Κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω

Κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω - Κώστας Κρομμύδας

Από τις εκδόσεις διόπτρα

Δεν υπάρχει περίπτωση να αντικρύσεις αυτό το βιβλίο και να μην σου έρθει να σιγοψιθυρίσεις τον στίχο από το τραγούδι που αναγράφεται στον τίτλο. Γενικά σε όλο το βιβλίο έπιανα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδά στίχους αγαπημένων τραγουδιών παρέα με την πρωταγωνίστρια, τη Μενεξιά.

Η Μενεξιά με τα μενεξιά μάτια και με τη μαγική φωνή της , πρώτα τραγούδησε και μετά μίλησε. Έτσι της είπαν οι γυναίκες στο ορφανοτροφείο που μεγάλωσε. Κι αν η ζωή στο ορφανοτροφείο μοιάζει δύσκολη, τότε σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η ζωή έξω από αυτό θα είναι ακόμα πιο σκληρή. 

Ο Κώστας Κρομμύδας γράφει μια ιστορία ενηλικίωσης, για ένα κορίτσι που γίνεται γυναίκα και το μόνο που θέλει για να ζει ευτυχισμένα,είναι να τραγουδά.Για τις δυσκολίες που συναντάει μια γυναίκα που επιθυμεί να ξεφύγει από τα στερεότυπα και να αντισταθεί σε όλα εκείνα που η κοινωνία αναμένει από αυτή. Να παντρευτεί, να κάνει παιδιά , να φροντίζει το νοικοκυριό. Κι όλα αυτά με φόντο το ρεμπέτικο τραγούδι και τη νυχτερινή ζωή της Αθήνας. Η μουσική υπόκρουση ακολουθεί όλη την αφήγηση και γνωστά αγαπημένα τραγούδια σιγοπαίζουν στο μυαλό του αναγνώστη.

" Ο κόσμος μας, κορίτσι μου , είναι φτιαγμένος για τους άντρες.Εμείς οι ρεμπέτισσες είμαστε από τις λίγες που ζουν μαζί τους σε αυτό τον κόσμο,που οι περισσότερες δεν θα έβλεπαν ούτε με κιάλια. Τα περισσότερα αρσενικά νομίζουν πως όλες μας προοριζόμαστε για την Αγία Τριάδα....Μάνα,σύζυγος,νοικοκυρά."

Έχοντας διαβάσει κι άλλα βιβλία του συγγραφέα, έχω παρατηρήσει πως γενικότερα προτιμά μια "γραμμική" αφήγηση. Έτσι συμβαίνει κι εδώ. Ακολουθούμε την βασική και μοναδική ηρωίδα από την αρχή της ζωής της,όπου είναι άβγαλτο κι αθώο κοριτσάκι, μέχρι την στιγμή που γίνεται μια δυναμική και αποφασιστική γυναίκα. Στα θετικά βάζω την εμφανή αυτή μετατροπή και μετάλλαξη της Μενεξιάς. Αλλάξει ο τρόπος που μιλάει, ωριμάζει ο τρόπος που σκέφτεται και οι αλλαγές αυτές σημειώνονται με επιτυχία σελίδα με τη σελίδα και κεφάλαιο με το κεφάλαιο, μπροστά στα μάτια του αναγνώστη. Θα ήθελα όμως και κάποια παράλληλη ιστορία, κάποιον άλλον χαρακτήρα να αναπτυχθεί περισσότερο και γιατί όχι κανένα πίσω-μπρος στο χρόνο. 

"Η πραγματική αγάπη δεν σε φυλακίζει.Σε κρατά ελεύθερη μέσα στην αγκαλιά της..."

Το βιβλίο διαβάζεται εύκολα και γρήγορα. Η ιστορία είναι ειπωμένη με τρόπο απλό,κατανοητό,άμεσο κι αληθινό.

Η Μενεξιά γίνεται αμέσως συμπαθής και είναι αδύνατο να μην τη συμπονέσει κανείς, όταν τα παθήματα της εξιστορούνται. Οι αδικίες που γίνονται εις βάρος της, η εκμετάλλευση από ανθρώπους της νύχτας αλλά και η σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η ίδια αλλά και άλλες γυναίκες εξαιτίας του φύλου τους , είναι ένα θέμα που επιβάλλεται να μας προβληματίσει και να μας ταρακουνήσει. 

Ωστόσο, η ιστορία της Μενεξιάς μου φάνηκε αρκετά προβλέψιμη. Μου έλειψε η ένταση και η πρωτοτυπία. Παρόλα αυτά το διάβασα με ευχαρίστηση και μου κράτησε συντροφιά στις διακοπές μου.

Μόνο προσοχή. Το βιβλίο αφήνει μια σοβαρή παρενέργεια. Έχει μέρες που τελείωσα την ανάγνωσή του, όμως ακόμα σιγοτραγουδώ , εγώ και όσοι βρέθηκαν γύρω μου τους στίχους:

" Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω

κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω."

Ρ.Σ.

Ακολουθήστε μας στο facebook  και στο instagram

Οπισθόφυλλο

Ποτέ δεν έμαθα την ακριβή ημερομηνία που γεννήθηκα. Ήμουν απλώς ένα μωρό που κάποιος εγκατέλειψε στα σκαλιά ενός ιδρύματος, όπως και τόσα άλλα.

Οι γυναίκες που με ανέθρεψαν έλεγαν πάντα ότι πρώτα τραγούδησα και μετά μίλησα. Ίσως γιατί μέσα από τις νότες μαλάκωνε κάπως η σκληρότητα του κόσμου, την οποία δυστυχώς γνώρισα από νωρίς.

Κόντρα όμως σε κανόνες και εμπόδια, εγώ συνέχισα να τραγουδώ, να ονειρεύομαι και να γελάω... Μέχρι τη στιγμή που μου τα πήραν όλα καταδικάζοντάς με σε θανατερή σιωπή.

Ίσως επειδή ήμουν γυναίκα...

Ίσως επειδή δεν θέλησα να υποτάξω την ψυχή μου σε άγραφους νόμους.

Μεγαλώνοντας, ερωτεύτηκα, πόνεσα, έκλαψα, γονάτισα, αλλά στο τέλος κατάφερα να κοιτάξω τη ζωή από τη μεριά που επέλεξα εγώ και όχι οι άλλοι.

Στάθηκα όρθια και πάλεψα για όσα με έκαναν να χαμογελώ. Έδωσα μάχη για να μην επιτρέψω σε κανέναν να μου στερήσει το δικαίωμα στο όνειρο.

Και τελικά κατάλαβα πως η πραγματική αγάπη δεν σε φυλακίζει, αλλά σε κρατά ελεύθερη μέσα στην αγκαλιά της.

Με λένε Μενεξιά και το όνομά μου το πήρα από το χρώμα των ματιών μου...