Ο Αδόκητος χαμός των ρόδων - Φωτεινή Ουζουνίδου
Από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο Βιβλία
Σήμερα θέλω να σας παρουσιάσω μια ποιητική συλλογή διαφορετική από αυτές που εχω διαβάσει μέχρι τώρα.
Η Φωτεινή Ουζουνίδου, μέσα από 50 ποιήματα , σε ελεύθερο στίχο, εξομολογείται κι εξωτερικεύει όλα όσα ένιωσε βιώνοντας την κατάθλιψη , την οποία νίκησε και επιθυμεί να βοηθήσει κι άλλους μέσα από τα δικά της βιώματα.
Καταρχάς, θέλω να πω πως θαυμάζω τους ανθρώπους εκείνους , που παίρνουν ένα αρνητικό γεγονός στη ζωή τους και το χρησιμοποιούν δημιουργικά , το μετατρέπουν σε τέχνη και αποτελούν ένα παράδειγμα προς μίμηση και έμπνευση για τους συνανθρώπους μας.
ΑΦΘΑΡΤΟΣ
Ένα πουλί κουρνιασμέμο στο κλαδί
ξέρει πολύ καλά τι πάει να πει " είσαι άφθαρτος".
Ξέρει και αποδέχεται την ανυπαρξία.
Το πέρασμα του χρόνου δεν έχει γι'αυτό καμία σημασία.
Δεν τη φοβάται τη βροχή,έτσι είναι φτιαγμένο.
Αψηφώντας τη βαρύτητα πετά
λες και είναι μοναχά
από μια κλωστή δεμένο.
Δεν νιώθει κουρασμένο γιατί έχει σπάσει τα δεσμά
με όσα για μας τους θνητούς μοιάζουν να 'ναι φθαρτά.
Τη μια στιγμή είναι δίπλα μας,περιπλανιέται στη βροχή.
Μέχρι ν'ανοίξουμε τα μάτια,
έχει εξαφανιστεί.
Πίσω από φράχτες σφραγιστούς για μαε
χάνεται επί ώρες,
κλέβονταε τριαντάφυλλα μεσ'από κρεμαστούς ροδώνες.
Μακάρι να'χαμε κι εμείς ράμφος και γυαλιστερά φτερά.
Χαμένοι στον κόσμο της ονειροπόλησης,
όπου τους νόμους φτιάχνει η φύση και τα πουλιά.
Να περιπλανιόμαστε ανέμελα
κι ας στάζουν ακόμη αίμα τα φτερά.
Η ποιητική αυτή συλλογή, είναι σκούρη στην αρχή. Είναι μαύρη , είναι γκρίζα κι όσο προχωράει αποκτά χρώμα και φως. Προκαλεί θλίψη μα ταυτόχρονα κι αισιοδοξία.
Η νεαρή ποιήτρια , εκφράζει απογοήτευση, τρόμο, ενοχή, στεναχώρια μα κυρίως δηλώνει πως δεν είναι τέλεια και μέσα στην ατέλειά της αυτή φανερώνει τη γοητεία της ζωής και καταδικάζει τη ματαιοδοξία των ανθρώπων και την επιφανειακή επισκόπηση των πραγμάτων.
Δεν διστάζει να λυγίσει και να δακρύσει , μα βρίσκει δύναμη για να ξαναγεννηθεί και να ελπίζει.
ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ
Κάτω από το ξέφωτο ένας θαμνότοπος
γεμάτος ανεμολούλουδα.
Σου ζήτησα να μην τα ξεριζώσεις,
τα μάτια μας θα γεμίσουν δάκρυα.
Μέσα σε κρυστάλλινο βάζο γαλακτώδη χαλαζί,
μέτρησα τριάντα δύο πέταλα από ανεμώνες
- έπλεαν μες στο νερό.
Λιγοστό πια οξυγόνο και οξείδιο του πυριτίου.
Έκλεισες το καπάκι.
Το πήραμε σπίτι.
Φτιάξαμε τον δικό μας βωμό,
μια μαντική κρυστάλλινη σφαίρα.
Το βράδυ άλλαζε τη μορφή της,
γεμάτη νέφη κι όλα θολά.
Πώς να συναντήσουν τα πνεύματά μας τους ουρανούς;
" τα δάκρυα της Αφροδίτης " σκέφτηκα,
δίπλα σε λευκά λιωμένα κεριά να σχηματίζουν τα δικά μας δάκρυα.
Μάταια περιμέναμε οι ψυχές μας να εξαγνιστούν.
Τα δάκρυα μόνο δάκρυα θα φέρουν.
Ρ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου