"Αθαλάσσα"
Κώστας Λυμπουρης
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ
Αθαλάσσα είναι μια περιοχή στην Λευκωσία της Κύπρου. Το 1974 με την επιχείρηση "Αττίλας" βομβαρδίζεται η περιοχή χωρίς να εξαιρείται κανένα κτήριο. Ένα από αυτά είναι το άσυλο ψυχοπαθών.
Στο ψυχιατρείο Αθαλάσσας επιλέγει να μπει ο Ισίδωρος, όταν μαθαίνει ότι η αρραβωνιαστικιά του Ανθούλα είναι έγκλειστη σε αυτό.
Η Ανθούλα εισάγεται στο ψυχιατρείο, όταν αποφασίζει απλά να φορέσει κίτρινα παπούτσια... ταράζοντας έτσι τη συντηρητική κοινωνία στην οποία ζει. Ο συγγραφέας δείχνοντας ότι ο έρωτας από μόνος του είναι μια μορφή παραλόγου συναισθήματος, αναδεικνύει ότι στην προκειμένη περίπτωση οδηγεί τον ήρωα του στο ψυχιατρείο.
Από την αρχή ο αφηγητής καθιστά σαφές ότι ο Ισίδωρος είναι ψυχικά υγιής, όμως επιλέγει να ζει πλάι στην αγαπημένη του, μη αθετώντας την υπόσχεση που της έδωσε. Το αντίτιμο, ωστόσο, είναι ο κοινωνικός στιγματισμός.
Σε αυτή τη μικρή κοινωνία του ασύλου θα γνωρίσει ιδιαίτερους ανθρώπους και θα αντιληφθεί τον ξεχωριστό τρόπο με τον οποίο βλέπουν τον κόσμο. Παρόλα αυτά, ο αφηγητής δεν περιορίζεται στη ρομαντική προβολή των ήπιων ψυχιατρικών περιστατικών. Αντιθέτως, αναδεικνύει και την απάνθρωπη καθημερινότητα, που βιώνουν οι άνθρωποι που νοσούν από βαρύτερες ψυχικές ασθένειες.
Η αποξένωση των εγκλείστων από τα οικεία τους πρόσωπα είναι ένα βασικό θέμα που καταδεικνύεται στο βιβλίο. Πρόκειται για ανθρώπους παρατημένους, που δε δέχονται επισκέψεις από τους δικούς τους και αναζητούν τη συντροφιά μεταξύ τους.
Ο θάνατος είναι ένα ακόμη μείζον θέμα του βιβλίου, αφού ο βομβαρδισμός είχε ως συνέπεια να χάσουν την ζωή τους πολλοί τρόφιμοι.
Τα ιστορικά γεγονότα καταγράφονται από τον συγγραφέα, καθώς εμπλέκονται παράλληλα με τη μυθοπλασία.
Ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα, που πρέπει να αναζητήσετε.
Μ.Κ.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Σαράντα τόσα χρόνια μετά το 1974, η Κυπριακή Δημοκρατία αποφάσισε να ταυτοποιήσει τα οστά όσων ασθενών του Ψυχιατρείου Αθαλάσσας σκοτώθηκαν κατά τον βομβαρδισμό του ιδρύματος από την τουρκική αεροπορία.
Τα ζητήματα, όμως, που προέκυψαν ήταν πολλά. Ζούσαν ακόμα οι συγγενείς τους, ώστε να δώσουν αίμα για την έρευνα; Και αν ναι, θα ήθελαν να συμβάλουν σε κάτι τέτοιο; Αρκετοί μόνιμοι τρόφιμοι είχαν εγκαταλειφθεί και ξεχαστεί στο ψυχιατρείο, ακόμα και από τους δικούς τους, ως αποτέλεσμα των κοινωνικών προκαταλήψεων της εποχής. Και ποια ταυτότητα θα διακριβωνόταν; Του ατόμου πριν από τον εγκλεισμό του ή μετά; Κάμποσοι ασθενείς, με την άλλη λογική τους, υπό το βάρος των προβλημάτων τους, είχαν από μόνοι τους αποπροσωποποιηθεί.
Το μυθιστόρημα αναφέρεται στη ζωή εντός του ψυχιατρείου κατά τη δεκαετία που προηγήθηκε (1964-1974), σκιαγραφεί αυτή την άλλη μικροκοινωνία, στην οποία αντανακλώνται και προσλαμβάνονται με διαφορετικούς όρους -ανάμεσα στο παράλογο και το κοινώς νοούμενο λογικό- τα όσα συμβαίνουν και στο ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο: ο έρωτας, το καλό, το κακό, η πολιτική, η ειρήνη, ο πόλεμος.
Μια αδιόρατη κλωστή χωρίζει τα δύο πεδία, τη λογική και το παράλογο, καθώς κυλούν τα χρόνια αυτής της δεκαετίας και οι ήρωές μας μετεωρίζονται πάνωθέ της. Στα χρόνια εκείνα άλλωστε διαδραματίζονται γεγονότα εξόχως σημαντικά και οι ακραίες εκφάνσεις τους εκδηλώνονται ως ένα κρίσιμο σταυροδρόμι του 20ού αιώνα, στην Κύπρο, στην Ελλάδα, στον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου