Από τις εκδόσεις ΑΩ
" Ο έρωτας φόρεσε τα πένθιμα
Μωβ παντού
Θα σφραγίσω τα παράθυρα
Και τις πόρτες
Να μην με φτάνουν τα αρώματα
Της Άνοιξης"
Το μωβ είθισται να είναι το χρώμα του πένθους , αλλά ταυτόχρονα το χρώμα των βασιλιάδων επειδή συμβολίζει τη δύναμη και την πίστη. Με αυτό το χρώμα επέλεξε η συγγραφέας να ντύσει τις σελίδες του βιβλίου της και μ'αυτό το χρώμα επιλέγει η ηρωίδα του βιβλίου να περιγράψει τα συναισθήματά της και την ψυχολογική της κατάσταση.
Η Μόνικα έχει χάσει τον πρώτο της σύζυγο κι εκεί που νομίζει πως δεν πρόκειται να αγαπήσει ξανά, ερωτεύεται τον Έκτορα. Τα πράγματα δεν είναι ρόδινα, ο Έκτορας έχει να λύσει τα δικά του προσωπικά ζητήματα, κουβαλάει τις δικές του ανασφάλειες, δεν έχει απαλλαγεί ακόμα από τον προηγούμενο γάμο του, αλλά το ειδύλλιό τους εξελίσσεται σε μια όμορφη σχέση που βασίζεται στην ειλικρίνεια.
Μετά από ένα επαγγελματικό ταξίδι του στο Μιλάνο, θα νοσήσει από τον κορονοϊο και αφού πρώτα περάσει όλη η ζωή μπροστά από τα μάτια του θα χάσει τη μάχη για τη ζωή.
Η Ελένη Λόππα γράφει ένα μυθιστόρημα , που εκτυλίσσεται στα χρόνια του κορονοϊου και της καραντίνας που βιώσαμε όλοι μας και σίγουρα δεν έχει αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο. Η χώρα ζει πρωτόγνωρες καταστάσεις, ο φόβος κυριαρχεί στις ζωές όλων μας, οι ανθρώπινες σχέσεις κλονίζονται και τα θύματα από το φονικό ιό αυξάνονται με αλματώδεις ρυθμούς.
Το βιβλίο όμως δεν είναι ένα βιβλίο για τον κορονοϊο. Είναι ένα βιβλίο που διαπραγματεύεται το πένθος. Η ηρωίδα πενθεί για το χαμό του συντρόφου της και τα στάδια που περνά είναι όλα ορατά στον αναγνώστη. Άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη και τέλος η πολυπόθητη αποδοχή.
Το μωβ της Ελένης Λόππα είναι ένα βιβλίο γεμάτο θλίψη λόγω του περιεχομένου του , μα αισιόδοξο και γεμάτο ελπίδα , λόγω του απρόσμενου τέλους του. Είναι πλαισιομένο από όμορφες περιγραφές και ζωντανές εικόνες που με ταξίδεψαν στην αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη.Είναι εμπλουτισμένο με στίχους από γνωστά κι άγνωστα ποιήματα και είναι γραμμένο με λυρισμό αλλά και ρεαλισμό.
Είναι ένα όμορφο κι αληθινό ανάγνωσμα που θα συγκινήσει. Διαβάζεται εύκολα και προκαλεί πολλά κι ανάμεικτα συναισθήματα. Είναι ένα ήρεμο βιβλίο που διαβάζεται γρήγορα και περιγράφει καταστάσεις που όλοι μας λίγο πολύ έχουμε ζήσει και σκέψεις που έχουμε κάνει. Ένα βιβλίο για τις ανθρώπινες σχέσεις όλων των ειδών που δοκιμάζονται και για την ανθρωπιά που είναι ό,τι πολυτιμότερο διαθέτουμε.
Οι ήρωες της Ελένης Λόππα είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας , με τα σωστά τους και τα λάθη τους , με τους οποίους ο αναγνώστης θα μπορέσει να ταυτιστεί. Θυμώνουν,μισούν, αγαπάνε και συγχωρούν.
Και αν κι εσύ, όπως κι εγώ , δεν ήθελες μέχρι τώρα να διαβάσεις βιβλία που να διαδραματίζονται στα χρόνια της πανδημίας, τώρα που βρισκόμαστε στο 2023 , και η κατάσταση έχει λίγο καταλαγιάσει , είναι η στιγμή σου να διαβάσεις αυτό το βιβλίο. Τώρα που όλα αυτά έχουν μείνει στο παρελθόν, ένα παρελθόν όχι όμως πολύ μακρινό, του οποίου οι επιπτώσεις είναι ακόμα ορατές στην ψυχολογία μας και στις ζωές μας και μας θυμίζει μέρες που ευτυχώς έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
Στην περίοδο της πανδημίας, η Μόνικα, μια καταξιωμένη μεταφράστρια ξένης λογοτεχνίας, χάνει τον Έκτορα και βιώνει για δεύτερη φορά στη ζωή της την οδυνηρή απώλεια και το πένθος. Μέσα στη "μωβ" ατμόσφαιρα που την περιβάλλει, ξαφνικά συνειδητοποιεί σε βάθος αυτό που γράφει τόσο συνταρακτικά στα ποιήματά της, η φίλη της, πως "Η ζωή είναι πιο σημαντική στη συνάντηση με τον Άλλον" και πως "Αν η γλώσσα δεν είναι ένα μέσον, ένας τρόπος, ένα καράβι να οδηγηθούμε στον Άλλον, τότε χίλιες φορές καλύτερη η σιωπή". Ναι, σκέφτεται η Μόνικα. Αυτό είναι το ύψιστο σημείο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, όταν υπερβεί τον εαυτό του και ξεπεράσει τις κάθε είδους αγκυλώσεις του: Να προσεγγίσει και να αποδεχτεί τον Άλλον, με την ιαματική δύναμη της Αγάπης. Τότε, άστραψε μέσα της ένα φως και "γνώρισε η ψυχή τον εαυτό της".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου