Από τις εκδόσεις Παράξενος Ελκυστής
"Στο λόφο της προσευχής , ο γιος της Σελήνης άφησε τη φωνή του. Όταν γέλια μωρού ακούγονται από εκεί , τότε η Σελήνη χαμογελάει ολόκληρη και φωτίζει όλη τη Γη. Όταν δάκρυα μωρού έρχονται από τον λόφο , η Σελήνη γίνεται μισοφέγγαρο σαν κούνια για να το κοιμίσει."
Με αυτήν την πλούσια σε εικόνες,μυστήριο,ανατροπές και φαντασία, συλλογή διηγημάτων, ο Στράτος Λάγιος, δηλώνει βροντερό παρον στην ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού και αποδεικνύει πως έχει αστείρευτη έμπνευση και εξαιρετικό ταλέντο.
"Ο γιος της σελήνης" είναι μια συλλογή διηγημάτων στην οποία το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση είναι η ευρηματικότητα του συγγραφέα, ο τρόπος γραφής αλλά και το περιεχόμενο των ιστοριών. Αποτελείται από ιστορίες που σαν κοινό στοιχείο έχουν όλες τη μεταθανάτια ζωή , τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες ανθρώπων που έφυγαν από το μάταιο τούτο κόσμο αλλά και ψυχές που ζητούν δικαίωση για να φτάσουν στη λύτρωση. Ισορροπεί ανάμεσα στη φαντασία και τον ρεαλισμό,εκεί που δεν είναι διακριτό τί είναι όνειρο και τί πραγματικότητα.
Άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο απόκοσμες , μα όλες τους με σημαντικές προβολές στην πραγματική ζωή. Διηγήματα με μάγισσες, πνεύματα και φανταστικά πλάσματα που όμως πραγματεύονται εγκόσμια θέματα της καθημερινότητας, όπως η κακοποίηση, η γονεϊκότητα, ο έρωτας, οι εξέλιξη της τεχνολογίας και οι ανθρώπινες σχεσεις.
Η συλλογή διηγημάτων του Στράτου Λάγιου αποτελείται από 13 ιστορίες,οι περισσότερες μικρής έκτασης αλλά και καποιες λίγο μεγαλύτερες.
Άλλες πιο απλές κι άλλες τόσο σκληρές που με άφησαν με το στομα ανοιχτό. Σε μια συλλογή διηγημάτων πάντα ψάχνω να βρω την αγαπημένη μου. Εδώ μπορώ να πω πως μου άρεσαν περισσότερες από μία. Οι "ανώνυμοι φαντασμικοί", οι "αναμνήσεις ενός μολυβιού" και ο "αριθμός 8 " είναι κάποιες που ξεχώρισα για διαφορετικό λόγο η κάθε μία.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως ο συγγραφέας γράφει ιστορίες για το θάνατο αλλά εγώ θεωρώ πως είναι ιστορίες για τη ζωή. Για μια ζωή, λίγο διαφορετική απο ότι την ξέρουμε μέχρι τώρα.Που δεν σταματάει με έναν θάνατο. Για το τέλος που δεν είναι τέλος αλλά μια καινουρια αρχή και για το "για πάντα" που δεν μπορεί επακριβώς να προσδιοριστεί.
" Έχω καταλάβει πως τα παιδιά δεν έχουν εθιστεί ακόμη στη ζωή και γι'αυτό βλέπουν αμέσως Το Φως.Είναι πιο δεκτικά και πιο αθώα από εμάς τους μεγάλους.Όταν έχεις εθιστεί στο δώρο της ζωής,δύσκολα απαγκιστρώνεσαι από αυτό.Απαιτείται η σοφία ενός μικρού παιδιού ή ενός γκουρού για να αποδεχτείς τον προσωπικό θάνατο,σε οποιαδήποτε μορφή κι αν έρθει."
Ιστορίες γεμάτες φρίκη,
πρωτοτυπία, συναισθήματα,τρόμο και απρόσμενη εξέλιξη. Κι εδώ συμβαίνει το εξής παράδοξο. Η φρίκη που συναντάμε στις ιστορίες δεν προέρχονται από τον κόσμο των νεκρών όπως έχουμε συνηθίσει στις περισσότερες ιστορίες τρόμου. Η φρίκη στις ιστορίες αυτές προέρχεται από τον κόσμο των ζωντανών.
Με αυτήν την πλούσια σε εικόνες,μυστήριο,ανατροπές και φαντασία, συλλογή διηγημάτων, ο Στράτος Λάγιος, δηλώνει βροντερό παρον στην ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού και αποδεικνύει πως έχει αστείρευτη έμπνευση και εξαιρετικό ταλέντο.
"Ο γιος της σελήνης" είναι μια συλλογή διηγημάτων στην οποία το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση είναι η ευρηματικότητα του συγγραφέα, ο τρόπος γραφής αλλά και το περιεχόμενο των ιστοριών. Αποτελείται από ιστορίες που σαν κοινό στοιχείο έχουν όλες τη μεταθανάτια ζωή , τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες ανθρώπων που έφυγαν από το μάταιο τούτο κόσμο αλλά και ψυχές που ζητούν δικαίωση για να φτάσουν στη λύτρωση. Ισορροπεί ανάμεσα στη φαντασία και τον ρεαλισμό,εκεί που δεν είναι διακριτό τί είναι όνειρο και τί πραγματικότητα.
Άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο απόκοσμες , μα όλες τους με σημαντικές προβολές στην πραγματική ζωή. Διηγήματα με μάγισσες, πνεύματα και φανταστικά πλάσματα που όμως πραγματεύονται εγκόσμια θέματα της καθημερινότητας, όπως η κακοποίηση, η γονεϊκότητα, ο έρωτας, οι εξέλιξη της τεχνολογίας και οι ανθρώπινες σχεσεις.
Η συλλογή διηγημάτων του Στράτου Λάγιου αποτελείται από 13 ιστορίες,οι περισσότερες μικρής έκτασης αλλά και καποιες λίγο μεγαλύτερες.
Άλλες πιο απλές κι άλλες τόσο σκληρές που με άφησαν με το στομα ανοιχτό. Σε μια συλλογή διηγημάτων πάντα ψάχνω να βρω την αγαπημένη μου. Εδώ μπορώ να πω πως μου άρεσαν περισσότερες από μία. Οι "ανώνυμοι φαντασμικοί", οι "αναμνήσεις ενός μολυβιού" και ο "αριθμός 8 " είναι κάποιες που ξεχώρισα για διαφορετικό λόγο η κάθε μία.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως ο συγγραφέας γράφει ιστορίες για το θάνατο αλλά εγώ θεωρώ πως είναι ιστορίες για τη ζωή. Για μια ζωή, λίγο διαφορετική απο ότι την ξέρουμε μέχρι τώρα.Που δεν σταματάει με έναν θάνατο. Για το τέλος που δεν είναι τέλος αλλά μια καινουρια αρχή και για το "για πάντα" που δεν μπορεί επακριβώς να προσδιοριστεί.
" Έχω καταλάβει πως τα παιδιά δεν έχουν εθιστεί ακόμη στη ζωή και γι'αυτό βλέπουν αμέσως Το Φως.Είναι πιο δεκτικά και πιο αθώα από εμάς τους μεγάλους.Όταν έχεις εθιστεί στο δώρο της ζωής,δύσκολα απαγκιστρώνεσαι από αυτό.Απαιτείται η σοφία ενός μικρού παιδιού ή ενός γκουρού για να αποδεχτείς τον προσωπικό θάνατο,σε οποιαδήποτε μορφή κι αν έρθει."
Ιστορίες γεμάτες φρίκη,
πρωτοτυπία, συναισθήματα,τρόμο και απρόσμενη εξέλιξη. Κι εδώ συμβαίνει το εξής παράδοξο. Η φρίκη που συναντάμε στις ιστορίες δεν προέρχονται από τον κόσμο των νεκρών όπως έχουμε συνηθίσει στις περισσότερες ιστορίες τρόμου. Η φρίκη στις ιστορίες αυτές προέρχεται από τον κόσμο των ζωντανών.
Ρ.Σ.
Οπισθόφυλλο
Τι συμβαίνει πραγματικά στο τέλος του κόσμου;
Γιατί τέσσερα φαντάσματα συναντιούνται σε ένα εγκαταλελειμμένο δώμα και εξιστορούν τις εμπειρίες τους;
Πώς είναι να βρίσκεις το άλλο σου μισό με τη μέθοδο του χαστουκιού;
Ένα ισπανικό τραγούδι ανακαλύπτει τη δική του ιστορία, ενώ ένα μολύβι γίνεται μάρτυρας εγκλήματος.
Αυτές και πολλές ακόμα όμορφες ιστορίες θα μας ταξιδέψουν σε φανταστικούς κόσμους με πραγματικά γεγονότα και με χαρακτήρες που κάποιοι θα θέλαμε να είναι φίλοι μας, ενώ άλλοι πάλι όχι. Ο Γιος της Σελήνης είναι μια συλλογή διηγημάτων για τη γυναικοκτονία, τη διαφορετικότητα, το ανεξήγητο, την προδοσία, τα γηρατειά και τη χαμένη αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου