Τα κόκκινα παπούτσια

Τα κόκκινα παπούτσια - Μαρίνα Ξένου Κασσιανού

Από τις εκδόσεις Ελκυστής

Μέσα σε μόλις 30 σελίδες η συγγραφέας περιγράφει με απίστευτη ειλικρίνεια και παραστατικότητα μια ολόκληρη εποχή και μια κοινωνία γεμάτη από προκαταλήψεις και πατριαρχικές αντιλήψεις. Ένα θέμα αρκετά κοινό για το οποίο έχουν γραφτεί κάμποσα λογοτεχνικά έργα μα πάντα επίκαιρο και αναγκαίο να έρχεται στην επιφάνεια για να αφυπνίζει και να ταρακουνάει.

Μια κοινωνία που θέλει τη γυναίκα να είναι πάντα εκεί για να ικανοποιεί τον άντρα, να τον υπακούει και να τον ευχαριστεί. Που μοναδικός σκοπός της ζωής της είναι να τεκνοποιήσει ελπίζοντας να κυοφορεί αγόρι κι έπειτα να υπηρετεί και αυτό.

Ένα ζευγάρι κόκκινα παπουτσια είναι ικανά να ενοχοποιηθούν για όλα τα δεινά και τις αμαρτίες στις οποίες θα υποπέσει μια γυναίκα. Αρκεί να μην ενοχοποιηθούν οι πραγματικοί φταίχτες.

Ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια , σύμβολο ανηθικότητας και ξεδιαντροπιάς για μια κοινωνία με μυαλά απαρχαιωμένα και οπισθοδρομικά. Αλλά και σύμβολο ελευθερίας για μια γενιά που προσπαθεί να σπάσει τα δεσμά και να διώξει από πάνω της ταμπέλες και ανυπόστατες κατηγορίες.

Αντιλήψεις στην Ελλάδα του '50 αλλά ας αναρωτηθούμε πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα τώρα στην εποχή που ζούμε; 70 χρόνια μετά , και ακόμα ένα ρούχο ή ένα ζευγάρι παπούτσια μπορούν για κάποιους να γίνουν αιτία φριχτών εγκλημάτων. Άνθρωποι που κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους κι επαναπαύονται σε παγιωμένες αντιλήψεις γιατί φοβούνται να κάνουν την αλλαγή και να αντιμετωπίσουν κατά πρόσωπο τον εαυτό τους και τα  δικά τους λάθη.

Διάβασα τη νουβέλα αυτή , μέσα σε ένα απόγευμα , παρέα με έναν καλό καφέ. Ήταν μικρή αλλά αρκετά δυνατή ώστε να μου προκαλέσει έντονα συναισθήματα και να με ταξιδέψει στο παρελθόν. Βρήκα τους ήρωες οικείους, όλοι τους πραγματικοί, κάποιον μου θύμιζαν, κάποιον που ξέρω ή για κάποιον που άκουσα.Ευτυχώς το τέλος της με γέμισε ελπίδα ότι οι εποχές αλλάζουν και οτι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν τη διαφορά.

Ρ.Σ.

Ακολουθήστε μας στο Facebook  και στο Instagram

Οπισθόφυλλο

Η Μαρία, μία πολύ όμορφη γυναίκα, βίωσε τις ιδεοληψίες, τα στερεότυπα και τους άγραφους νόμους ενός χωριού της Ελλάδας, στο οποίο γεννήθηκε την δεκαετία του ’50. Εγκλωβίστηκε και φυλακίστηκε πολύ νέα, με ψαλιδισμένα φτερά και εγκατάλειψη ονείρων για σπουδές, χάνοντας κυριολεκτικά τον εαυτό της, μέσα σε έναν κακό γάμο, απέναντι σε έναν αδιάφορο, αυταρχικό και βίαιο σύζυγο. Χήρεψε πολύ νέα και βρέθηκε απέναντι σε συμπολίτες προκατειλημμένους, ιδεοληπτικούς και εχθρικούς που την στόχευσαν, αναγκάζοντάς την, για να επιβιώσει, να απομονωθεί και να χάσει κάθε ενδιαφέρον που αφορούσε τον εαυτό της ως «γυναίκα», καταλήγοντας αυτοβούλως σε ένα άφυλο και πρόωρα γηρασμένο ον. Μόνο φως και κίνητρο ζωής γι’ αυτήν ήταν ο μοναχογυιός της, ο Κωνσταντής, μέσα από την ζωή του οποίου ζούσε και η ίδια. Ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια, δώρο του πατέρα της στα 16 της χρόνια, που δεν τόλμησε να φορέσει τότε, επηρεασμένη από τα εμμέσως πλην σαφώς, απαξιωτικά και αποτρεπτικά σχόλια της μάνας της για την κακή εικόνα που θα παρουσίαζε με αυτά στον κοινωνικό περίγυρο του χωριού, τα φόρεσε με καμάρι στα 42 της, με αφορμή την εμφάνιση του πατέρα της σε ένα όνειρο-παραίσθηση. Αυτά τα παπούτσια, αποτέλεσαν κίνητρο, να «περπατήσει», ελεύθερη πια και ο εαυτός της, σε μια νέα πραγματική ζωή, την δική της ζωή…