες". Που να το ήξεραν; Εκείνοι νόμιζαν οτι ταξίδευαν προς τη σωτηρία τους, πως τους περίμεναν να τους φροντίσουν και να τους στείλουν στη Γερμανία, ακόμη κι αν δεν ήξεραν ούτε πού,ούτε πώς ήταν η Γερμανία."
Το μυθιστόρημα δεν επικεντρώνεται τόσο στο ταξίδι των μεταναστών μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους, παρόλο που αναφέρονται αρκετές από τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. "Ο γιος της παπαρούνας" είναι ένα μυθιστόρημα που περιγράφει κυρίως τη ζωή των μεταναστών , τις σκέψεις τους , τα προβλήματά τους αφού φτάσουν στην αφιλόξενη Αθήνα και στις προσπάθειες τους να ενσωματωθούν, να επιβιώσουν αλλά και να αποκτήσουν τα πολυπόθητα απαραίτητα έγγραφα. Χωρίς ταυτότητα , η 16χρονη Μιράλ, πέφτει θύμα πολλαπλής εκμετάλλευσης και κακομεταχείρισης κι έρχεται αντιμέτωπη με τις πιο σκληρές πλευρές της ζωής. Ταυτόχρονα όμως , γνωρίζει τον έρωτα , αποκτά φίλους και συμπαραστάτες.
" Και για πρώτη φορά σκέφτηκε ότι τίποτα δεν είναι άσπρο - μαύρο. Ότι ίσως αν βάλεις μαζί τις άσπρες και μαύρες σκέψεις , να βγει γκρί, ίσως να υπάρχει και για εκείνη μια επιλογή."
Το χαρακτηριστικό του βιβλίου είναι η δημοσιογραφική αφήγησή του. Παρόλο που το θέμα του είναι σκληρό θεωρώ πως απουσίαζαν οι συναισθηματικές εξάρσεις. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως το μυθιστόρημα δεν προκαλεί συναισθήματα, αντιθέτως, τα προκαλεί χωρίς να τα εκβιάζει. Ειδικά στο πρώτο μισό του βιβλίου. Γιατί στο δεύτερο μισό αλλάζει θέμα, αλλάζει ύφος και ομολογώ οτι προσωπικά με άγγιξε λίγο περισσότερο.
Το θέμα της υιοθεσίας , από την απόφαση μέχρι την εκτέλεσή της, η ψυχολογική στήριξη του ζευγαριού αλλά και του παιδιού, οι λόγοι που μια μάνα αφήνει το παιδί της,οι δυσκολίες που εμφανίζονται και τα γραφειοκρατικά εμπόδια είναι μερικά από τα ζητήματα που πραγματεύεται το μυθιστόρημα.
Βαθιά κοινωνικό ,σύγχρονο, πολυδιάστατο και καλογραμμένο, "Ο γιος της παπαρούνας" είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί κυρίως για τα θέματα που θίγει και για τις αλήθειες που φανερώνει. Θέματα δύσκολα, τα οποία όμως αγγίζονται με αξιοπρέπεια και σεβασμό.
" Πάντα υπάρχει επιλογή. Το αδιέξοδο δεν σημαίνει πως πέφτεις πάνω στον τοίχο , απλά αλλάζεις πορεία."
" Ήταν το σημείο " μηδέν" της νέας ζωής τους, η στιγμή που όλοι αυτοί οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι έγιναν ξαφνικά " λαθρομετανάστες". Που να το ήξεραν; Εκείνοι νόμιζαν οτι ταξίδευαν προς τη σωτηρία τους, πως τους περίμεναν να τους φροντίσουν και να τους στείλουν στη Γερμανία, ακόμη κι αν δεν ήξεραν ούτε πού,ούτε πώς ήταν η Γερμανία."
Το μυθιστόρημα δεν επικεντρώνεται τόσο στο ταξίδι των μεταναστών μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους, παρόλο που αναφέρονται αρκετές από τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. "Ο γιος της παπαρούνας" είναι ένα μυθιστόρημα που περιγράφει κυρίως τη ζωή των μεταναστών , τις σκέψεις τους , τα προβλήματά τους αφού φτάσουν στην αφιλόξενη Αθήνα και στις προσπάθειες τους να ενσωματωθούν, να επιβιώσουν αλλά και να αποκτήσουν τα πολυπόθητα απαραίτητα έγγραφα. Χωρίς ταυτότητα , η 16χρονη Μιράλ, πέφτει θύμα πολλαπλής εκμετάλλευσης και κακομεταχείρισης κι έρχεται αντιμέτωπη με τις πιο σκληρές πλευρές της ζωής. Ταυτόχρονα όμως , γνωρίζει τον έρωτα , αποκτά φίλους και συμπαραστάτες.
" Και για πρώτη φορά σκέφτηκε ότι τίποτα δεν είναι άσπρο - μαύρο. Ότι ίσως αν βάλεις μαζί τις άσπρες και μαύρες σκέψεις , να βγει γκρί, ίσως να υπάρχει και για εκείνη μια επιλογή."
Το χαρακτηριστικό του βιβλίου είναι η δημοσιογραφική αφήγησή του. Παρόλο που το θέμα του είναι σκληρό θεωρώ πως απουσίαζαν οι συναισθηματικές εξάρσεις. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως το μυθιστόρημα δεν προκαλεί συναισθήματα, αντιθέτως, τα προκαλεί χωρίς να τα εκβιάζει. Ειδικά στο πρώτο μισό του βιβλίου. Γιατί στο δεύτερο μισό αλλάζει θέμα, αλλάζει ύφος και ομολογώ οτι προσωπικά με άγγιξε λίγο περισσότερο.
Το θέμα της υιοθεσίας , από την απόφαση μέχρι την εκτέλεσή της, η ψυχολογική στήριξη του ζευγαριού αλλά και του παιδιού, οι λόγοι που μια μάνα αφήνει το παιδί της,οι δυσκολίες που εμφανίζονται και τα γραφειοκρατικά εμπόδια είναι μερικά από τα ζητήματα που πραγματεύεται το μυθιστόρημα.
Βαθιά κοινωνικό ,σύγχρονο, πολυδιάστατο και καλογραμμένο, "Ο γιος της παπαρούνας" είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί κυρίως για τα θέματα που θίγει και για τις αλήθειες που φανερώνει. Θέματα δύσκολα, τα οποία όμως αγγίζονται με αξιοπρέπεια και σεβασμό.
" Πάντα υπάρχει επιλογή. Το αδιέξοδο δεν σημαίνει πως πέφτεις πάνω στον τοίχο , απλά αλλάζεις πορεία."
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
Δύο άνθρωποι, ενωμένοι απ’ το νήμα της ζωής, έγραψαν την ιστορία δύο άλλων ανθρώπων. Επίσης ενωμένων απ’ αυτό το νήμα. Οι οποίοι συναντήθηκαν στο διάβα της ζωής τους για πολύ λίγο. Αλλά αυτό το λίγο ήταν τόσο σημαντικό που τους καθόρισε. H ιστορία της Μιράλ και του Αλέξη αρχίζει στην Παλαιστίνη του 1985, σ’ έναν οικισμό, στα περίχωρα της Γάζας, όπου επικρατούσαν συνθήκες φτώχειας και φόβου, με πολλά παιδιά να έχουν βρεθεί μες στους δρόμους και στα ερείπια. Η Μιράλ έγινε πρόσφυγας και –αναγκαστικά– μετανάστρια στην Ελλάδα και ταυτόχρονα θύμα εκμετάλλευσης συμμοριών. Το μοναδικό πράγμα για το οποίο αποφάσισε στη ζωή της ήταν να κρατήσει και να γεννήσει το παιδί της, το οποίο εγκατέλειψε στο μαιευτήριο για να μην το καταδικάσει στην ίδια μοίρα. Η μάνα και ο γιος έζησαν παράλληλους βίους μέχρι που ήρθε η μεγάλη στιγμή: η συνάντηση. Οι συγγραφείς, πατέρας και κόρη, έγραψαν ένα περιπετειώδες μυθιστόρημα, ένα ψυχολογικό θρίλερ, που κινείται ανάμεσα στην περιπέτεια, στο έγκλημα, στην υιοθεσία και στην κάθαρση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου