"Ο βιβλιοπώλης του Σελινούντα"

 "Ο βιβλιοπώλης του Σελινούντα"

Roberto Vecchioni

Σε ένα χωριό της Σικελίας, τον Σελινούντα, οι λέξεις έχουν ξεχαστεί. Οι κάτοικοι επικοινωνούν με χειρονομίες και με τις λιγοστές λέξεις που τους έχουν απομείνει. Και ο Σελινούντας δεν έχει πια όνομα αφού δεν μπορεί κανένας να το πει.

Μόνο ο Νικολινο γνωρίζει τις λέξεις. Μπορεί ακόμα να μιλάει και μας διηγείται την ιστορία του τόπου, της αγάπης του για την Πετούνια και του βιβλιοπώλη που ήρθε στον Σελινούντα. Ο βιβλιοπώλης δεν πουλάει τα βιβλία του αλλά τα διαβάζει δυνατά για να τα ακούσουν όλοι. Σα γητευτής που προσπαθεί να μαγέψει τους ακροατές. Συνειρμικά έρχεται στον νου το παραμύθι των Γκριμ "Ο αυλητης του Χαμελιν".

Ο συγγραφέας επιλέγει αποσπάσματα από μεγάλους κλασικούς συγγραφείς, όπως ο Σοφοκλής, ο Fernando Pessoa, ο Δάντης, ο Σαίξπηρ δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο τη μαγεία των λέξεων, που η μίξη τους δημιουργεί ιστορίες.

Και, ενώ διαβάζουμε για μια δυστοπική κοινωνία, ο αναγνώστης θα βρει σίγουρα στοιχεία της εποχής του στο βιβλίο.

Ο συγγραφέας περιγράφει τον φόβο της επικοινωνίας, του διαφορετικού, της συζήτησης. Τον φόβο της αντιπαράθεσης και της έκφρασης. Γιατί ζούμε στην εποχή που όλα γίνονται γρήγορα, βιαστικά, που επικοινωνούμε με συντομεύσεις, με emoticons πίσω από την "ασφάλεια" μίας οθόνης.

Στο βιβλίο τονίζεται η αξία των λέξεων της λογοτεχνίας και της επικοινωνίας στον ψυχισμό των ανθρώπων.

Μ.Κ

Ακολουθήστε μας στο Facebook

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

"Ο Σελινούντας είναι ο κόσμος, είναι μια τάξη που την ορίζουν κινήσεις γλύκες και ήρεμες, μια αρχέγονη λιτότητα που αδυνατεί ν' αναμετρηθεί με τη γενική παγκόσμια τρέλα.

Ο Σελινούντας είναι μια σκηνή στην έρημο, όπου είσαι ή βοσκός ή καμήλα δεν είναι το παλάτι της Βαβυλώνας ούτε η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Μόνο από μια τέτοια σκηνή μπορεί να προέλθει κάτι που να φέρνει την αλήθεια, γιατί ο Σελινούντας δεν είναι φιλοσοφική αλληγορία, ούτε εικονική, πόσο μάλλον ταξική είναι η ιστορία καθαυτή".

Σ' ένα χωριό της Σικελίας, οι κάτοικοι έχουν ξεχάσει τις σημασίες των λέξεων. Μόνο ο Νικολίνο τις θυμάται και διηγείται τα γεγονότα που οδήγησαν τον τόπο του σ' αυτή την παράδοξη κατάσταση.

Σε τι οφείλει το προνόμιο της μνήμης ο Νικολίνο; Ως παιδί, γνωρίζεται μ' έναν βιβλιοπώλη που καταφτάνει στον Σελινούντα. Ο μυστηριώδης αυτός άνθρωπος ανοίγει ένα βιβλιοπωλείο όχι για να πουλάει τα βιβλία του, αλλά για να τα διαβάζει στους άλλους. Πολλοί ντόπιοι δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι τον ξένο και τον αποκαλούν δαίμονα.

Το παράξενο παραμύθι που στήνει ο Roberto Vecchioni είναι μια σύγχρονη παραβολή για τη διαφορετικότητα και για τη δύναμη της δίψας για μάθηση ενάντια στην άγνοια.